Whispers of the lost promises (ON-GOING)

2

DISCLAIMER:

The author's imagination created the names, personalities, businesses, events, and happenings.

Any similarities to real people, living or dead, or real events are entirely coincidental.

This disclaimer has no flaws in my opinion, except that it will not work in many situations.

–XenXen_Chan

CHAPTER 2

"Anak, wala na kami sa desisyon ng kapatid mo, she's all grown up." Ani Mama.

I sighed as tears escaped my right eye. Pumunta ako ngayon sa mansion, kung saan ako dati nakatira at kung saan ako lumaki. Only Mama is here with the housemaids, si Papa daw ay kasama ni Avo, ang aming lolo.

"Kailan siya uuwi?" Tanong ko kay Mama. My voice are weak, I miss my sister so much.

"Hindi ko alam, Naia. Wala kami contact sa kapatid mo tuwing sumasama siya sa mga medical mission, after pa namin siya nakikita. Kaya kahit ako hindi mapakali dahil hindi ko alam kung ligtas pa ba ang kapatid mo, kung buhay pa!"

It's dangerous. I cleared my throat and dried my cheeks before I smiled at Mama to ease her worriedness towards my sister.

"This is what she wants, she wants us to trust her. Hindi namamatay ang masamang damo, Mama." We then laughed.

Naniniwala ako na maayos ang lagay ng kapatid ko dahil hindi siya pabaya, gustong gusto niya ang kumpleto ang pamilya kaya malakas ang loob ko na walang mangyayari ng masama sa kanya.

"Nga pala, before I forgot, Hades is coming."

I frowned.

"Why?"

"Gusto ni Cairo na magkaroon ka ng personal bodyguard, ang sweet hindi ba? Tutal at mahirap na rin magtiwala, ang Avo mo na ang nag-suggest kay Hades."

I blinked. Kung siya gusto, ako hindi. I smiled at Mama to not be a burden to her anymore. Ayoko na maka dagdag sa iniisip niya ngayon. Ako na lang ang hahanap ng paraan para hindi magkaroon ng personal na bodyguard. Kaya ko naman ang sarili ko, ayoko makaramdam ng parang kinokontrol ako.

And Hades? Kapitbahay namin siya dati. He's one of my childhood friends pero lagi sila magka-away ng kapatid ko, hindi sila magkasundo kahit isang minuto. After the long talk with my mother, I bid my goodbye and went home.

Wala na ako ibang pupuntahan at habang naglalakad papasok ay naalala ko ang pag-uusap namin ni Cairo.

"Just don't go to Lehan." I frowned after he walked out and quickly took my phone out of my bag. Agad ko binuksan ang message app at nakita na ni-replyan niya ito.

Lehan:

Got home safely?

Me:

Yes, my wife did. Thanks for your concern.

Bakit nangingialam siya ng cellphone at bakit kailangan niya na replayan ng ganito si Lehan? After this, hindi na nag reply pa si Lehan, he must be busy or what.