මෝෆින්

10

පෙම්වතිය බලන්නට ගිය පන්සිළු නැවත පැමිණියේ හති දාගෙන ය. අපි පුහුණුවීම් අවසානයේ ඇදන්වල වැතිර විවේක සුවයෙන් කාලය ගත කරමින් සිටියෙමු.

"හබරගමුව... සර්... හබරගමුව සර්... සක්‍රීය සේවයට කැඳවලා..."

"මොකක්???" ඇඳේ වැතිර සිටි මම ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන් කෙලින් වූ විට ඉහළ ඇඳේ මගේ ඔලුව වැදුනි.

"මොකද්ද බං, හරියට කියපන්" සිල්වා වාතාවරණය සන්සුන් කරමින් පැවසීය.

"දිල්හානි කිව්වේ මට. එම් අයි එකට ගිය වෙලේ. සරුයි තව සාජන්ලා කොප්‍රල්ලා හතර පස් දෙනෙකුයි සක්‍රීය සේවයට කැඳවලා. මේ දැනුයි ලියුම ඇවිල්ලා තියෙන්නේ දැන්ම එන්න කියලා" පන්සිළු හති දමමින් පැහැදිලි කළේය.

ඒ සමගම අප වෙත දුවගෙන ආ විජේ පැවසුවේ අපේ අයියා මා කැඳවූ බවය. මම එසැනින් අයියාගේ බිලට් එක වෙත දිවු අතර මගේ තනියට පන්සිළු මා පසුපස දුවගෙන ආවේය.

බිලට් එක ඉදිරිපිට අයියාගේ ගමන් බෑගය එල්ලාගෙන එදිරිසිංහ සිටියේය.

"කෝ අයියා?" මම එක්වරම එසේ ඇසුවත් පන්සිළු හොරෙන් හා වැරෙන් මගේ පිටට එල්ල කළ පහරින් මම පියවි සිහියට එළඹුණි. එදිරිසිංහ දෙබැම රැලි ගන්වා මා දෙස බැලුවේය. "ඇහ්... මොකක් කිව්වා?"

"නෑ නෑ සර් මුකුත් නෑ"

කොහේදෝ සිට පැමිණි අයියා අප ඉදිරියේ පෙනී සිටියේය.

"උඹ කිව්වා හරි තමයි බං. ෆ්ලයිට්ස් නෑ. ට්‍රේන් එකේ වව්නියාවට යනවා. එතනින් අපේ කොල්ලො සෙට් එකක් එනවලු අපිව එක්කන් යන්න පලාලි වලට" අයියා කීවේ එදිරිසිංහගේ උරහිස සැහැල්ලු කරමින් ඔහුගේ බෑගය ගෙන බිමින් තියමිනි.

((පලාලි?? මගේ දෙයියනේ!!! එහේ කොටි වැහි වැහැලනෙ...))

"ඒක තමයි බං මං කිව්වේ ඔක්කොම සස්පෙන්ඩ් කරලා තියෙන්නේ. ඇයි උන්ට ප්ලේන් එකක් චොපර් එකක් පේන්න බෑ වෙඩි තියනවා බෝම්බ ගහනවා"

"ට්‍රේන් එකටත් බෝම්බ ගැහුවොත්!!!" මා නොදැනීම මගේ කටින් පිටවූ වචන නිසා ඔවුන්ගේ අවධානය මා වෙත යොමු විණි.

"කටවහපන්! මරි මූසල කතා කියන්නේ නැතුව... පලයන් ගිහින් අර ඔෆිස් එකේ වැඩ කරන හබරගමුව එක්කන් වරෙන්" එදිරිසිංහ කීවේය.