Μικρός όταν ήμουν και άβουλος
και καταπιεσμενος και εγκλωβισμένος έτρωγα το μπουλιγκ της ζωής μου από όλους.
Από πατέρα μητέρα αδέλφια από όλους.
Έτσι αλπά πήρα βαθιά μέσα μου
πως δεν αξίζω. Πως είμαι ένα σκουπίδι αφού οι δικοί μου μου φέρονταν σαν σκουπίδι.
Αυτό το κουβαλάω μέχρι τώρα στα 54 μου.
Μόνο που τωρα ξέρω πως το δεν αξιζω προέρχεται από παλιά και καταπολεμάω καθημερινά.
Γυρνώ εκεί και συνομιλώ με τα πουτανόπαιδα. Τους ζητάω εξηγήσεις και βάζω τάξη στο παρελθόν μου. Και έτσι φτιάχνω και το παρόν.
Ελπίζω να το κάνεις και εσύ αναγνώστη. Γιατί δεν είναι τυχαίο που διαβάζεις αυτή την πρόταση.
Γυραω εκεί και τους γαμω την μανα που τους γένναγε.
Γυρνώ εκεί και διεκδικώ τα δικαιώματα μου. Γιατί υποχρεώσεις με είχαν φορτώσει
σαν γάιδαρο.
Και όταν έρθει η στιγμή και νιώσω την αξία μου θα στο γράψω να το μάθεις.
Σουρεκλεμέ αναγνώστη.
YOU ARE READING
Μπαμπάκα, Μανούλα, άντε να γαμηθείτε.
Actionη προσπάθεια μου να μετεξέλιχτώ σε ένα άνθρωπο ανεξάρτητο, πρωτοπορο που δεν θα είμαι το "καλό παιδί" ή ο "αντιγραφέας" των άλλων γιατί μεχρι τώρα δεν είχα τη δική μου ζωή.
