Mahalle - bxbxbxb

14: Her Omuza Yaslanılmaz

Korkuyordum babamdan korkuyordum.

Gözlerinden alev çıkan adam, odanın ortasında volta atıyordu. Bacaklarım arasına sıkıştırdığım ellerim ile öylece yere bakıyordum.

Yutkunup kafamı kaldırdim ve babama baktım. Ona bakmam ile yüzüme yediğim tokat bir olurken, yanağımdaki acı ile anında gözlerim dolmuş ve yanaklarımdan süzülmeye başlamıştı. Burnumu çekip elimi yanağımdaki sızlayan yere koyarken, babam derin derin nefesler alıyordu.

"Bir erkekle nasıl öpüşürsün lan?!"

Gür sesi odayı doldururken yanaklarımdan akan, ardı arkası kesilmeyen gözyaşlarım ile sürekli burnumu çekiyordum. Bilerek yapmamıştım. Oyunumuzda sadece kız yoktu ve en yakın arkadaşımla hangimiz kız olalım diye oylama yapmıştık. Kız ben olmuştum ve birlikte evcilik oynamaya başlamıştık.
Arkadaşım, bana hep babası işten gelince annesini öptüğünü söylerde bizde öyle yapmıştık. Ama dudaktan öpüşmüştük, babam bunu görmüş ve beni kolumdan tuttuğu gibi eve getirmiştim. Daha hiçbir şey bilmiyordum.

Sinirden kızarmış yüzü ve boynundan atan damar ile daha çok korkmaya başlamıştım. Elini apar topar kemerine atarken gözlerim kocaman olmuş ve dudaklarımdan bir hıçkırık kaçmıştı, babam bana doğrü hızla gelirken görüntüm bulanıklaşmaya ve kaybolmaya başlamıştı bile...

Hızla yataktan sıçrarken, titrediğimi yeni fark etmiştim, anlımda boncuk boncuk oluşan ter damlaları, hızla atan kalbim. Yavaşça yutkunup deli gibi titreyen ellerimi yüzüme koydum ve derin bir soluk verdim. Sakin ol Beha!

Yine kâbus gördüm, yine kâbus gördüm!

Derin derin nefesler alarak kendimi sakinleştirirken, ellerimi kucağıma koydum ve yatakta oturur hâle geldim. Bütün uykum kaçmıştı.

Yüzümü ellerim arasına alıp derin bir nefes aldım ve alt dudağımı ısırdım, usulca gözlerimden düşen yaşlarda neyin nesiydi? Neden ağlıyordum? Hıçkıra hıçkıra, soluk boruma kaçan nefesler ağlamamı sessizleştirirken sessizce hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Neden?

Yarın onların bana gösterecek olan tavırlarından mı? Korkuyordum çünkü utanıyordum. Ellerim titriyor belki ama aklımdan bin bir türlü şey geçiyor. Ben ıssız bir çölün ortasında çıkış yolu ararken kimsenin gelmemesi, o ıssız çölde yardım çığlıklarımı kim duyardı benden başka? Kimse.

Güvenmek neydi? Yıllar önce yaptığım bir aptallık mı? Yoksa bir insana arka çıkıp onu destekleyip, yanlışlarını görmezden gelerek onu sevmek miydi? Hangisiydi?

Aşk. Aşk iğrençti, kötüydü belki insansa derin ve kapanmayacak yaralar bırakacak kadar acımasız bir kavramdı. Kaç kişiyi öldürürdü aşk? Kaç kişiyi umutsuzluğa sürükler? Kimi mahvederdi?

Ölüm. Bilinmezliktir.

Beyaz bir gemidir ölüm, siyah denizlerin çağırdığı
Batık bir gemi
Sönmüş yıldızlar gibidir
Yitik adreslere benzer ölüm
Yanık otlar gibi
Rutubet kokan bir oda gibi.
Kimsesizler mezarlığı gibidir...

