Sana Garezim Var

sever misin? -VIII-

Bazı geceler vardır ya sabahına sağ çıkmak istemediğiniz. Öyle bir geceden yazıyorum. Keşke..

***

Son iki dersin beden olduğu günleri çok seviyordum. Çünkü çıkış zilinden önce aşağı iniyor onu izleme ve konuşma şansım oluyordu. Yine bir pazartesi klasiği son iki dersimiz bedendi. Son ders zil çalmasına yakın kapıda ki yerimi almış Hasan'ı bekliyordum.

Uzaktan üstümü süze süze yanıma geldi. Ve o klişe soruyu sordu "Üşümüyor musun böyle?" Her seferinde hayır dememe rağmen inatla sormaya devam ediyordu. Hayır dediğimde inanıyormuydu bilmiyorum. Çoğunlukla üşümediğim için diyordum ama bugün bir farklılık vardı, bugün üşüyordum. Hastaydım ama o bunu bilmemeliydi. O üşüdügümü bildiği halde üşümüyorum yalanına inanıyordu.
Tıpkı onu sevdiğimi bildiği halde onu sevmediğim yalanına inandığı gibi.

-

Son üç gündür hasan "bırak o telefonu" "telefonu bırak" "müziğe veda et" gibi tehditkar söylemler dışında başka bir eylemde bulunmuyordu. Uzun uzun anlatmaya gerek yok bunları siz biliyorsunuz. Bugün dördüncü gün. Uzun bir gün olucak çünkü bugün veli toplantısı var evet evet Atatürk çiçeği 😉

Sabaha gergin başladım. Hasan sağolsun. Yoksa Yakup hoca mı demeliydim?
Yok yok ayrımcılık yapmıyacağım. İkiside sağolsun.

Normalde hiç takıma,makyajıma, kıyafetime karışmayan Hasan,Yakup hocanın yanında yalakalık yapmak için kıyafetime karıştı. Yakup hoca bana laf atana kadar gördüğü halde hiç birşey söylememişti.
Ama yanında başka bir müdür yardımcısı olunca kuralcı hoca rolüne giriyordu.
Bunun hesabı sorulur elbet hocam.

Sabah Hasan'a nefret kusarken akşam aşk kusacağım aklıma gelmezdi. Bizim barışma hızı.

Okul çıkışı annemler toplantı için okula geldi. Bende tabiki 2. KATTA oturuyordum. Toplantı o kadar uzun sürdüki artık uyuyacak kıvamdaydım. Yanımda ki arkadaşıma şakayla uyuyacağım birazdan şu koltukta diyorken Hasan'ın arkamda beni dinlediğini bilmiyordum.

-uyu uyu yarın tatil zaten

-uyuyorum o zaman

Gerçekten çok müsade edilmesede kafamı koltuğa yaslayıp uyudum. Ta ki Yakup Hoca başıma gelip Hasan nerde diye soruncaya kadar. O da işini biliyor tabi okulda Hasan nerde en iyi ben takip ederim.

5 dakika sonra Hasan ile Yakup'u uzaktan gördüm. Yakup hoca yukarı Hasan'da odasına gitti. Tüm okulda bir bizim sınıfın toplantısı bitmemişti. O yüzden yanımdaki arkadaşımda eve gitmişti. Koskoca okulda tek öğrenci kalmıştım. Geri kalan hocalar ve veliler.

Hasan odasından çıktı ve ışığı açık sınıfların lambasını kapatmaya başladı. 2. Kattaki sınıflar bitince yangın merdiveninden 1. Kata indi. Bende dururmuyum ana merdivenden 1. Kata indim. Ortada buluşuruz belki 😉

Hasan ışıkları söndüre söndüre olduğum yere doğru geliyordu. Asla onu görmemiş rolü yapıyordum. Sonra arkamı bir döndüm Hasan. Çok şaşırdım cidden.

Senin hâlâ ne işin var okulda gibi bakıyordu. Bende dayanamayıp içimi döktüm. Saatlerdir aç aç annemleri bekliyordum ve matematik hocası hâlâ sınıfta boş yapıyordu.

Feryadım çok içten olmuş olmalı ki Hasan kendini tutamayıp gülmeye başladı. Utançla kafamı eğerken açık olan son ışığıda kapattı. Son ışık da kapanınca ortam iyice karanlık bi hâl aldı. Sadece üst kattan gelen loş ışık koridoru biraz aydınlatıyordu. Bu ikinci karanlıkla sınavımdı.

Ve sessizlik. Okul ilk defa bu kadar sessizdi. Sadece deli gibi atan kalp atışlarımı duyuyordum. Bir platoniğin en zor anıydı belki de. Sevdiği kişiyle bir o kadar yakın, sessiz ve yalnız bir koridorda. Ama hiçbir şey belli etmemesi lazım.

Benim sınavımda buydu. Asla olamayacağın biriyle biriyle bu kadar yakın olmak. Tatmin edici evet. Ama bir şey belli etmemek için verilen çaba bünyeye zarar.

Hasan dikilmiş bana bakarken ateşim çıktı olduğum yerde. Öyle güzel bakılır mı insafsız. Konuyu değiştirmek için elinde tuttuğu Atatürk çiçeğini kullandım.

"Atatürk çiçeği mi?"

Yok kanka papatya. Heyecandan ne dediğimi bilmediğim bininci pot.

"Hıhım"
"Sever misin?"

"Severim"

***

Severim derken gözüm çiçekte değil ondaydı. O hiç anlamadı. Bende hiç anlatmadım.
-

---------------bölüm sonu----------------

-🌒