"Bir kelebek olsam," diye fısıldadı kulağıma doğru hafif eğilerek. "Gökyüzünü unutur, göğüs kafesini evim bilirim, kız çocuğu"
O simsiyahtı ve ben üç günlük ömrü olan küçük bir kelebektim...
__
𝕰𝖟𝖊𝖑&𝕰𝖋𝖘𝖚𝖓
Birtanecikokurlarımm biliyorsunuz ki okul açılıyor ve yoğun olacağım. Bölümler eskisi gibi her hafta gelmeyebilir ama elimden geldiğince yazmaya çalışıyorum.
Anlayışla karşılayacağınızı umuyorum ve sizi seviyorum, iyi okumalar 🖤
-Yaralarını ben sarayım-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Üst köşedeki kolye önceki bölümde Ezel'in Efsun'a hediye ettiği kolye gibi düşünebilirsiniz, hayalimdeki gibi olmasa da benzetmeye çalıştım.)
İyi okumalar.
"AÇIK YARALAR"
"Duygularımı gösteren biri değilim pek," demiş gökkuşağı. Yine koyu bir sohbet içerisindelermiş. "Ama sen beni anlarsın değil mi siyah kelebek?"
"Anlarım," demiş siyah kelebek. "Ben seni hep anladım. Ama ben de duygularımı çok belli ederim, gökkuşağı. Sende beni anlar mısın?" Siyah kelebeğin sevgisi i kadar büyükmüş ki, bir gün gökkuşağı kelebeğin bu sevgiden korkup kaçmasından ölesiye korkuyormuş.
"Anlarım, ama eğer bana ihanet edersen dünyadaki en anlayışsız kelebek ben olurum, siyah kelebek." Çünkü gökkuşağı için yalan, asla affedilmez bir şeymiş.
Ve siyah kelebek sadece susmuş.
🦋
Bir gün, okuduğum bir kitapta şöyle bir cümle görmüştüm; 'Yaşıyormusun?' Diye soracaklar ve sen evet diye cevap vereceksin, fakat vücudun itiraz edecek, hayır diyecek, ölü olduğunu söyleyecek.
Evet yaşıyordum, ama vücudum, ruhum bunu inkar ediyordu. Ruhumun çığlıklarını o hariç kimse duymamıştı. Ama o öyle bir bakıyordu ki bazen, ruhumun çığlıklarını duymuş gibi...
