GICIK

Yıkım

Tuana'dan

Farklı bir şehir, farklı insanlar, Yağız ve Ülkü'süz bir hayat... Ah bir de Çağansız. Buna alışmak zor olacak. Kimi kandırıyorum ki ben? Buna alışmak çok zor olacak. Belki de imkansız...

Şu an otobüse yeni bindim. Hareket ediyorduk son kez camdan dışarı baktım. "Bir dakika ne?! O Çağan mı??"

Hüzünlü gözlerle dışarıyı izlemeye devam ettim. Çağan ve Leya nefes nefese kalmışlardı. Sanırım bana yetişmek istemişlerdi. Ama geç kalmışlardı...

Üzgünüm Leya, seninle vedalaşamadım. Ama eğer sana söylersem abine söyleyeceğini biliyordum. Ve bu zaten gitmek için zorlanan beni engellerdi. Size de kendime de zarar verirdim...

Ve Çağan... İlk ve tek aşkım sendin. Hep de öyle olacak. Ama sen yine de başkasını sev olur mu? Ben seni hep seveceğim ama sen kalbini başkalarına aç. Senin için zor olacağını zannetmiyorum. Seni bıraktığım için çok özür dilerim. Ama anne ve babamı güven sorunları yüzünden kaybettiysem bana güvenmeyen biri ile olmak onlara ihanet olurdu. Hoşçakal Sevgilim...

Çağan'dan

"Kahretsin yetişemedik! YETİŞEMEDİM!"

"Ulan senin burada ne işin var?!"

"Sakin ol Yağız"

"Ne sakin olması Leya? Neyden bahsediyorsun sen! Tuana onun yüzünden bizi bıraktı! Onun yüzünden gitti!"

"Yağız... Yağız sana yalvarırım Tuana'nın nereye gittiğini söyle. Yalvarırım...

"Böyle bir hataya düşeceğimi zannediyorsan beni hiç tanımamışsın demektir. Söyleyelim sen de yanına git. Ondan sonra Tuana bu ülkeden de gitsin. Çok zekice!"

Ben nasıl yaşayacağım? Nasıl nefes alacağım? Nefesim gitti benim Tuanam gitti... Ülkü bir anda bana döndü. Gözleri kıpkırmızıydı. Gözyaşları desen şelale... Sinirle yakama yapıştı.

"Çağan defol git buradan! DEFOL! Ben senin yüzünden ablamı, bana anne sıcaklığını hissettiren tek kişiyi kaybettim. Sana katlandım, çünkü Tuana vardı. Artık Tuana yok sen de bir hiçsin!"

"Ya bir sakin olsanıza sen sevgilini, siz kardeşinizi kaybettiniz tamam. Ben de en yakın arkadaşımı, kan bağı olmadan kardeşimi kaybettim. Hem de hiçbir suçum yokken onunla vedalaşamadım bile!"

Yağız Leya'ya sarıldı. Leya zaten ağlıyordu. Şu an onlara birşey diyecek durumda bile değildim. Yavaşça yere çöktüm. Dizlerimi kendime çektim başımı ellerimin arasına aldım. Bütün sesler uğultuya dönüştü. Bir karanlık... Ve o karanlıkta güzeller güzeli Naz'ım...

"Nazım! Biliyordum beni bırakmayacağını biliyordum!"

"Neden Çağan? Neden bana inanmadın? Ben sana gözüm kapalı güvenirken neden bana güvenmedin?"

"Nazım, Güzelim yapma bırakma beni ben sensiz yaşayamam. Bir anlık hata yaptım lütfen lütfen geri dön..."

"Hoşçakal Efe, Hoşçakal Sevgilim..."

Nasıl sensizliği ben yaratmadımsa bir gün yaşayacağın bensizlik, benim eserim olmayacak...

Biraz uzun zaman oldu sanki.
İnstagramda sohbet grubu kurmayı düşünüyorum katılmak isteyen olursa @cagt.ucuyazarhs hesabına yazabilir açarsam isteyenleri alacağım :)
Bölüm hakkında düşünceleriniz neler?
Sizce kim haklı?
Yorumlarınızı merakla bekliyorum Oy vermeyi unutmayın :)
Şimdilik hoşçakalın♥️