"Lanetlerimin ağzında bu denli dolanan çocuğu görmeye geldim."
*****
Ryomen Sukuna, lanetli enerjisi ve özel gücünden dolayı Amane'yi yanında tutup gücünden faydalanmak ister. Onu lanetlerine Kraliçe olarak tanıtsa bile Amane sadece Sukuna'dan kurtu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sınır: 80 oy + yorum ___________________________ _________________
"Seni seviyorum mu?"
Yüzümü ve saçımı okşayan ellerinden kurtulup tüm gücümle onu ittirdim. İkiletmeden benden uzaklaştığında birkaç adım geri giderek kapıya yaklaştım. Sinir, stres ve midemin bulanmasından ötürü kızaran yüzümle onu baştan aşağı izledim.
Kolları benden ayrıldığı için sadece çaprazlamakla yetinmişti. Pahalı olduğuna emin olduğum beyaz kıyafeti benden bulaşan kanlarla lekelenmişti.
Buna yine kendi sebep olmuştu. Akihito'yu öldürmeyecekti. Öğürmemek için kendimi zorlasam da o anları düşündükçe mide bulantım artıyordu.
"Sen kendinden başkasını sevmezsin. Sevsen de sadece gücü seversin. Beni kandırabileceğini mi zannediyorsun?!"
Sözlerimin ardından zorlukla yutkunup bakışlarımı ıslanan ayaklarıma çevirdim. Ondan bulaşan kan tüm bedenimi sarıyordu.
Gözlerimi sıkıca kapatıp öğürmemek için kendimi zor tuttum. Pencereler kapalıydı ve oda kandan dolayı iğrenç kokuyordu.
"Midemi bulandırıyorsun." diye mırıldandım. "Hareketlerin, sözlerin, her şeyin midemi bulandırıyor!"
Kaşlarını çatarak bana yaklaşacakken "sakın!" diye bağırdım. "Başıma ne kadar dert açtığının farkında mısın? Onun çocukları beni asla rahat bırakmayacak."
"Ne olmuş yani? Onları öldürmem bir parmak hareketime bakacak. Kimsenin sana dokunmasına izin vermem."
Bir anda dibimde belirdiğinde yumruk atmak için elimi kaldırdım. "Sana söylenen yalanlarla aklını öyle bulandırmışlar ki doğruyu, yanlışı göremiyorsun."
Eli yumruğumu avuç içine hapsetti ve az önce öldürdüğü adama baktı.
"Çorak toprakları lanetli enerjiden dolayı kötüleşmiş haldeydi. Oraya bulaşan kanetli ruhu seninle beslemeye ikna edip ekinlerini tekrar yeşertmek istiyordu."
Gözyaşlarım arasında onu görmek zorlaşırken derin bir nefes alıp kafamı iki yana salladım.
"İnkar etmen bir şey değiştirmeyecek. O ve çoğu sahir burada, benim yanımda olduğunu biliyor. Bana inanmak bu kadar zor mu Amane? Sana yalan söylemem için hiçbir neden yok."
Yumruğumu elleri arasında kurtarıp birkaç adım uzaklaştım.
"Bana bir şey söylediğin de yok! Hayatım boyunca yanımda onlar vardı! Onlar dururken katil ve iğrenç bir lanete mi inanacağım?"
