VAMPİRLERİN DÖNÜMÜ:SEÇILENLER

Eve dönüş

Gök gürültüsü, yağan şiddetli yağmur büyüleyici şekilde hoşuma gidiyordu. Ormanın içinde, yanlız başıma araba kullanıyordum. Neredeyse 20 dakikadır gittiğim yoldan araba geçmiyordu. Saat tam 22:00 olduğunda evime ulaştım. Arabayı sol tarafa çektim. Evin tam önünde duruyordum. Ormanın derinliklerinde, tek başıma, gece geç saatlerde eski bir evimize gelmiştim. Anahtarı ceketimin cebinden çıkardım ve evimizin kapısını açtım. İçerisi karanlıktı. Amma ben her şeyi göre biliyordum. Işıkları yaktım. Ev hala sapa-sağlam duruyordu. İçerisinde 1800'lerden kalma eşyalar vardı. Ceketimi çıkardım ve biraz etrafta dolaştım. Bu evin 9 odası daha vardı. Benim odam 2'ci katdaydı. Her odaya teker-teker bakıyordum. Benim odamın yanında abimin odası vardı. Babamın odasıysa alt katdaydı. Aşağıya indim ve babamın odasına doğru yürüdüm. Odası kilitliydi. Bense kiliti kırdım ve içeriye dahil oldum. Her zamanki gibi korkunç, deşşet içeren şekildeydi. Bu odaya yıllardır hiç kimse girmemişti. Bense hayatımda ilk kez giriyordum. İçerisi fotoğraflar ve eski şampanyalarla doluydu. Sessizce kapıyı kapattım ve oradan ayrıldım. En aşağı katda zindan vardı. Babamız çoğu zaman bizi oraya hapsederdi. Berki artık her şey düzelse de orası bizim büyük travmamızdı.

Etrafı kontrol ederken bir anda kapıdan gıcırtı sesi geldi. Yağmur sakinlemişti. O yüzden sesleri kolaylıkça ayıra biliyordum. Biraz durdum, senin anlamaya çalıştım. Ayak sesleri çoğalmaya başladı. Bir anda hız gücümle koşarak o adamı duvara çarptım. Boğazını sıktığım için çırpınıyordu. Korkmuş şekilde titreyerek "Dur, lütfen, dur!" Dedi. Ben yüzüne dikkatle baktım ve kim olduğunu anladım. Hemen geri çekildim:
- Daha dikkatli olman gerek

- Olurum

Öksürerek konuşmaya çalışıyordu. Kafasını kaldırdı ve deri ceketini çıkardı. Yağmurda ıslanmıştı. Ellerini ağzıyla nefes vererek ısıtıyordu. Karşıdaki şöminenin önüne geçti. Sağ tarafındaki odunları içine koydu. Hemen önünde 3 tane şişe vardı. Onlardan birini aldı ve kapağını açtı. Bunun benzin olduğunu anladım. Odunların üstüne döktü. Sonra şişenin kapağını kapatdı ve yere bıraktı. Cebinden çakmak çıkarıp benzine doğru tutdu. Hemen ateş aldı.

Yandan iki tane sandalye aldı ve ocağın birini sağına birini soluna koydu "Buyur, otur lütfen" diyerek kibar olmaya çalıştı. Hemen sağdakı sandalyeye oturdum. Ona dikkatle bakarak sorular sormaya başladım:

- Tam olarak kimsin?
- Darhan dedelerimden. Onun neslinden geliyorum.

- Benim burda olduğumu kim söyledi?

- Darhan

- Yaşıyor mu?

- Sonradan vampir olanlardan
- O burada olduğumu nereden biliyor?

- Burada 6 tane vampir yardımcısı var. Onlar izini sürmüş olmalı

- Bu şehirde vampir olmadığını sanıyordum...

- Aslında sen gelene kadar yoktu

- Anlamadım?!

- Darhan ve adamları yıllardır başka-başka yülkelerde yaşıyordular. Yıllardır senin izini sürüyordular. Danimarka'dayken sırrını söylediğin adamlardan biri Darhan'ın çetesinden birine söyledi. Sonrada buraya geldiler.

