Met vallen en opstaan ~ Buurtpolitie

Hoofdstuk 7

KOEN:
Vandaag werken Tineke en ik vijf jaar samen. Ik wil haar tijdens het werk vragen of ze vanavond iets wil gaan eten ergens. Ik hoop dat ze ja zegt. Eigenlijk wil ik haar vanavond vertellen wat ik voor haar voel, maar ja was het maar zo makkelijk. Ik word uit mijn gedachten gehaald door mijn gsm die afgaat. Ik kijk op het scherm en zie dat Tineke mij belt. "Heey Tineke!" Zeg ik enthousiast. "Hey Koen! Mijn auto wilt niet starten.. Zou je me kunnen ophalen dat ik met je mee rijd naar werk?" Vraagt Tineke precies een beetje onzeker. "Tuurlijk Tineke! Ik sta zo aan je deur!" Zeg ik. "Bedankt Koen!" Zegt Tineke een beetje opgelucht. "Geen probleem joh! Ik zie je zo!" We nemen afscheid en ik pak snel mijn chocolaatjes die ik voor Tineke heb gekocht omdat we 5 jaar samen werken. Ik schrijf ook nog snel een kaartje voor Tineke: 'Lieve Tineke, vandaag is het 5 jaar geleden dat jij en ik samen werden geplaats als team. Al vanaf het begin konden we het goed vinden met elkaar en nu zijn we beste vrienden. Ik ben blij dat ik je mijn beste vriendin kan noemen en ik hoop dat dat nog lang zo mag blijven! Xx Koen' Een kort maar krachtig tekstje. Ik plak het kaartje op het doosje chocolaatjes en pak mijn spullen om te vertrekken naar Tineke. Ik vertrek iets eerder zodat we ons niet hoeven te haasten en ik rustig het cadeau kan geven. Aangekomen bij Tineke pak ik het cadeautje en bel aan bij Tineke. "Amai, dat is snel." Zegt Tineke lachend als ze mij ziet staan. Tineke laat me naar binnen en ik besluit maar gelijk het cadeau te geven. "Ik heb iets voor je." Zeg ik een beetje nerveus als we binnen staan. Tineke kijkt me vragend aan en ik geef haar het doosje met chocolaatjes en het kaartje erop. "Oh Koen dat is zo lief." Piept Tineke als ze het kaartje gelezen heeft. Ik glimlach en voor ik het weet vliegt Tineke me om de nek. Als het zover is lopen Tineke en ik naar de auto om vervolgens te vertrekken naar het commissariaat. Als Tineke en ik de bureauruimte binnenkomen staat heel het korps voor ons met allemaal feesthoedjes op en toeters waar op geblazen word. "Verrassing!!" Roepen ze allemaal. "Mannekes wat is dit?" Vraagt Tineke verbaasd. "Jullie werken vandaag vijf jaar samen remember?" Brengt Floor ons in herinnering. "Ja zover was ik ook al, maar waarom een feest voor ons?" Vraagt Tineke. "Omdat Koen en Tineke, jullie zo'n hecht team zijn dat waren we het erover eens dat jullie wel eens een feestje verdienen." Legt de chef uit. Ik kijk naar Tineke en glimlach. Tineke glimlacht terug en we lopen naar de collega's toe om de dag met een klein feestje te beginnen. " Sorry mannekes, maar ik ga het feestje even verpesten, stille oproep vanuit een juwelier op de veldweg 5." Onderbreekt Patrick het feestje. "Oké, Koen en Tineke eropaf!" Commandeert de chef ons. Tineke en ik schieten meteen in actie. We stoppen waar we mee bezig zijn, pakken onze wapengordel en lopen naar de auto. "Nu hopen dat de dader nog ter plaatste is", zegt Tineke terwijl ze de sirene aan zet. Ik rijd snel naar de juwelierszaak en vlak voor dat we er zijn zet Tineke de sirene af zodat de dader ons zeker niet hoort aankomen, als hij nog ter plaatse is tenminste. Als we bij de juwelier aankomen kijken Tineke en ik voorzichtig naar