🎼 Gülşen-Sarışınım Nev-Sükut-u Hayal Yüksek Sadakat-Ben Seni Arayamam
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
"Biraz kül, biraz duman, O benim işte... Kerem misali yanan, O benim işte..."
Ümit Yaşar Oğuzcan
***
23 Eylül 2017
Uzun gece yolculuklarının, insanı olmadık düşüncelere sürükleyen yanları vardır. Kimi gideceği yeri düşünür, kimi ardında bıraktığı evini. Kimi gideceği yerin çilesini, yüzleşeceği insanların hislerini yüklenir sırtına, kimi de otogarlarda uğurladığı geçmişinin göz yaşını akıtır içine. Bazıları için kaçıştır gidişler, bazıları içinse vedadır.
Benim gidişlerim çoğunlukla vedalardan oldu.
Annemin elime tutuşturduğu çubuk krakere bakarken ansızın gülümsedim ve kraker paketimi ayağımın ucunda duran mavi sırt çantama attım. "Yolda acıkırsan, muavin de yiyecek vermezse, tansiyonun falan düşerse yiyiverirsin." demişti. Bir de su iliştirmişti çantamın lastiğine. "Su da vermezlerse içiverirsin. Mola yerinde tuvaletini yap çişin gelince mutlaka. Ha bir de çantanı yanından ayırma, Allah korusun, çalmasınlar. Tak sırtına öyle gir tuvalete. Dünyanın binbir türlü hali var annem, Allah seni öyle kötü insanlardan korusun."
Dünyanın binbir türlü halinden biri de annemin yolculuk uğurlamasında hiç değişmeyen, bitmeyecekmiş gibi duran nasihatleri ve dualarıdır. Sanılmasın ki ben bütün bunlardan sıkılıyorum, ofluyorum, pofluyorum, hayır; aksine, çok seviyorum bu sözleri dinlemeyi. Annemin ellerini tutup okşayarak "Bak, tüm otobüs öğrenci zaten annem. Hepsi benim gibi gariban, olmaz öyle şeyler." diyerek onu teskin etmek bana iyi geliyordu. Anne yüreğine bu sözler ne kadar etki eder bilmem. Benim annem sözlerimi işitince durulanlardan.
Babamsa otogarda bir aşağı bir yukarı gezip peronlardaki araçlar nereye gidiyor, nereden geliyor diye bakan meraklılardan. Kocaman tekerlekli iki valizimi muavine teslim edip, inince ara bizilerle, Allah'a emanet ollarla, birkaç damla gözyaşıyla uğurluyorlar beni hep.
Otobüste her zaman bir numaralı tekli koltukta yolculuk yaparım. İstediğim günde o koltuğun alınmış olduğunu görürsem büyük üzüntü yaşarım ki bu zamana kadar yalnızca bir kere yaşadım bunu, onun dışında haftalar öncesinden plan yapıp biletimi ayırtırım. Bir numarada gece yolculuk yapmak mühimdir, özel hissettirir. Çoğu insan en arkaları seçip uyur, muavinler tarafından da yolculuk bitene kadar rahatsız edilmek istemez, üstelik karşı yoldan gelip giden araçların ışıkları gözlerini alır bir numarada oturanların, uyku zehir olur. Sebebi benim için de pek açıktır aslında: Ben de yolculuklarda uyku tutmayangillerdenim. Gece veya gündüz fark etmez, asla uyuyamam. Sanki ben uyursam şoför de uyuyacakmış gibi gelir. Nadiren, güvendiğim insanların kullandığı araçlarda kuş uykusu uyurum çok yorulursam.
