KUSURSUZ A'SIR

4. BÖLÜM: ❝HESAP VAKTİ.❞

4. BÖLÜM: HESAP VAKTİ

"𝙔𝙖𝙧𝙖 𝙖çı𝙡ı𝙧 𝙫𝙚 𝙨𝙖𝙧ı𝙡ı𝙧𝙙ı. 𝙂öğ𝙨ü𝙣𝙙𝙚 𝙪𝙮𝙪𝙙𝙪ğ𝙪𝙣 𝙖𝙙𝙖𝙢, 𝙗𝙖𝙗𝙖𝙣 𝙙𝙚ğ𝙞𝙡 𝙠üçü𝙠 𝙠ı𝙯. 𝙔𝙖𝙧𝙖𝙡𝙖𝙧 𝙖çı𝙡𝙢𝙖𝙯, 𝙠𝙖𝙣𝙖𝙧. 𝙔𝙖𝙧𝙖𝙡𝙖𝙧 𝙨𝙖𝙧ı𝙡𝙢𝙖𝙯, ü𝙨𝙩ü𝙣𝙚 𝙩𝙪𝙯 𝙗𝙖𝙨ı𝙡ı𝙧. 𝙂öğ𝙨ü𝙣𝙙𝙚 𝙪𝙮𝙪𝙙𝙪ğ𝙪𝙣 𝙗𝙖𝙗𝙖𝙣 𝙙𝙚ğ𝙞𝙡, 𝙗𝙞𝙧 𝙮𝙖𝙡𝙖𝙣."

Bir, iki, üç...bitti.

Dakikalar, saniyeler ve rakamlar uykuna girmez sanılıyordu. İnsanın neyden korkarsa o girerdi. Gece ve gökyüzü doğarken, güneş batıyordu. Askerler gece çıktığını seviniyordu, çünkü bu sıcakta zor oluyordu. Bazıları ise gece çöktüğünü üzülüyordu çünkü acıları başlıyordu.

Bir gece yarası korkunç canavarlar görmeye. Onlar en korkusuz anlarda yanına geliyor ve seni altüst ediyordu. Bazen insanlar diyordu keşke gelmesem.

Dünya, hayat böyleydi. Senin elinden ne gelecekti ki? Hayat güzel olsa da, güzel olan herseyin bir bedeli vardır. İnsanlar yaşıyor sanıyordu kendilerini fakat yaşayan ölüydü.

Kimisi hasta, kimisi ise piskilojik. Ve dahası.

Bir gece yarası şehirler ölürken, bir sabah yarısı şehirler ölürken biz yatağımızda uyuyorduk. Günümüz gülüyor ve gülüyorduk. Çünkü askerlerimiz böyle olmasını isterlerdi.

Onlar gülsün, biz şehit olmaya da varız. Sürgün kapıları açıldı, gece karardı, denizin suları şiddetle kayalara vurdu. Rüzgar sert esiyordu, hava ise karanlıktı.

Artık hayat daha çok karanlıktı. Çünkü şehitimiz ölmüştü.

"İyi misin?"diye sordu Yasemin gözlerimin içine bakarak. Başımı salladım.

Hersey iyiye gitmiyordu. Aksine hersey kötüye gidiyordu. Kabuslar bile bazen kötü olduğun anda karşına çıkardı. Bazen düşer ayağa kalkar, bazen de üzülür gülerdin.

Hayat buydu.

"İyiyim. Sen nasılsın?"diye sordum ellerimi masada oynatırken. Yasemin başını sağa sola salladı.

Akşam kimsenin yapmayacağı birşey yapmıştım. Rusya'daki Andrei, Türkiye'ye getirmiştim. Rusya'dan onu almak kolay olmuştu. Bir kaç gündür sis vardı, fakat o sis oyle sis değildi. Sis aslında zehirdi. Rusya'yı zehirlemiştim.

Öldürmüyordu fakat bayıltıyordu. Bayılan askerleri onların nezarethanelerine atmıştık. Orda kalsınlar bakalım.