Ağıtlar yakıldı.
Yanan yandı.
Tek bir ateş herkesi yaktı.
Ama unutulmasın,
yakılan ateşte hep en sevdiğin yanar
Yakma yanarsa küller toplanmaz,
Acıtma
Acırsa kanar
Kanayan yara kapanmaz
Kabuk bağlayan yara emare bırakır
Emare ile yaşanmaz
O yarayı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Amar temsili)
"Ruhum bir heykel gibi düşüp parçalanırdı, bu sesi duyanlar gülüyorum sanırdı" -Sabahattin Ali
******
1hafta sonra
Bugün son eksikleri tamamlamak için Urfa'nın çarşısına çıkmıştık. Berzan'ın annesi Halime teyze yanımdaydı.
"Bundan da alalım kızım lazım olur"
O kadar naif ve nazikti ki şimdiden çok sevmiştim onu. Bana kızı gibi davranıyor du. Onu cok sevmiştim. Şevkati konuşurken bile hissediliyordu.
Tüm eksikleri tamamlamıştık. Ben ayaklarımı ve kollarımı hissetmiyordum.
"Yoruldun mu keçamin (kızım)"
"Evet Halime teyze"
Bana yüzündeki o şevkatli gülümsemesi ile baktı.
"Gel kızım ilerde ki çay bahçesinde oturalım sonra almaya gelirler bizi"
"Tamam teyze "
Girdiğimiz çay bahçesine en son üç yıl önce gelmiştim dekorasyon olarak pek değişmese de menü olarak zenginleşmişti.
Halime teyze kendine çay alsa da bu sıcakta çay içemeyeceğime karar verip limonata almıştım. Evde genel olarak hep çay içtiğimizden bu tarz yerde çay içesim gelmemişti pek.
Bir yandan limonata mı yudumlarken bir yandan da Halime teyzenin Berzan ve Amar'ın çocukluğundan bahsediyordu.
"Sonra ne oldu Halime teyze"
"Sonra Berzan hiç korkmadan ağacın dalından atın üstüne atla. Boyları da yetmiyor ya tabi oğlum öyle bir çözüm bulmuş. At bir andq sırtına gökten ağır birşey düşüyor. Korkmaz mı oda can tabi korktu dikti nalları bir bağırdı biz taaa çiftlik evinden duyuldu. At koşmaya başladı tabi hızla. Benim minik tosunum düştü yere biz de koştuk ama ters yöne koşmuşuz Amar geldi ağlaya ağlaya gittik baktık Berzan kırılmış dişi elinde yerde oturmuş gülüyor." Bunu söylerken bile canı acısa da gülümsüyordu.
"Sonra ne oldu teyze"
Kıkırdadı çocuksu bir neşeyle.
"Amar ağlarken o gülüyordu. Sonra hep böyle oldu aralarında düşen diğerine el uzattı. Düşen gülsede kaldıran asla gülmedi,elini çekmedi ben bilmem ki ikisinin ayrısı gayrısı var o yüzden ben derim ki bir kızım dört oğlum var benim diye. " Elini elimin üstüne koydu."Artık ikinci çok istediğim bir kızım daha oldu"
Geçmişleri ve çocuklukları çok güzeldi. Bende her düştüğümde beni kaldıran bir el yoktu. Geçmişim de düzgün arkadaşım yoktu içine kapanık bir çocuktum. Babam bunun için çok fazla uğraşmıştı. Ama başaramamıştı. Belki daha fazla yaşasaydı buna çare bulurdu biliyordum.