binnen en zien de dader met een wapen gericht op de eigenaar in de winkel staan. "Voorzichtig eh", zeg ik tegen Tineke voor we uitstappen. Tineke en ik lopen zo zacht mogelijk naar de ingang. Ik kijk naar Tineke, als ze knikt 'gooi' ik de deur open. "Politie! Leg uw wapen neer!" De overvaller kijkt verschrikt om en gaat er meteen van door. "We komen zo bij u mevrouw!" Zegt Tineke nog tegen de vrouw voor we achter de overvaller aan lopen. "Hij kan hier volgens mij nergens heen", zeg ik als we achter in de winkel komen. "Politie maak u kenbaar!" Roep ik in de hoop dat de overvaller doorheeft dat hij/zij nergens heen kan dus zich beter kenbaar kan maken. "Je kan nergens heen man! Het heeft geen zin om je te verstoppen." Zegt Tineke streng. Niet veel later horen we ergens gerommel en komt een jonge man tevoorschijn. Tineke en ik geven hem de standaard instructies en boeien hem. Als Tineke en ik de verklaring van de vrouw in de winkel hebben afgenomen, rijden we door naar kantoor om de overvaller te overhoren. "Vertel eerst uw naam eens", zegt Tineke als we aan onze bureau zitten met de jonge man voor ons. "Bram", zegt Bram kortaf. "Bram en hoe nog?" Bram zucht. "Bram Willems", zegt hij dan toch uiteindelijk. Tineke schrijft zijn naam op terwijl ik me op Bram richt. "Waarom heb je die juwelier overvallen?" Vraag ik kalm. Bram doet alsof hij me niet hoort en negeert me compleet. "Mijn collega vroeg iets", zegt Tineke tegen Bram. Weer is het stil. "Bram. Wat deed jij bij die juwelier? Waarom heb je de juwelier overvallen?" Vraag ik nog een keer duidelijk. "Ik had geld nodig", zegt Bram. "Iedereen heeft geld nodig Bram", zegt Tineke. "Ik wil een nieuwe gsm, maar mijn ouders willen het me niet geven. Ik moet het zelf betalen hebben ze gezegd. Ik had geen geld dus ben ik naar de dichtstbijzijnde juwelier gegaan om die te overvallen", legt Bram uit alsof het niks is. "Als ik vroeger geld nodig had, dan ging ik opzoek naar een bijbaantje om geld te verdienen", Zeg ik tegen Bram die zijn schouders op haalt. "Willen jullie deze jongeman even naar beneden brengen?" Vraagt Tineke aan de collega's die meteen opstaan en doen wat ze vraagt. "Dat hebben we weer goed gedaan", zeg ik tegen Tineke en steek mijn vuist uit. "Wij zijn echt een top team", zegt Tineke en drukt haar vuist tegen de mijne. "En dat al 5 jaar lang", zeg ik glimlachend. "Al 5 jaar..", herhaalt Tineke en glimlacht ook. "Vanavond iets te doen?" Vraag ik aan Tineke. "Nee, niet echt", zegt Tineke teleurgesteld. "Dan ben je bij deze uitgenodigd om vanavond iets met mij te gaan eten ter ere van onze 5 jaar als top team", zeg ik. Er verschijnt een grote glimlach op het gezicht van Tineke. "Wil je mee?", vraag ik aan Tineke. "Tuurlijk wil ik mee!", zegt Tineke enthousiast. Tineke en ik doen nog wat papierwerk tot het tijd is en onze shift erop zit. "Ik kom je vanavond om half 7 ophalen", zeg ik tegen Tineke terwijl we naar buiten lopen. "Is goed, tot vanavond!", zegt Tineke en loopt richting haar auto. "Tot vanavond Tineke!", zeg ik en loop ook naar mijn auto om vervolgens naar huis te rijden.

TINEKE:
Vandaag was de eerste dag werken na de ontvoering. Ik moet zeggen dat het me best beviel. Ik had mezelf voor genomen om Maarten achter me te laten en me te concentreren op het goeie van het leven.
