Sessizdi, Jungkook yol boyunca sessizdi. Asla konuşmamıştı, normalde asla susmayan çocuğun ağzını bıçak almamıştı. Taehyung'a mı kızmıştı? Taehyung sadece onun iyiliğini istiyordu.
"Jungkook.. Bir sorun mu var?" Çocuk cama bakarken Taehyung'a bakma gerekçesi duymadan kafasını olumsuz anlamda salladı. Yine konuşmamıştı. Yol boyunca sadece yağmurlu havayı izlemişti.
"Bana mı kızgınsın?" Jungkook cevap vermedi, camdan bakmaya devam etti. Evet, Taehyung'a kızmıştı. "Jungkook bana bak." Çocuk duymazlıktan geldi.
Taehyung çocuğa doğru eğildi ve çenesinden tutup kendisine bakmasını sağladı. Jungkook bir tepki vermedi, sadece gözlerindeki kırgınlık ile Taehyung'a bakıyordu. Taehyung ise onun kırgın bakışları altında çoktan parçalanmaya başlamıştı. Onu fazlasıyla kırmıştı.
"Jungkook sorun ne?" Çocuk geriye çekildi ve Taehyung'a vücudunu dönerek arabanın kapısına yaslandı. Kafasını önüne eğdi, bir süre konuşmadı.
"Ben deli miyim Taehyung? Gördüğüm kabuslar yüzünden benim deli olduğumu mu düşünüyorsun? Neden psikoloğa getirdin beni?" Taehyung duyduğu sorular ile şaşırırken kaşları çatılmıştı.
"Saçmalama Jungkook, öyle düşünmüyorum. Deli insanlar psikoloğa değil hastaneye giderler. Sadece ilaç alman için, verdiği ilaçları kullanıp rahat uyuyabilmen için."
Jungkook kafasını kaldırdı ve aynı kırgınlıkla Taehyung'a baktı. Taehyung yine parçalanmıştı, içinde bir şeylerin koptuğunu hissediyordu.
"Neden kandırdın peki beni? Sokakları, çevreyi bilmediğimi biliyorsun. Yeni yerleri tanıyalım diye neden beni heyecanlandırıp ümitlendirdin? Yalandan nefret ettiğimi biliyordun."
Taehyung Jungkook'un yalandan ne kadar nefret ettiğini biliyordu. Bildiği halde ona yalan söylemesi onun suçuydu, ama psikoloğa gideceklerini söylese Jungkook'un gelmeyeceğini düşünmüştü.
"Özür dilerim, oraya gideceğimizi söylersem itiraz edeceğini düşündüm." Jungkook bir süre cevap vermedi ve kafasını arabanın camına yaslayarak Taehyung'a baktı.
"Gelirdim Taehyung, seninle her yere gelirim. Ama özür dileme, özür dilenmesini sevmediğimi de biliyorsun." Taehyung bunu da biliyordu konuşmaya başladıkları ilk zamanlar Jungkook bunu ona söylemişti.
Özür dileyince hiç bir şey değişmiyordu Jungkook'un dediği gibi, aynı üzüntü, aynı kırgınlık, aynı sessizlik devam ediyordu.
"Ne kadar bu psikoloğa gideceğim?" Jungkook'un sorduğu soru ile Taehyung çocuğa odaklandı. "Durumuna bağlı, ne zaman bu rüyalardan kurtulur ve rahat uyuyabilirsen."
Jungkook olumlu anlamda kafasını salladı. "Sen yanımda olduğun sürece belkide ilaca gerek kalmadan kurtulurdum. Seninle olduğum sürece kabusların ne anlamı var?"
Taehyung duyduğu şey ile duraksadı, çocuk sessizce söylese bile duymuştu. Duyduğunu Jungkook'da biliyordu, bu yüzden sadece gelecek cevabı bekliyordu.
"Jungkook, ben ilaç değilim. Nasıl kabuslarından kurtulmanı sağlayabilirim ki? Evet her zaman yanında olacağım, kabus gördüğünde seni sakinleştireceğim ama senin iyiliğin için. Sonuçta her kabus gördüğünde yanında olmuyorum. Rahat ve korkmadan uyuyabilmen için."
Çocuk sadece sessizce gülümsedi ve kafasını camdan ayırdı. "Taehyung, sen ilaçsın. En azından benim ilacımsın. Tüm yaralarımı söz verdiğin gibi sardın, bunu da seninle atlatabilirdim."
Taehyung Jungkook'u izledi bir süre öylece. "Aynı şey değil bunlar Jungkook." Çocuk eliyle önüne gelen saçlarını geriye doğru taradı. Taehyung için aynı şey değildi belki ama Jungkook'un bu kabuslar umrunda değildi, Taehyung ile ilaç almadan atlatabileceğini düşünüyordu.
Esmer olan kapısını açtı ve indi çocuğun kapısının önüne gelip onunda kapısını açtı ve inmesini bekledi. Çocuk bir süre Taehyung'un yüzüne baktı, en sonunda indiğinde ise esen rüzgarla duraksadı.
Hava soğuktu, neyseki evlerinin önüne gelmişlerdi. Taehyung ıslanmamak için Jungkook'un elini tuttu ve binaya doğru koştu. Jungkook ise ona ayak uydurmaya çalışarak peşinden koştu.
Binaya girdiklerinde Jungkook ıslanmış olan Taehyung'a baktı. Yağmur gerçekten çok hızlıydı, gök gürültüsü ve şimşek de beraberindeydi.
Taehyung Jungkook'a döndü ve çocuğun ıslanmış saçlarını geriye doğru attı. Çocuk sessizce gülümsedi ve merdivenlere yöneldi.
Beraber kapının önüne gelip içeriye girdiklerinde Jungkook rahat bir nefes aldı. Üstüne geçirdiği ıslak ceketi çıkarıp kuruması için kenara astı.
Taehyung odaya giden çocuğa baktı, üstünü değiştireceğini biliyordu çocuğun. Kendi ceketini astıktan sonra odasının önüne geldi ve kapıyı açtı.
Yarı çıplak olan Jungkook korkuyla yerinde sıçrarken Taehyung'a baktı. Jungkook Taehyung'un odaya girmesine oldukça şaşırmıştı, bu hareketi ondan beklemiyordu.
Taehyung ise ne yapacağını bilemedi, sadece Jungkook'a bakıp odadan geri çıktı. Odaya neden girdiğini de bilmiyordu, istediği için yapmıştı sadece.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jungkook'un bazı hareketlerini normal karşılayın ya, normal bir hayatı yoktu sonuçta.
Bölümfazlasıylakısa oldu biliyorum diğer bölüm daha uzun yapacağım.
Düzenlemeden atıyorum.
Şikayetlerinizi ve önerilerinizi yazmayı unutmayın.
