Yaratıcı ve Yaratılanlar (Countryhumans)

1. Aynı Leydi Diana

"Bu hikaye bir gerizekalı tarafından yazılmıştır.."

..
.
.
.
.
.
Ey yaratıcım bugün senin yanına geliyorum.. Tüm acılarım, mutluluğum, kederlerim..
Günahlarımla ve sevabımla..
İyiliğimle ve kötülüğümle..
Çirkinliklerim ve güzelliğimle..
Kısacası beni ben yapan tüm herşeyimle sana geliyorum..
Galiba Kendi kendi ellerimle aldığım ruhumla sana doğru koşuyorum.
Sana beni ben olarak bilen tek en üstününe ..
.
Artık geri dönüş yok benim için
Ama biliyormusun içimde yaşadığım tüm bu duygu karmaşına rağmen Ebedi sürecek bir huzur var.. Ne kadar da cehennemde yanıcak olsa da bu zavallı ruh artık sakinleşti..
Şükürler olsun ki..
Gerçek cehennemden, Yaratıcımın cehennemine koşuyorum.. Gözlerimde çok ağlamanın verdiği kanlı gözyaşıyla.
İnan bana huzura erdim..
Dünyada ki her şeye veda ettim..
Ülkeme, halkıma, kardeşlerime, benim sahtekar yalancı aptal dostlarıma en önemlisi de ona da veda ettim...
Benim açamamış gülüme..
Beni en çok üzende bu oldu biliyormusun.. Bunu uzun zamandır çok düşündüm, beynimin içinde tekrar tekrar tarttım. Yeniden ve yeniden acısını çok düşündüm..
Bunları biliyorsun değilmi.
Aslında sen başından beri herşeyi biliyorsun ama ben bunları neden tekrardan söylediğimi bilemiyorum..
Bu bizim acizliğimizden geliyor..
Be yaparsak yapalım sanki sen hiç görmemişsin gibi anlatıp verdiği saçma pişmanlıklarla af dileniyoruz..
İnsanoğlunun garip bir döngüsü..
Çünkü en başa dönüceğimizde tüm geçmişimiz bizimle siliniyor sanıyoruz..
Asla onu silemeceğimizi bildiğimiz halde yeni bir hayata başladığımızı sanıp ; yeni kurduğumuz oyunda yeni benlik yaratma içinde kıvranıyor, adeptelik sağlıyoruz..
Dışarıdan bakınca çok saçma ve mantıklı geliyor..
.
Yarım ve diğer yarım..
Bu beni bitiriyor..
Çok fazla acı çektirdi..
Kendim kendime ettiğim acılar..
Bunların tek suçlusu ben değilim bunu yapan senin aciz kulların ama ben de onlar kadar çok kendime zarar verdim..
En çok önemsenme gereken kişiye..
.

.
. aracım son hızla alt geçidin sütununa çarpmıştı..
Aynı leydi diana gibi bende paparizelerden kaçıyordum.. Hızım 200 ile..
Lüks lamborghinimle..
Sonra ters şerit..
Washingtondan İstanbul'aydı yolum..
O Son viraj ve o beyaz kocaman ışık..
Takla atarak vurduğum beton..
Üstüne sıçrayan sıcak kanlarım..
Ve tüm karanlığı aydınlatan flaslar, sessizliği boğan siren sesleri..
Kaportaya serilmiş bedenim hepsinin karelerine giriyordu..
Ben ruhumu yaratıcıma verirken onlar beni çekiyorlardı..
. Bu güzel kadını çekiyorlardı..
Allahın yarattığına üzüldüğü kulunu.
.
.
Bir şeyler yanlış mı gidiyor?
Çünkü hala acı çekiyorum
Ama benim ölmüş olmam gerekiyordu.
Neden ruhum bedenimde duruyor..
Hayır bekle ruhum zaten bedenimdeymiş..
Tüm bunca zamana rağmen..
Göğsüme giren onca metale ve cama rağmen..
Ben şimdi cehenneme gitmiyormuyum..
Yeniden kıvranarak ediyorum duamı.
.
yaratıcım nolur artık istemiyorum cennetini..
ben sadece artık huzur istiyorum.. Beni lütfen dünyaya gönderme acı çekiyorum
. Dünya çok korkunç..
Orada çok acı çekiyorum..
Yapma.
Acı bana.

Türkiye..