අසුර හැන්ඳෑව

දොළොස්වන කොටස

දොලොස්වන කොටස

ඔඩිටෝරියම් එකට ඇතුල්වුණු අමුත්තාගේ ඡායාව සංකෙත්ට පේනවා. එයා වෙදිකාව ලඟට ඇවිදගෙන ආවේ ඇතුලේ තිබුණු කලුවර තබේකටවත් මායිම් නොකරයි. යන්තම් වවලා පෝනිටේල් එකක් දාපු කොණ්ඩේ... මුහුණ පුරා වවපු රැවුල... කලුවරේත් බැබලෙන ඇස්...

"අර සිංදුව කිව්වේ ඔයාද?"

ආයෙමත් විවෘතවුණු දොර මැද්දෙන් තවත් රූපයක් මතුවුණා. ඒ කවුද කියලනම් සංකෙත් දන්නවා. ප්‍රසන්න සර් එදා වගේම ටිකක් කොටයි... ඔලුව මැද්දෙන් යන්තම් තට්ටේ පෑදීගෙන එනවා... ප්‍රසන්න සර් තාමත් සුදුපාට අත්දික කමිසයයි කලිසමයි ඇඳලා ඉස්කෝලේ ටයිඑක දාලා... සර්ගේ මුහුණේ තිබුනේ කලබලේට පත්වුණු බැල්මක්.

නිදහසේ සර්ව හම්බවෙලා ආයෙමත් මාස ගානකට නැවිත් ඉන්න කියලා සංකෙත්ගේ හිතේ තිබුනූ සැලසුම එහෙම්මම වතුරට ගහගෙන යනවා එයාට දැනුනා.

"විකාශ්! මිස්ට විකාශ්! කරුණාකරලා අපි ඔෆිස් එකට යමුද?" ප්‍රසන්න සර් ඈත තියාම එහෙම කිව්වට ඔඩිටෝරියම් එකේ මැදක් වෙනකල් ඇවිදගෙන ඇවිල්ල හිටිය විකාශ් ආයෙමත් හැරෙන පාටක් නම් තිබුණේ නැහැ. "එයා සිංදු කියන්න කැමැති කෙනෙක් නෙමෙයි..."

ප්‍රසන්න සර් විහිළුවක් කලාවගේ විකාශ් හිනාවුනා. "එච්චර ලස්සන කටහඬක් තියෙන කෙනෙක් සිංදු කියන්න කැමැති නෑ?"

"ඔව් එයා ගායකයෙක් නෙමෙයි-"

එකපාරම ඇතුලෙ දැල්වුණු විදුලි පහන්වලින් මුළු ඔඩිටොරියම් එකම ආලොකමත් වුණා. සමහරවිට ප්‍රසන්න සරුත් විකාශුත් දෙන්නම ඇතුලට දුවගෙන එනවා දැකපු සිකුරිටි එකෙන්වත් ඇතුලේ විදුලි පහන් දල්වන්න ඇති. එතනින් වුනේ එතෙක් කලුවරේ අඳුනගන්න බැරිව හිටිය සංකෙත්ගේ මුහුණ කාටත් පේනවිදිහට හොඳින් ආලොකමත්විමයි.

විකාශ් එන දිහාව මගහැරලා අයිනදිගේ දොර දිහාවට ඇවිදගෙන යන්න හැදුව සංකෙත් එහෙම්ම්ම ගල්ගැහිලා නතරවුණා.... එහෙම නතවුනේ සංකෙත් විතරක් නෙමෙයි. විකාශුත් නතර වෙලා.

සංකේත්ට වඩා අවුරුදු දෙකකින් තුනකින් වැඩිමහල් ඇති. ගායකයා කව්ද කියල හඳුනාගන්න අධිෂ්ඨානයෙන් පිරුණු ඇස්වලින් සංකේත් දිහාබලපු විකාශ්ගේ මුහුණුවර එකපාරටම වෙනස්වුණා.