Ağıtlar yakıldı.
Yanan yandı.
Tek bir ateş herkesi yaktı.
Ama unutulmasın,
yakılan ateşte hep en sevdiğin yanar
Yakma yanarsa küller toplanmaz,
Acıtma
Acırsa kanar
Kanayan yara kapanmaz
Kabuk bağlayan yara emare bırakır
Emare ile yaşanmaz
O yarayı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne umudu kalmıştı ne hayalleri ,gereksizdi artık hepsi hayatında olan insanlar gibi."
*******
Bazen hayatta olma amacını sorguluyor insan. Yaşadığı şeylere neden ben diyor,o kadar insan içinde neden ben?
Bunu yaparken bir yandan korkuyor Allah'a karşı gelmekten. Haşa böyle de bir amacı yok aslında.
Sadece.... Sırtında ki yükler biraz ağır geliyor.
Evin bu saatten sonra yapması gerekeni biliyordu ona göre davranacaktı. İki çıkış yolu vardı ya kendini daha kendini bile bilmeyen adamların hükmüne bırakacaktı ya da kendi hükümü kendi yazacaktı.
Haketmemişti o Amar'ın yaptıklarını hak etmemişti. İntikam diyerek yaptığı şeyle beyazlar içinde ki bir kızın beyazını siyaha boyanmıştı. Ama Evin kimsenin beyazını siyaha boyamasına müsaade etmeyecekti.
Banyodan çıkar çıkmaz saçlarını taradı güzelce kuruttu. Saçları en sevdiği parçasıydı onun. Babası her dizine oturtuşunda saçlarını okşar Evin'i öyle uyuturdu,annesi kızının saçlarını örerken iki misli dikkat ederdi. Korkardı canı acımasın diye.
Şimdi böyle olan anne babası görseydi Evin'in bu yaşadıklarını taş üstünde taş bırakmazlardı. Biliyordu Evin. Rüzgar bu akşam onu sarmalarken annesinin ve babasının onu buldukları an sıkıca çekip sarılacağını biliyordu. Ve bunun mutluluğu ile mutlu oluyordu. Yaptığı yanlıştı hiçbir şeyin çözümü kendi canını yakması, intihar etmedi değildi biliyordu. Ama bir sefer olsun pes etmişti artık sırtında ki yüklerden dizlerinin üzerine öyle bir çökmüştü ki dizleri berelenmiş , çizilmiş, morarmış, kanamıştı.
Bu hayatta saracak iki kişi vardı onlara kavuşacaktı.
Dolaptan aldığı beyaz elbiseyi giydi beyaz da tülbentle saçlarını örttü,yine aynı renk olan peçe ile de yüzünü kapattı.
Artık hazırdı o da özgür bir kuş olup uçacaktı.
İnanın o da biliyordu kanadı kırık olan kuş uçamazdı ama elinden başka bir şey gelmiyordu.
🍀
Amar vicdan azabı çekiyordu kısa bir süreliğine.... Yaşananların yanında yaptığı azdı biliyordu ama pikniğe gittiklerinde Evin'in orda bulunan bir yavru kediyi sevip kediler hakkında bilgi vermesini unutamıyordu.
Sesinde, mimiklerinde ki o çocuksu mutluluk ve yirmi metre öteden de hissedilebilecek olan şevkati vardı.
Ve Amar yaptığı ile bunu yok etmişti.
Bunları halasına söylediğin de yüzüne yediği tokat ile düşünmekten vazgeçti.
Onunda canını yakmışlardı o da kısasa kısas demiş can yakmıştı.
