Escape-Hyunlix

1.1.

Hyunjin 'in anlatımı
------------------------------
'Vücudum daki ağrı geçecek gibi değildi yine aynısı olmuştu ama artık bu acıya alıştım gibiydi neredeyse her gün, istisnasız her allahın günü ben bunu çekmek zorundaydım.
bana verilen madde kanımın kaynamasına sebep oluyor Hızlı adımlarımı yavaşlatıyordu. Bacaklarım beni taşıyamıyor her adımımda tökezliyordu, en sonunda yere çöktüm, hicbir şeyi umursamadan bomboş sokakta yere uzandım ve yağan yağmuru bile düşünmeden hıçkırarak ağlamaya başladım.

Yılların acısını gözlerimden çıkarmayı seçtim ve Gözlerim kararana kadar orada kaldım. Uyumak istiyordum, deli gibi uyumak ve bir daha uyanmamak gözlerim kapanmadan önce bana üstten bakan bir beden ile son sözlerimi söyledim.
" uyumak istiyorum."

Ve sonrası derin bir uyku....

***
Gözlerimi açtığımda görmeyi beklediğim Gökyüzü yoktu,kapalı bir alandaydım yavaşça yattığım yerden doğrulmaya çalıştım bir odadaydım oldukça sade bir odaydı hızlıca ayağa kalktım hızlıca kapıya doğru yürürken fark ettiğim şeyle durdum üzerimdeki kıyafet değişmişti. Buna takılmayarak kapıyı açtım beni büyük bir salon karşıladı dış kapı olduğunu düşündüğüm yere doğru gittiğim sırada arkadan bir ses geldi.

"Nereye bakalım böyle aceleyle."

Arkama döndüm karşımda benden kısa ama daha yapılı sarışın bir adam vardı.

"Şey..

"Kendi isteğinle mi alıyorsun yoksa zorla mi aldırıyorlar?"

"Neyi?"

O kadar kısık sesle konuşuyordum ki onun duyduğundan bile şüpheliydim ama duymuştu.

"Uyuşturucuyu."

Tüylerim diken diken olmuştu nereden anladı diye kendimi yerken konuşmaya başladı

"Tamam konusmana gerek yok zorla aldiriyorlar. Otur ve tüm hikâyeyi bastan anlat."

"Ben anlamadım."

"Bak anlıyorum bana güvenmiyorsun ama belli ki zor durumda sin bir şeyleri anlat ki rahatla bende sana yardımcı olayım."

"Polis misin?"

Dediğim şeyle hafif kıkırdadı ve başını salladı.

"Hayır ama öyle birşey diyebiliriz sadece uyuşturucuya karşı bir adamım diyebiliriz ha burada tanismadik ben Christopher ama sen bana Chan dersen çok mutlu olurum."

"Hyunjin ben."

"Hm anladım tekrar soruyorum anlatmak ister misin?"

Garip bir şekilde güven veriyordu ama kendimi birakamazdim.

"Sey benim anlattıklarım sana ne kazandıracak yada bana ne kazandıracak.?"

"Şöyle ki sen anlattığın için rahatlayacaksin ve ben de senin verdiğin bilgilerle bir çeteyi bitireceğim."

"Nereden başlamam gerekiyor?"

"mümkünse en başından."

"Pekala."

Bide ağırdan alacağım diyordum kendime hayret ediyorum

"Babam beni ve annemi ben çok küçükken terk etmiş esi gittigi icin annem depresyona girmis ama bir oglu oldugunu ve onun icin calismak zorunda oldugunu biliyordu annem genç yasta evlendiği için is tecrübesi yokmuş bu yüzden çok sıkıntı çekmis zar zor bir is bulunca beni daha konforlu büyütmeye karar vermis ben 15 yaşındayken annem çalıştığı yerde düşüp kafasını merdivenlere çarptı bu yüzden kalıcı felclik geçirdi. Annemin kaldığı oda çok pahalıydı az çok annemin biriktirdiği benim de kumbaramdan çıkardığım paralarla ilk 1 aylik oda masrafını verdim. Sonra ise çalışmaya karar verdim bir araba tamircisinde çalışıyordum. Hem okulu hem isi ayni anda idare etmeye çalışıyordum. Okul masrafları ,ev kirası ,oda parası ,yemek parası, faturalar vergiler diye diye çok arada isyan ediyordum ama mutluydum annem vardı yanımda hic değilse haftada 3 gün yüzünü görebildiğim elini tutup sarilabildigim bir annem vardı. Ama bir gün annemin hastalığı ilerledi bu Yüzden daha fazla para istiyordu okulu bıraktım tüm gün sadece 4 saatlik uyku ile çalışmaya çalışıyordum kendi dertlerimi göz ardı edip anneme odaklanıyordum ama çok geçmeden calsitigim yer kapattı benimde elime üç-beş kuruş tutuşturup kapı dışarı ettiler. Çok caresizdim iş yoktu para git gide tukeniyordu annemin masraflarını veremeye başladım. Bir gece yine is aramaktan elim boş döndüğümde dayanamadım bir duvara yaslandım ve kendime gelmeye çalıştım biri geldi yanıma genç bir adam yanima oturdu dedi işe mi ihtiyacın var bende dedim var dedi ki gel benim yanımda çalış ne yapıcam dedim teslimat dedi kargocu gibi bir şey olucam sandım gittim Onunla beni bir adam daha karşıladı iki kardeslermis Sowoo ve Do woo bana bir paket verdiler ve bu paketi bir adama teslim etmem içinse bir motor teslimata giderken merakıma yenik düşüp paketi açtım içinden beyaz bir tiz döküldü izliyorlardı beni kacamadim ellerinden dünya kadar dayak yedim sonra Do woo geldi bana baktı dedi ki madem kuklamiz olamayacaksin o zaman deneğimiz olursun dedi o uyuşturuculardan bana da enjekte ettiler bir kaç gün sonra Sowoo geldi bana dedi ki annen gebermis ama o kadar alay dolu söylüyordu ki gözünün içi gülüyordu annem ben sirf meraklandim diye öldü o kadar kinlendim ki hic bu kadar kotu hissetmemistim kendimi o günden bu yana 4 ay geçti her allahın günü o iğrenç sıvıya maruz kaldım ama gıkımı cikarmadim çünkü böyle bir sonu hakediyordum dun nasıl oldu bilmiyorum ama. dışarı cikabildim bi adam bana yardim etti bilmiyorum şimdi de buradayım oldu mu hepsi bu kadardı."

Ona baktığımda gözlerime öyle sevkatle bakiyordu ki aglayacagimi hissettim hoş her cumlemden sonra bir hıçkırık geliyordu boğazımdan.

"Merak etme hyunjin tek kinlenen sen değilsin.'

Günümüz

Uzunca cümlesini bitiren hyunjin derin bir nefes alarak yanindaki sarısına baktı.

"O günden bu yana Chan hyung layım beni iyileştirdi ve biz biz besimiz onlara karşı hep savaştık."

"Seni bu kadar acitmis olabileceklerini bilmiyordum."

"Öyle ama simdi iyiyim dediğim gibi Chan hyung beni iyileştirdi bende seni iyilestirecegim.

Bu söz ikisi için daha da derin duygular ve daha da uzun bir gelecek için ilk adımdı.

Bakalım kader onlara ne getirecek?

Devam Edecek....

Ahhjjjjjj. O kadar iyi yazmisjm ki kendim bile sasiridm

Şey dicem oy verirmisjniz o kadar okunuyri ama hic oy gelmiyor kiriliyrijm