Biraz düşünceye daldım. Sonuçta bu adam babamdan nefret ediyordu. O zaman neden beni izliyordu?! Çekinmeden soruyu sordum:
- Baban neden beni izliyordu?

- Dünyada en tehlikeli varlıklardansın. Neredeyse 1000 yıldır hayattasın. Darhan seni dünya için tehdit olup-olmadığını anlamak istiyordu.

- Anladı mı?!

- Anladı. Bu yüzden buradayım. Sorun bitdiyse eğer, ben başlamak istiyorum. Neden buraya gelmek istiyordun?

- Çünki burası benim çocukluğum. Özledim ve yeniden burada bir hayat istiyorum.

- Bir planın yok mu?!

- Şuanlık yok. Peki sen neden benden korkmuyorsun?!

- Neden?! Korkmam mı gerek?!

- Evet! Bir insansın ve bense kan içen yaratığım. Seni öldüre bilirim.

- Mine çiçeği ile doluyum. Aynı zamanda yüzüğüm var. Eğer konu güvense, içimden bir ses sana güvenmem gerektiğini söylüyor

- Çok yanlış yapıyor

Biraz dikkatle bana bakar. Sanki bu cümleden sonra tırsmıştı. Bense onu daha fazla korkutmak istemiyordum. O yüzden sorular sormaya devam etdim:

- Adın ne? Kaç yaşındasın?

- Adım Murat. 28 yaşındayım.

- Cesur çocuksun Murat. Peki söyle bakalım. Darhan'ın benle derdi ne?

- Bunu bende bilmiyorum. Amma yarın seni şehire bekliyor. Konuşmanız gereken önemli konular var.

- Nasıl konular?!

- Bende bilmiyorum

- Beni kandırıyorsun gibi geliyor. Sanki gidersem kalbime kazık saplanacakmış

- Kalbine kazık saplayacağını pek sanmıyorum. Bence konuşacak, anlaşma yapacak.

- Umarım öyledir. Zaten şehre gidecektim. Artık bir öğrenci olarak devam edeceğim.

- Ne?! Hayır!

- Ne, ne Hayır?!

- Bunu yapamazsın. Burası normal şehir. Eskiden yaşanan olayların yeniden tekrarlanmasını istemiyoruz.

- Hiç bir şey tekrarlanmayacak. Sadece okula başlayacağım. 18 yaşındaki bir kıza benzediğim için, böylesi daha iyi.

- Değil!

- İşime karışma insan! Bu benim hayatım. Sen bana şu Darhan'nın nerede buluşmak istediğini söyle!

- O kendisi seni bulacaktır!

- İyiymiş

Şaşırmış takliti yaparım. Çocuğa pek güvenmiyordum. Amma bazı işler için bana yardım bilirdi:

- Baksana! Murat sen yarın burayı baştan yarat. Böyle 1880'lerin olduğu bilinsin. Eşyaların bazıları sağlam, onlarda kalsın. Sen temizleyici filan gönder. Yataklar, kanepeler, halılar değiştirilsin. Bir tane daha ricam olacak. Tahtalarda da sorun var. Onlarıda halledersin
canım

Galiba bundan hoşlanmamıştı. Amma Darhan onu benim için göndermişti. O yüzden gülümseyerek, başını salladı.
Bense hiç bir şey söylemeden ayağa kalktım ve yukarıya, odama çıktım. Yatak biraz kötüydü. Amma başka çarem yoktu. Uzandım ve tavana doğru baktım. Kafamda derin düşüncelerle, ne olacağını düşünüyordum. Acaba kardeşlerim neredeydi?! Babamın, Abim Kutay'ın tabutu nerede?! Babamı bulduğum anda yakmak istiyordum. Amma abiminde kalbindeki kazığı çıkarmak, kız kardeşimi bulmak istiyordum. Yeniden aile olmalı, bir-birimize sahip çıkmalıyız. Lakin karşımızda uzun bir yol vardı. Daha bu yolun başında yer alıyordum. Benim hikayem yeni başlıyor...