Mutluluk Nur'um (Şifa)

Bölüm 2

Selamm^^

Yeni kurgumu beğenmeniz dileği ile ~ Meri

En sevdiğiniz renkteki kalp ?

******************************************

^^
(•.•)
>💙

Ama kimi kez yaşamak için, intihar
etmekten daha çok cesaret gerekiyor."

-Albert Camus , [ Mutlu Ölüm]

Hayatımı , neşemi, hüznümü , mutluluğumu, kısacası bir insanı hayatta tutan yegane şeylerle birlikte , yaşama umudumu kaybetmiştim.

Soğuk su ayak bileklerime kadardı. Bir yaz günü olmasına rağmen hava kapalı ve su soğuktu.

Normalde insan kaynayan ama şu an ısız duran sahil tüm hayatım gibi ölümümün de de aynı şekilde yalnız olacağımı gösteriyordu sanki.

Hayat ölürken bile yalnız olmamı istiyordu belliki. Hayatımın belki de son nefeslerini derince içime çekmeye başladım. Bundan sonra ciğerlerime böyle hava dolduramayacak , ağlayamayacak, hayal edemeyecek, ufacık şeylerde bile mutlu olamayacaktım.

Su şu an diz kapağımı geçecek kadardı. Tamam dedim zaten beni durduracak birini beklemiyordum. Bu sefer kesin olarak işimi bitirebilirdim. Tekrar adımlamaya başlayacaktım ki bir bildirim sesi duydum. Çok takmadım hayal bile olabilirdi.

Ölmek istemeyen beynimin , kalbime oynadığı bir oyun.

Suyun içinde yeniden zorla da olsa bir adım atmaya yeltenmiştim ki o bildirim sesleri ard arda gelmeye başladı.

Ne oluyordu böyle etrafta kimse de gözükmüyordu.

Tek bir adım daha ve bildirim sesleri artmaya başladı ses çok yakınından geliyordu. Arkamdan. Elimi arka cebime attım ve telefonumu çıkardım. Operator numaraları dışında bana mesaj atan olmazdı ki bu mesajlar da neydi?

Birkaç belge ve sözleşme fotoğrafı ile konum bilgileri. En sonda ise direk gözüme çarpan bir mesaj.

~ Sayın İlay Alatur özel öğretmenlik için başvurunuz kabul edilmiştir. Lütfen 13 ağustos pazartesi günü ilk ders için saat
8 . 30 da belirtilen ders adresine geliniz. İyi günler.

Bu mesaj da neydi böyle üç ay önce başvurduğum iş yeri şu an mı bana geri dönüş yapıyordu ?

En sonunda ölmeye cesaret edebilmişken ?

Prestijli ve iyi iş imkanları olan ve benim çok istediğim bir işti bu. Şu an yapabileceğim iki şey vardı . Ya yaşarken ölmeye devam etmek ya da ölen ruhum ile birlikte bedenimi de yok etmek.

Ayaklarımı soğuktan hissedemez bir hale gelene kadar düşündüm. En sonunda verdiğim kararın beni nerelere getireceğini bilmeden denizden çıktım.

Düşündüğüm süre boyunca son okuduğum kitabın iki mısrası dolanmıştı kafamda.

"Ama kimi kez yaşamak için, intihar etmekten daha çok cesaret gerekiyor" bu kez pişman olmamayı dileyerek cesur olmayı seçtim.

4 gün sonra sabah...

İki hafta önce çalıştığın parti-time işten çıkmamdan beri uyku düzenim bozulmuştu ve göz altlarım şişmişti. ilk ders günüme bu halde gitmek istemediğim için makyaj masama oturdum.