SİYAH KUNDUZ

-6-

Bölümü yazarken dinlediğim şarkılar: Sezen Aksu - Git
MaNga - Dursun Zaman
Taylor Swift - Don't blame ne
Cem Adrian - KÜL

🌼🌼🌼

Farkında olmadan öldürülüyorduk. Fiziksel olarak olmasa da ruhsal ve psikolojik olarak tramva geçiriyorduk. Ne ben bir şey diyebiliyordum ne de karşımdaki yaşlı amca. Biz sadece susuyorduk. Tabii, en suskunlar en korkutucuydu. Bir gün büyüyüp kocaman bir kadın olduktan sonra tüm yaralarıma derman olacaktım.

"Şu havalar da düzelse ne güzel olurdu, değil mi?" Amcanın bana seslenmesiyle gözlerimi yerden kaldırıp ona çevirdim. Kafamı sallayıp gülümsedim ona. Gülümsememe eşlik edince, "Evet, haklısınız. Güneşli havaları özledim." dedim utangaçlıkla.

Bakışlarımı yanı başımdaki ameliyathane kapısına çevirdim. "Senin rahatsızlığın nedir kızım?" diye sordu nazik bir tavırla.

"Ben kendim için gelmedim efendim. Abim ağır yaralı. Onun destekçisi olmak için buradayım." Abimin durumunun riskli olduğunu hatırlayınca iştahım kaçmıştı.

"Ne zamandan beridir ameliyathanede?"

"3 gündür."

Amca tekrar önüne döndü ve "İnşallah sağ salim bu hastaneden çıkarsınız kızım." dedi üzüntülü ses tonuyla.

Göz altı morluklarım ve çökmüş durumum herkesin bakışlarını üstüme çekiyordu. Buna çok gıcık kapıyordum. Ne vardı da iğrenmiş gibi bakıyorlardı sanki?

"Çok teşekkür ederim amcacığım. Yanlış anlamazsanız, siz neden buradasınız?" diye sordum. Derin bir nefes aldı.

"Benimse oğlum ameliyat ediliyor. Durumu kritikmiş. Onun için çok endişeleniyorum." Çok korktuğu ses tonundan belli oluyordu.

Kaşlarını çattım ve gözlerine baktım. "Neden ameliyathanede peki?" Çok mu soru soruyordum? Susmak gerektiğini düşünüp yaralarına tuz basmamak için önüme döndüm.

"Kendisi subay. Görev başındayken yaralandı. Çekinmene gerek yok kızım, istediğini sorabilirsin." Son cümleyi buruk bir gülümsemeyle söylemişti.

Soğuk bir hastanenin ameliyathane kapısının önünde sevdiğiniz bir insanın yaşaması için dualar ederken, aklınızda iki şey olur:

Sevdiğiniz insanla geçirdiğiniz güzel anılar ve ölümünün ağır his ve korkusu.

Abimin ameliyat edildiği odadan doktor çıkınca direkt ayağa kalktım ve koşarak yanına vardım. Tek duam abimin kurtuluşuydu. Tek duam abimi canlı görmekti.

"Doktor! Umarım... Umarım kötü bir haberle gelmemişsinizdir!" Sebepsizce gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Henüz daha dinlememiştim bile doktoru.