Yalnışlıkla davet edildiğin kraliyet balosunda tanımadığın bir kralı görürsün bu da yetmezmiş gibi o adam annen'le baba'nın katili olur...Ben Eftely, Ateş krallığının kraliçesi Eftely...Hikayemi okumaya hazır mısın ?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
•
•
Bazen hayat öyle bir darbe vurur ki insana, ruhun bedeninden fırlar şaşar kalırsın. Geriye bakarsın, geride bıraktığın ömrüne hayatın gözünün önünde film şeridi gibi geçmez, kırık aynalardaki yansımalar gibi teker teker birleştirmen gerekir.
Parçaları bir duygu hissedersin, sonra bir duygu daha. Birleştirip ne anlama geldiğini çözmeye çalışırsın. Birilerini özlersin, bir umut beklersin. Kimi özlediğini, ne umduğunu hatırlamaya çalışırsın. Ama bunu kendi özün bile bilemez.
Aklımda şiirler dolanıyor, cümle olamamış bazı kelimeler... Kitaplardan bazı paragraflar... Ama nedense hiç biri toplanıp bir roman yazamıyor zihnimde.
Anlamıyor zihnim... Sevdiğim adamın bir suikastçı olduğunu. Hemde annemle babamın suikastçısı olduğunu anlamıyor...
O günün gecesi hepimiz, Ben, abimler, George mezarlığa gitmiştik. Annemle babamın mezarını suladık, çiçeklerle süsledik mezarlarını.
Annemin en sevdiği çiçeklerle...
Güzel kızım benim diye saçlarıma taç yaptığı çiçekler ile...
Hala hatırlıyorum o iki tabut'u gözlerimin önünde götürdüklerini. O gece, haykırışım bütün krallığı süslemişti...
George gelip omzuma dokundu. Ve başıyla gitmemiz gerektiğini gösterdi. Ayağa kalktım ve biz giderken arkamızdan abimler de geliyordu. Araba da hiç kimse konuşmadı ve sakince saraya doğru yol aldık
🤍🖤
Hepimiz salon da oturmuştuk. Artık biliyorduk suikastçını ve geriye plan yapmak kalıyordu.
Artık onun hakkında ne düşüneceğimi bilemiyordum. Yaptığı ortaya çıkmasın, hiç kimse ondan şüphelenmesin diye kullanmıştı beni...
Cenaze'ye bile gelmişti. Oysa ben o cenaze de ona nasıl hislerle bakmıştım.
Salona hükm eden sessizliği George bozmuştu."Şimdi ne yapacağız peki?"
