Çocuk sabah erkenden kalkmıştı, korkuyordu ama kurtulmak istiyordu artık. Çocuk telefonunu yanına alarak sessizce kapıya doğru ilerledi ve dışarıya bakındı. Her zamanki gibi babası olacak adam kenarda uyuyordu.
Çocuk ses çıkarmamaya özen göstererek yavaş adımlarla dış kapıya ilerledi, sessizce kapıyı açtı ve etrafına bakındı. Eğilip kenarda duran daha hiç giymediği ayakkabılarını eline aldı. Bir kez bile giymemişti çünkü bu eve hapis olmuştu.
Çocuk yavaşça ayakkabılarını ayağına geçirdi ve merdivenlere yöneldiği sırada içeriden gelen ses. Çocuk hızlıca arkasına döndü, o adam uykusunda masada duran içki şişesini nasıl devirebilirdi.
Çocuk yere dökülmeye başlayan içkiye baktı. Derin bir nefes alıp eve geri girdi, sessizce adamın uyuduğu odaya girdi. Dökülen içki şişesini masadan kaldırıp kenara bıraktı.
Arkasını döndü ve yeniden oradan ayrılmak için dış kapıya yöneldi. Arkasından gelen sesle bu sefer hızlıca arkasına döndü. "Yolculuk nereye Jungkook?" Çocuk hızlıca önüne dönüp merdivenlere doğru koştu fakat tişörtünü tutup çeken el ile geriye doğru sendeledi.
Adam çocuğu içeriye doğru ittiğinde çocuk yere düştü, eline dikkat etmesi gerekiyordu ama şuan mümkün değildi. Hızlıca ayağa kalkarak odasına koştu ve içeriye girip kapısını kilitledi.
Çocuk korkudan odasının en köşe yerine çökerek beklerken adamın gölgesi kapıda belirdi, kapı kolu bir kaç kez ard arda aşağıya indi. "Jungkook, bunu ben değil sen istedin aç şu kapıyı."
Çocuk ses vermedi yerinden kıpırdamadı bile. "Öyle olsun Jungkook, bunun içinde cezanın ağırlaştığını unutma." Çocuk ayağa kalktı ve kapıya baktı. Açmalı mıydı?,
Tam kapıya doğru ilerleyeceği sırada kapıya atılan tekme çocuk korkudan yeniden duvarın köşesine geçti. Ardından gelen bir tekme ve sertçe açılıp duvara çarpan kapı.
Çocuğun gözlerinde ki tek şey korkuydu, bu açıkça belli oluyordu. Adam çocuğun üzerine gelmeye başladı, çocuk haraket edemedi. Adam tam yumruk attığı sırada çocuk duvarın kenarından hızlıca çekildi.
Adam git gide sinirleniyordu, çocuk yeniden kapıya yöneldiği sırada bu sefer kolundan tutup kenara çekildi. Çocuk üstüne gelen adamla geriye doğru adımlıyordu. "Bırakta gideyim!" Adam alaycı bir şekilde güldü bu çocuğun ürkmesine sebep olmuştu.
Çocuk karnında hissettiği acıyla ağzı açılırken gözleri de aynı şekilde açılmıştı. Elleri yavaşça karnına doğru giderken kafasını yavaşça aşağıya eğdi.
Çocuk ayakta duramadı sendeleyerek geriye doğru düştü. Kafasını duvara yasladı ve o adama baktı. "Sonuna kadar hak ediyorsun." Ardından adam odadan çıktı ve evden ayrıldı.
Çocuk ne yapacağını bilmiyordu, karnına saplanan bıçak ile ne kadar yaşayabilirdi ki? Çocuk bir umut ile telefonunu çıkardı, mesaj yazamazdı hali yoktu sessizce numaranın üstüne tıkladı ve telefon çalmaya başladı.
Telefon açıldı çocuk ekrana baktı sessizce. "Jungkook! İyi misin?!" Çocuk sustu, konuşmadı. Gök yüzüne baktı ve son gücüyle konuşmak için dudaklarını araladı. "Taehyung.. Ben artık şiddet görmeyeceğim, benim için ağlama olur mu?"
Esmer olan anlamıştı, telefondan ağlama sesleri çoktan gelmeye başlamıştı fazla geçmeden bu sesler binada da duyuldu. Ses git gide yakınlaşırken çocuk kafasını kapıya çevirdi.
