Secret | Taekook

2

Selaaam ben geldim. Aklımda bölümlerle alakalı çok güzel fikirler var ama yazamıyorum. 😔 Neyse iyi okumalar öpüldünüz 😘

...

"Jungkook?"

Kendimi oldukça hasta hissediyordum. Yanımdan gelen sese karşı gözlerimi açmak istesem de bir türlü gözlerimi açamıyordum.

"Hey. Jungkook iyi misin. Jungkook?"

Gözlerimi zorla da olsa sonunda aralayabilmiștim. Karşımda bana seslenen kişi sınıf arkadaşım Jimin'di. Kendisiyle yakın değildik ama diğerlerine göre bana karşı iyiydi. Çok neşeli güler yüzlü pozitif bir insandı.

"Jungkook korkuyorum. İyi misin?"

En sonunda konuşmayı başarmıştım.

"Ah Jimin. İyiyim korkma burada ne işin var?"

"Okula gidiyordum parkın yakınından geçerken seni gördüm ama valizinle burada ne yapıyorsun?"

İlk defa biri beni merak ediyordu. Nasıl olduğumu soruyordu. Çok bekletmeden konuştum.

"Ah şey yurttan atıldım dün ve şey "

Jimin meraklı gözlerle beni pür dikkat dinliyordu.

"Ney Jungkook"

Ona gidecek bir yerimin olmadığını söylediğimde ne tepki verirdi. Dalga mı geçerdi herkes gibi yoksa bana yardım mı ederdi.

"Ah Jungkook lütfen çekinme ve ne olduğunu söyle. Söyle ki eğer bir şey varsa elimden geldiğince yardımcı olurum."

Gerçekten yardımcı olur muydu. Ah ama nasıl yardımcı olabilir ki ne bir ev tutmaya ne de bir başka yurda param var. Ve bunlar dışında başka kalacak yer de yok.

"Şey Jimin dün yurttan atılınca gidecek başka yerim yoktu. O yüzden buradayım."

Konuşmamı bitirdikten sonra hemen lafa atılmıştı.

"Nasıl yok. Ay yani özür dilerim. Peki şey ailen?"

Bu soruya cevap vermek çok güçdü. Annem olmasa da babam vardı ama fiziksel olarak. Babalığın b'sini haketmeyen  sadece kendini düşünen tüm parasını her gün başka kadınlara yediren ve çocuğunu gram önemseyen boktan herifin tekiydi.

"Benim ailem yok Jimin"

"Aa şey ben çok özür dilerim Jungkook bilmiyordum çok çok özür dilerim."

Jimin... Diğerlerinin aksine çok iyi kalpli düşünceli biriydi. Belki de bu yüzden derdimi onunla paylaşabilmiștim. Nedense şuan kendimi güvende hissediyordum. Biri beni düşünüp merak ettiği için miydi?

"Sorun değil Jimin. Özür dileme."

Jimin söylediklerim karşına hafifçe kafasını eğip tekrar kaldırdı. Ardından bir süre düşünür gibi yaptı.

"Jungkook yanlış anlamazsan sana bir şey sorabilir miyim?"

"Tabii Jimin sorabilirsin"

"Şey ben tek başıma yaşıyorum biliyorsundur belki ve şey benimle kalmak ister misin?"

Oh bu... Ne denirdi ki. Asla böyle bir şeyi teklif edeceği aklımın ucundan bile geçmemiști. Gerçekten ne demeliydim?

"Ah jimin ne diyeceğimi bilemiyorum."

"Kendini sakın kötü hissettme lütfen kabul et jungkook. Böyle dışarda kalmana asla izin veremem."

Kabul edersem bomboș yaşayamazdım. Mutlaka evin ihtiyaçlarına yardımda bulunmam gerekirdi. Ama kendime bile zor yetecek param vardı. Durum böyleyken nasıl yapabilirdim. Daha önce iş bulmayı çok kez denemiştim ama hiç biri olmamıştı. Nedenini bilmiyorum ama kimse beni işe kabul etmiyordu. Burada bile şansım yaver gitmemişti.