TIED BY FATE ( Magical Night University)

Chapter 1: In Between

~ Mihr's POV ~

" YOU are special Mihr. You are the first one who was born pure in our family. You're not just an ordinary girl. You are born for a special reason with a special role. Always remember that."

"If being special means being unhappy then I don't want to be special."

"That's not true. You can be happy. It's just a choice. You can choose to be happy if you wanted to be. Do you want to?"

"Of course I wanted to." But I never got the chance to be. I guess we never did. The choice of being happy and the choice of fulfilling my role are in each opposite pole. Choosing one of it means abandoning the other.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"MIHR?"

"Mihr? Okay ka lang?"

"MIHR!"

"Ay kabayo!" Dahil sa napakalakas na sigaw na iyon, nahulog tuloy ang dala kong bag sa sahig at nalaglag ang mga laman nito. Agad-agad akong yumuko at niligpit ang mga gamit ko. When I stood up, I glared at my four friends. Two of them are trying to hold back their laughs, the other one is looking at me with an amuse expression and the other one is looking at me worriedly.

Naglakad na ako palapit kung saan sila nakaupo, at umupo sa isang bakanteng silya sa tabi nila. Hindi ko namalayan na nakatulala pala ako habang nakatayo sa may pintuan.

"Mihr? Why are you spacing out, again?" Shan asked me worriedly.

"Just a stupid dream." A dream that keeps on visiting me almost every night. Kahit anong gawin kong pag-alala wala naman talagang nangyari na ganoon. Pero bakit feeling ko nangyari talaga siya.

"Pare, late ka na naman. Hindi ka ba talaga magbabago? Pasalamat ka at wala pa tayong guro." Narinig kong tanong sa kaibigan kong napakatomboy na nakaupo sa tabi ko. I'm glad she changed the topic. Totoo nga naman, first day of class at late agad ako. Anyways, people in my school got already used to it. Kahit ang principal namin napagod na sa katatawag sa akin upang pagalitan ako.

Kahit tama siya grabe talaga tong kaibigan kong ito, kung makapagtawag ng pare parang lalaki lang ang kausap. Makapaghiganti nga. Ngumiti muna ako sa kanya bago nagsalita.

"Hoy bakla! Kung makapagsalita ka parang hindi ka pa na late sa buong buhay mo! And please stop calling me pare, sa ganda kong ito, ginawa mo akong lalaki."

Magsasalita pa sana ito ng pinigilan siya ni Shan.

"Cael, kung ano man ang gusto mo pang sabihin, isaloob mo muna, ha? Alam ko kasi kung saan tutungo itong usapan ninyong dalawa."Pagkatapos niyang sabihin iyon, she smiled at me. Alam kasi niya na bumalik na ako sa dati. Hindi naman kasi ako kilala bilang napakaserious at mysterious na tao. 

"Oo nga naman, for once pwede huwag muna kayong mag-away? Hindi kasi magandang tignan." sang-ayon naman ni Ziel sa sinabi ni Shan.

"Ehem! Ehem! Mic test! Magsasalita po ako, okay?"

Lumingon kaming lahat kay Namae na nakangiti lang sa amin. 

"Kain na tayo, kanina pa kaya natapos ang subject natin ngayon. Gutom na gutom na ako." 

Ang mga reaksyon namin - O_o

Pagkatapos sabay kaming tumawa, kahit kailan talaga mukhang pagkain lang talaga itong si Namae. Napakatakaw. Paboritong hobby yata nito ay ang kumain. Kain ng kain, hindi naman tumataba. Nagsitayuan na kami at magkasamang lumabas sa classroom, sa 4th year Rose classroom.

"Sandali lang, ganoon na ba ako ka late? Bago pa lang akong nakarating tapos ilang segundo lang recess na?" Di ba kararating ko lang? Ganoon ba kabilis tumakbo ang oras o baka napakalate ko lang talaga?