Koşarak yanına gelen esmer çocuğa baktı. Esmer olan yanına geldi, yanına eğildi. Hızlıca telefonundan numarayı tuşladı ve ambulansı çağırdı. Peki ya çocuk o gelene kadar dayanabilecek miydi?
Esmer olan etrafa bakındı çaresizce, çocuğun kıyafetini yavaşça sıyırdı ve dibine bulduğu bez parçasını bastırdı. Çocuk ağzından küçük bir inleme kaçırdı. "Jungkook.. Bu kadarı çok fazla, hastaneye gideceğiz ve iyileşeceksin tamam mı? Biraz daha dayan, o adamla da kalmana izin vermeyeceğim."
Çocuk esmer olanın kucağında yatıyordu, cevap vermedi. Hafifçe gülümsedi sadece. Çocuğun gözleri yavaşça kapanmaya başladı, esmer olan yalvarıyordu ona bilincini kaybetsin istemiyordu.
"Lütfen Jungkook! Gözlerini kapatma güçlü durmaya çalış!" Esmer olan göz yaşlarını tutamıyordu, göz yaşlarının arasında ise bilincini kaybetmemesi için yalvarıyordu ama nafile.
Çocuk esmer olana baktı son kez "Özür dilerim Taehyung.." Çocuk gözlerini kapattı..
(...)
Esmer olan saatlerdir kapıda bekliyordu, çocuğun durumu kritikti ve bu onun korkmasına neden oluyordu. Esmer olan en sonunda yorulup koltuklardan birisine oturdu ve gelecek haberi beklemeye başladı göz yaşları içerisinde.
Kapı açıldı ve doktor çıktı, esmer olan hızlıca ayağa kalkıp elinin tersiyle göz yaşlarını sildi. "Durumu ne? İyi mi?" Doktor sessizce gülümsedi ve esmer olana baktı.
"Bıçağı çıkarıp gerekenleri yaptık fakat vücudunda kırıklar ve yaralar var fazla darbe almış, burada bir kaç gün kalması iyi olur. Birazdan normal odaya alınacaktır."
Esmer olan gülümsedi ve doktora teşekkür etti, doktor oradan ayrıldığında esmer olan çocuğun odaya geçmesini bekledi. Çocuk yoğun bakımdan çıktı, esmer olan ona baktı. Sedyede odaya çıkarmalarını izledi.
Çocuk odaya çıkarıldığında esmer olan odasına girdi. Yanına oturup çocuğu incelemeye başladı. Nefes alması için ağzına takılan tüp, kolundaki alçı, diğer koluna takılmış olan serum, sarılmış beli, kafasındaki sargı.
Çocuk çok zarar görmüştü bu zamana kadar, gözlerini açarsa kurtulacaktı. Babası göz altına alınmıştı ve hapise girecekti. Esmer olan kendisini suçluyordu, o adam bu kadar ileri gitmeden çocuğu kurtaramamıştı çünkü.
Esmer olan çocuğu inceledi saatlerce, saatler sonra çocuğun gözleri yavaşça açıldı. Esmer olan heyecanlanıp mutlu olurken çocuk nerede olduğunu çözmeye çalışıyordu.
Esmer olan hızlıca doktoru çağırdı, doktor hızlıca geldi ve çocuğa baktı. Çocuk iyiydi, ama kontrol altında kalması gerekiyordu. Doktor çıktı fakat bu sefer içeriye polisler girdi. Çocuk esmer olana döndü hızlıca esmer olan ona bakıp gülümsedi.
"Seni kurtaracağıma söz vermiştim.." Çocuk gülümsedi, esmer olan odadan çıktı ve polisler çocuğun yanına yaklaştı. Çocuğun ifadesi alındıktan sonra polisler odadan ayrıldılar.
Esmer olan çocuğu yalnız bırakmayacaktı, hızlıca odaya girip çocuğun yanına oturdu. Çocuk esmer olana bakıp gülümsedi. "Teşekkür ederim.." Esmer olan kafasını olumsuz anlamda salladı.
"Özür dilerim.." çocuğun kaşları çatılırken esmer olanın elini tuttu. "Seni daha erken kurtaramadım." Çocuk bir süre cevap vermedi sadece gülümsedi.
"Senin suçun değildi, şuan kurtardın beni. Kendini suçlamaya devam edersen, saçların artık yerinde olmaz." Esmer olan duyduğu şey ile gülerken aynı şekilde o da çocuğun elini tuttu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