Koen had me meegevraagd voor een etentje vanavond. Ik had er erg veel zin in, ik kon dan ook niet snel genoeg thuis zijn om me klaar te maken. Toen ik thuis kwam keek ik op mijn gsm die 17:30 uur aangaf. Ik had dus nog maar één uur voor Koen hier stond. Over Koen gesproken: Ik zat de laatste tijd veel meer met hem in zijn hoofd, maar was het gewoon omdat Floor er zo over praatte? Of was ik echt verliefd? Na deze avond ging die vraag vast wel beantwoord zijn. Ik keek naar de klok en zag dat ik zeker een kwartier heb zitten dromen over Koen. Ik schoot recht een rende zowat naar boven. Met een zwaai open ik mijn kledingkast en zoek naar een geschikt jurkje. Het is einde zomer, maar het is vandaag perfect weer voor een jurkje. Na even zoeken, trek ik een wit zomer jurkje uit de kast. "Perfect", fluister ik tegen mezelf en loop naar de badkamer. Ik 'gooi' mijn jurkje op een stoel die om een of andere reden in de badkamer staat en neem een korte maar deugddoende douche. Als ik uit de douche kom doe ik mijn jurkje aan en doe make-up op. Ik doe nooit veel make-up op, maar toch wel wat omdat ik me dan gewoon fijner voel. Dat heeft elke vrouw toch wel? Als ik helemaal klaar ben loop ik naar beneden en doe mijn schoenen aan. Ik kijk op de klok en zie dat het bijna half zeven is. "Perfecte timing Tineke", zeg ik trots tegen mezelf en laat me nog even in de zetel vallen, maar nog geen vijf minuten later gaat de bel. Ik loop naar de deur en open hem. Koen staat voor me en hij ziet er goed uit. Niet heel chique maar hij heeft toch zijn best gedaan. "Je ziet er goed uit", zegt Koen als hij me ziet. Ik voel me lichtjes blozen. "Jij ook hoor", zeg ik in de hoop dat hij niet ziet dat ik bloos. "Gaan we?", vraagt Koen. "Met alle plezier", zeg ik en loop achter Koen aan naar zijn auto. Na een tijdje rijden, rijd Koen een zijstraatje in en komen we bij een stuk bos terecht. "We moeten nog een klein stukje lopen", legt Koen uit als hij me verbaast ziet kijken. We stappen uit en lopen op een rustig tempo naar het restaurantje toe. "Koen.. Dit is zowat het duurste restaurant van heel België", zeg ik verbaasd als we aankomen bij het restaurant. "Tineke luister, na alles wat er gebeurd is wilde ik je eens trakteren. Dus ik heb je niet alleen meegevraagd omdat we vandaag vijf jaar samen werken, maar ook omdat ik trots op je ben", zegt Koen lief. "Koen dat is zo lief", zeg ik met tranen in mijn ogen. Koen spreid zijn armen en ik ga er meteen op in. Samen lopen Koen en ik naar binnen. "Goedenavond, heeft u gereserveerd?", vraagt de man bij de ingang. "Ja, op de naam Baetens", zegt Koen. De man begeleid ons naar ons tafeltje en we bestellen alvast wat te drinken. "Weet je al wat je gaat eten?", vraag ik aan Koen als ik er zelf niet uitkom. "Ik denk de pasta van de chef", leest Koen van de kaart voor. Uiteindelijk besluit ik hetzelfde te nemen omdat we anders hier morgen nog zitten. Als er iets is wat ik niet kan is het kiezen. "Gaan we nog een stuk wandelen?", vraagt Koen als we klaar zijn met eten. Ik stem in dus Koen en ik lopen iets om zodat we nog langer kunnen lopen voor we bij de auto zijn. Koen en ik hebben het de hele tijd over alles wat we mee hebben gemaakt de afgelopen 5 jaar. Koen zijn stem is zo fijn om naar te luisteren. Koen is een heel verhaal aan het vertellen over dat hij het zo leuk vind dat wij een team zijn. "Kortom, wij zijn gewoon het beste team ooit", eindigt Koen zijn verhaal. "Dat klopt", ben ik het met hem eens. Inmiddels zijn Koen en ik weer bij de auto aan gekomen. "Bedankt Koen", zeg ik als we al weer bij mijn huis zijn aangekomen. "Geen dank", zegt Koen glimlachend. Ik geef hem nog een knuffel als afscheid en loop dan naar binnen. Als ik nog maar net in de zetel zit hoor ik de bel al weer gaan. Als ik de deur open doe staat Lynn voor me. "Wat doe jij hier?", vraag ik en laat haar binnen. "Ik verveeel me", zegt ze en ploft in de zetel. "Seg, jij ziet er zo chique uit?", vraagt ze als ze mijn outfit ziet. "Koen en ik werken vandaag vijf jaar samen, dus zijn we wat gaan eten net", leg ik uit en ga naast mijn zusje zitten. Ik voel hoe ik warm krijg als ik aan Koen denk. "Wanneer ga je het nou eens toe geven?",  zegt Lynn. Ik kijk haar niet-begrijpend aan. "Tin, je bent hartstikke verliefd op Koen", zegt ze. "Niet waar", zeg ik terwijl ik zelf heel goed weet dat het wel zo is. "Jawel", houd Lynn vol. Ik zucht diep. "Ik weet het niet", geef ik toe. "Ik wel. Je bent verlieft geef het maar toe", zegt Lynn en glimlacht. "Ja oké, misschien wel", geef ik dan maar toe. "Ik wist het!", zegt Lynn enthousiast. De rest van de avond hebben we het nog erg gezellig en het is pas laat als Lynn naar huis gaat. We nemen afscheid en ik ga vervolgens snel naar bed omdat Koen en ik morgen weer moeten werken. Met Koen in mijn gedachten, lukt het me om snel in slaap te vallen.

Ik ga weer proberen wat meer te posten! Xx