Whispers of the lost promises (ON-GOING)

1

DISCLAIMER:

The author's imagination created the names, personalities, businesses, events, and happenings.

Any similarities to real people, living or dead, or real events are entirely coincidental.

This disclaimer has no flaws in my opinion, except that it will not work in many situations.

Read at your own risk.

–XenXen_Chan

CHAPTER 1

I removed my sunglasses as I walked towards the exit of the establishment.

"Good evening po, ma'am! Ako po 'yung pinadalang driver para sa inyo, nandito po ang kotse."

I smiled at the man who approached me. I followed him until we got to the van, sumakay na ako nang pagbuksan niya ako ng pintuan at inayos ang mga dala ko na maleta sa likod, ang isa sa mga staff ng airport ang nagbitbit no'n.

"Pasensya na raw po sabi ni Architect, may ka-meeting po siya ngayon 'e."

I clenched my jaw as I heard what he said. Meeting? O nambababae? Hindi na nahiya, sana man lang sinundo niya ako bago nakipag lampungan sa iba. I hide my frustration through my beautiful smile.

"Wala hong problema, gusto ko na rin magpahinga 'e." I uttered.

I closed my eyes so that the driver won't say anything anymore. I'm just getting frustrated each time. Wala ba naka-miss sa akin? It's been a long time since they saw me pero wala pa rin? Nakakainis! Ni isa sa pamilya ko wala din sumalubong, will this day get any worse?!

Hindi ko napansin ang byahe dahil ang pagpikit ko at nakatulog na rin ako. Manong woke me up in the middle of my sleep, saying that we had just arrived at our mansion. Dumilat ako at isang tingin sa aking gilid ay nakita ko na ang bukana ng malaking mansion.

"Nasabi ko na po kay Architect na nakarating na tayo, magpahinga kana daw po, ma'am." Manong said.

"Sige po, thank you po."

Bumaba na ako at hindi na nag atubili na kunin ang gamit ko dahil alam ko na sila na ang magbababa no'n. I was busy admiring and appreciating the vases and the wall of the entrance of the mansion, it was majestic!

"Anak..."

Napatingin ako sa tumawag at nanlaki ang mga mata nang makita si Nana Ely! Agad na nanubig ang aking mga mata at tumakbo papa yakap sa kanya.

"Nana Ely!" I closed my eyes as I hugged her too tight.

"Ay jusko ang bata ka, ang tangkad tangkad mo na! Kumusta?" Gigil niya na ani habang kinukurot ang pisngi ko nang maghiwalay kami sa yakap.

"Nana, how are you? Pinahihirapan ka ba ni Cairo dito?"

"Wag mo ko intindihin, kayang kaya ko ang batang 'yon. Ikaw? Ang tagal natin hindi nagkita, anak." Maluha luha ng ani ni Nana.

I smiled as we talked about what happened to the past years hanggang sa napagod ako sa kwentuhan at nagpahatid na ako sa aking silid.