HOT HEELS AND HOT WHEELS (completed)

Chapter 15

Sunday night ay bumyahe na pabalik ng Manila sina Dunnhill at Liana. Tahimik sila sa sasakyan hanggang Olongapo. Bandang Bataan, ay binasag na ni Dunnhill ang nakaririndi ng katahimikan.

" You know I'm serious with you right?"

"Yeah."

"Nakukulitan ka na ba saken?"

"Ikaw, napapagod ka na ba?"

"No. Of course not."

"Okay."

"You know, hindi yung kaya kung gawin at isakripisyo ang ikinatatakot ko. Ang nagbibigay pangamba saken ay kung ano yung isasagot o itutugon mo."

"And if I'm gonna say No, today...are you going to stop right away?"

Hindi na sinagot ni Dunn ang tanong na iyon ni Liana, paano kasi parang may bahid na iyon ng kapaguran o mas tamang sabihin na inis.

Naiinis na talaga ata saken si Liana. Baka naman kasi mali ang entrance ko sa buhay niya? Baka, hindi niya lang masabi sakin na, ayaw na niya akong kasama. Baka di pa siya lalong maka move on sa presensya ko.

11 o'clock ng makarating sa condo sila Dunnhill, they were both tired.

"See you tomorrow Dunn!"

"Ok. Sleep well."

Humabol siya sa paakyat na si Liana, nagsasalita ito habang naglalakad, as for what he heard...sabi nito: "Bakit ganoon? I am not happy but I am not sad. I am in between and that's what makes it worse. That's where insanity came in, when you don't know which way to go? When, behind my smile is everything you don't and won't understand. When, I begin asking myself... am I Alive or just breathing? Mas masakit yata minsan ang mabuhay kesa mamatay.

Dahil dun biglang natauhan si Dunnhill. Saglit siyang nag-isip bago uli nagsalita.

Pwede bang maningil muna ako sa pagod koa pagmamaneho? pabirong wika ni Dunnhill.

"OO naman. ano bang pwede kong ibayad. deserve mo yun?"

"one to two hours ng kwentuhan?"

"Sure. No prob."

***

Alas nuwebe na ng umaga ng magising si Liana. Hindi na naman siya ginising ni Dunnhill. Gusto na naman marahil nitong ikulong siya sa kuwarto upang siguraduhing hindi siya mapapagod.

Ipinasya na niyang bumaba at dumiretso sa kusina baka naroon na kasi ito at mag-isang kumakain. Kawawa naman. Manyaring napuyat kasi si Liana dahil sa daming jokes ni Dunnhill kagabi, isama pa ang mahaba nitong kwento about sa kabataan niya at Masaya nilang pamilya.

Breakfast is ready na. Maayos iyong nakalagay sa lamesan kasama ang isang sulat. Kumagat muna ng tinapay si Liana bago binasa ang sulat.

Good morning Babe,

Breakfast is served. Hope you'll like it. I made the groceries complete na rin, which will be enough for a month. Wish you'll be okay. I will be missing you so much.

I told you: "I know it's hard to love me, but couldn't you please just try anyway?" And since you never reacted, I assume that you need time for yourself. Maybe wrong timing pa ako. Malamang nakadaragdag lamang ako sa lungkot mo. Maybe, mas nakaka gulo ako. I love you so much, more than I love myself...that's why I am giving you space. Kahit na mawawala sa akin you mga simpleng bagay na nagpapasaya ng sobra sa akin.A simple care for you is my real joy.

This will be easier said than done. Take care of yourself. I'll just be back in my shell and like what I always tell you, I will patiently wait for you.

Love—Dunn

Ewan ni Liana pero parang namatay sya uli. Ngayon lamang nya naramdaman na ganoon na niya kamahal si Dunnhill. She just stared the letter and cried for a long time. Naaalala niya ang mga thoughtfulness nito. No one had ever cared for her the way Dunn did. Lahat ng ginagawa ni Dunn sincere, buong puso.

Fuck you! Why did you just leave me this way? Oh... I will surely kick your balls once we see each other! Gaya nga ng sabi ni Daniel Craig...die scratching your balls!

Pa grocery grocery ka pa for one month kuno! Hmmp! Durabox! Sayo na yang torpe mong feelings! Humanda ka saken, lintik lang ang walang ganti! Ganun ganun nalang iiwanan mo ako? I hate you!