Yanlış Tercih

HAYAT FANI ÖLÜM ANI

Selam arkadaşlar. Bu benim ilk hikayem biraz değil baya acamiyim hatalarımı görürseniz lütfen söyleyin. Yorumlarınızı eksik etmeyin. İyi okumalar :*

Cenazede herkes ağlarken nedense ben ağlamıyordum yada 'Ağlayamıyordum'. Sonuçta canımdan çok sevdiğim, dünyalar güzeli annem artık hayatımda yoktu. Babam işleri yüzünden bizi terk etmiş, bizimle kalmak yerine hayatın tadını çıkarmayı seçmişti. Karar onun. Fakat bende koskoca şehirde yapayalnız kalmıştım artık. Kolejde okuyordum villamız vardı zengindik ama inanın ki anneniz yoksa siz bir hiçsinizdir. Annem kolejimin müdüresiydi. Her şey çok güzel giderken ölüm... Dünyalar her ne kadar başıma yıkıldıysa da güçlü kalmak gerekir. Şuan ki ruh halim o okulda durmamam tarafında. Zaten artık durmam o okulda. Her baktığımda annemi hatırlatacak hiç bir yerde kalmak istemiyordum artık. Ben bunları düşünürken bir el beni derin düşüncelerden uzaklaştırdı.

- Su?

-Baba?

Resmen birbirimize öküzün trene baktığı gibi bakarken babam yada 'Babam olacak adam' birden bire bana sarıldı. Ne yapacağımı bilmezken konuşmaya başladı.

- Her şey için affet. Çok üzgünüm kızım. Sizi burada yapayalnız bırakmak istemedim lakin...

Aniden sinirlenip tüm hırsımı aniden ona kusmuştum.

- Sen istediğin hayatı yaşayıp partilerde, diskolarda sürterken bizdik hayatın tüm acısını yaşayan. Şimdiye kadar hayatımda nasıl yoksan şimdide olmanı istemiyorum. Fazla küfretmeden siktir git!

Bunu ben mi demiştim? Babama siktir git mi dedim ben? Kendime gelmişken babam sessizce pişmanlığını ağlayarak dile getiriyordu. Ben daha fazla dayanamayıp koşarak taksi durağına doğru yol aldım. Takside artık ne yapacağımı düşünürken hayatı sil baştan yaşamam gerektiğini anladım.

Zamanla unutmak mı? Asla. Zaman unutturmaz, uyuşturur..

Eve geldiğimde evde tüm anılarım hafızama yerleşti. Annem yoktu yoktu ve yoktu.. Anlamam zaman alsa da anladım.Ve annemin kıyafetlerini koklayarak uyumaya başladım.

Yarım saat sonra ıslak gözlerimle uyandım. İlk işim okulumuzdaki müdür yardımcısını aramak oldu.

- Alo?

-Recep bey benim Su.

Sesinde bir neşe, mutluluk gibi şeyler algılasam da konuşmaya devam ettim.

- Orda mısınız acaba?

- Evet güzelim biraz şaşırdım beni arayınca

- Güzelim derken?

- Lafın gelişi söyledim sevgili öğrencim.

Bu adama 3 bin kişilik bir orduyla girmek isterdim ama küfür yok. Aslında çok küfürbazımdır da neyse

- Recep Bey ben nakil yaptırmak istiyorum.

Ve telefon aniden yüzüme kapandı. Kendimi o an ezilmiş bir domates gibi hissetsem de oturup beni tekrar aramasını bekledim. 3 dakika sonra telefon çaldı.

- Okula gelirsen nakil işlemlerini hemen halledeceğim.

O an evden bir uçuşum vardı Hazarfen Ahmet Çelebi bile böyle uçmamıştır.

Okula geldiğimde biricik anamın odasına girdiğimde bir an tökezledim. Recep efendi hazretleri annemin koltuğuna oturmuş bir yandan bıyığıyla oynuyor bir yandan da pişkin pişkin gülümsüyordu.

-Nakil işlemlerini hallettim Su.

-Ne?

-Gidebilirsin diyorum hallettim nakil işlemlerini.

- Peki.

Sadece bir 'Peki' dedim. Vallahi IQ m ayakkabı numaram kadar.

-Su?

Tekrar bana seslenmişti.

-Efendim?

-Başın sağ olsun kızım.

-Dostlar sağ olsun hocam.

Bir daha bu okulu görmeyecek olmak güzel.Anadolu liselerini kolejlere göre beğeniyorum ben aslında. Kolejlerde herkes çok ukela oluyor nedense. Ceneza ve babamı görmüş olmanın vermiş olduğu üzüntü ve şaşırmayla eve gidip direk duşa girdim. Sonrada telefonuma mesaj gelmişti.

Gönderen: MEB

Gönderilen: Su Gündoğan

Nakil işlemleriniz onaylanmıştır. 1 hafta sonra yerleştirildiğiniz okul belli olacaktır.

Bu yazıyı okuduktan sonra içim biraz da olsa acımıştı. Ne de olsa 3 yıldır ordaydım. Acaba artık nerde olacağım? Hayat bana ne tür acılar daha yaratacak diye düşünürken annem aklıma geldi ve onsuz tek bir hayalimin olmamasını dileyerek gözlerimi kapattım.

Umarım ilk bölümü beğenmişsinizdir. Sıkıcı bir bölümdü ama 2. bölüm çok komik olacak. Okuduğunuz için çok teşekkürler. Kendinize iyi bakın <3