♤♤♤

Elimde okuduğum kitap ile koltuğa yayılmışken çalan kapı zili irkilerek okuduğum kitaptan bakışlarımı ayırdım. Akay arkadaşları ile dışarı çıktığı için tektim, ayağı kalkarak kapıya yürürken esnemiştim. Kapıyı yavaşça açıp gördüğüm Kerem, ile gülümsemiş ve konuşmuştum. "Hangi rüzgar attı seni?" Kerem bana bakıp sırıtırken konuştu. "Canım sıkıldı amına koyayım, seninde evden çıktığın yokki!" Diyerek sitem ederken elim ile ağzımı kapatıp kapının önündeki terliklerimi ayağıma geçirdim. "Eee hadi gidelim o zaman." Diyerek ondan önce apartmandan çıkarken, arkamdan Kerem'in bağırışlarını duyuyordum. Gerizekalı çocuk.

Apartmanın önünde Kerem'i beklerken elimdeki telefonum ile oynuyordum. Mahallenin yukarısındaki gürültü ile gözlerim otomatikmen oraya kayarken gördüğüm üçlü yutkunmamı sağlamıştı. Karnıma bir şeyler oluyordu amına koyim! Sakin ol Beha! Sakin ol! Ellerimin terlediğini hissederken gözlerim ilk Merih ile buluşmuştu, gözlerini anında çekip konuşmaya odaklanırken gözlerinde gördüğüm o mide bulandırıcı his ile kaşlarımı çok hafif çatmıştım. Ilgar'a baktığımda bana baktığını ama benim baktığımı gördüğü an gözlerini kaçırdığını görmüştüm. Devrim bana bakmamıştı bile. Karnımdaki gıdıklanma hissi yavaş yavaş sönerken, boğazımda bir yumru oluşmuştu. Neden bana bakmıyorlar?

Önümden geçip giderken kimse bana bakmamış ve birbirleriyle konuşmaya devam etmişlerdi. Normalde beni nerde olsa gören grup beni görmezden geliyordu. Ben ne yapmıştım? Sırf o şey için miydi? Benden iğrenmişler miydi? Ama suçlu ben değildim! Devrim yapmıştı bana bunu! İlk o yapmıştı, o yapmıştı.

Gözlerim dolmuştu. Benden iğreniyorlardı!

Sokağın başından gelen Kerem'i görmem ile yutkunmaya çalışırken ayaklarım benden bağımsız sokağın aşağısına doğru hızlı hızlı yürümeye başlamışlardı. Gözlerim bulanık görüyordu, hiçbir şey göremiyordum ama ayaklarım nereye gittiğini biliyor gibiydi. Kerem'in bağırışları kulaklarımda uğuldarken koşmaya başlamıştım...koşarak geçtiğim üçlünün yanında dahada hızlanmıştım.

Koşuyordum. Nereye, kime veya neye varacağımı bilmeden koşuyordum. Gözlerimdeki damlalar yanağımı talan ederken, ellerim titriyor ve kalbim ağzımda atıyordu.

Benden iğreniyorlardı! İğreniyor! Ben kötü biri değildim, ben öyle değildim. Kaç saat koştum? Veya kaç dakika? Kaç salise? Bilmiyordum. Beynim işlevini yitirmiâ gibiydi

Ayaklarım sonunda bulduğu yere varmış gibi yavaşlarken nefes nefese kalmış ve durmuştum. Gözlerimi sildiğim an geldiğim yere bakarken yutkundum. Bir dağın tepesinde, bir bank, koca bir çınar ağacı vardı, ve şehrin bütün manzarası ayaklarıma seriliydi. Yavaş yavaş banka adımlarken, ellerim titriyor ve kafam zonkluyordu, bacaklarım gücünü yitirirken gözlerim yine dolmuştu, ellerim uyuşup kafam dönmeye başlarken bacaklarım beni artık taşımıyordu, üşüdüğümü hissediyordum ama biliyordum,kimse gelmeyecekti, kimse beni bilmeyecekti. Ayaklarım boşalırken son gördüğüm şehrin en güzel ışıklarıydı...

Çok çok çok ama çok özür dilerim arkadaşlar bölümü aşırı geç attım ama olaylar biraz büyüdü. O yüzden geç attım hatta bolum bir kaç ay gelmeyebilir ders çalışıyorum o yüzden vaktim olmuyor üzgünüm. Sizi seviyorum ve hep yanımda olduğunuz için teşekkür ederim hepinizi çok seviyorum. Bu bolumu burda kestim çünkü aktiflik olsun diye atiyorum sizi seviyorum bebeklerimm.

Yıldıza basmayı unutmayın!💞