Hassiktir!
Hassiktir!
HASSİKTİR!
Taehyung beni öptü.
Hem de dudağımdan.
Taehyung,
Dudağımdan,
Beni öptü....
7.Bölüm
Dudağı hala dudaklarımın üzerindeydi.Vücudum yanıyor,yüzüm alev atıyor.Bir yanım çekilmek istiyor,diğer yanımsa kalmak.İlk geri çekilen taehyung olmuştu.Gözlerimin içine baktı,gülümsedi ve elini yanağıma koyup baş parmağıyla narin narin yüzümü okşadı.
"Sen de beni çeken birşey var yoongi,sana sürükleniyorum.Sularında boğuluyorum ama bundan da şikayetçi değilim."
Fısıldayarak bunları demişti.Titrek bir nefes alıp verdim,yerde olan gözlerimi kaldırıp Taehyung'a baktım.Yutkunup söze girdim.
"Seni görünce kalbim hızlanıyor,tatlı bir telaş kaplıyor içimi.Ama,bunun nedenini anlayamıyorum."
Taehyung gülümseyerek bana bakıyordu.Elleri hala yanaklarımda,yanağımı seviyordu.
"Cevabı basit min yoongi.Biz,birbirimizi seviyoruz.Kader,bizi bir araya getirdi.Ben seninle tamamlandım,sen de benimle tamamlandın."
Demişti fısıldayarak.
"Ben...ben ne diyeceğimi bilemiyorum taehyung.Duygularımı ifade edemem ya da senin gibi süslü cümlelerim yok."
Ben bunları derken,yüzüme gülümseyerek bakmaya devam etti.
"Biliyorum güzelim,biliyorum.Süslü cümlelere ihtiyacım yok benim,belli ettirmesen de beni sevdiğini anlayabilirim.Tıpkı,seni gördüğüm ilk akşam kötü bir ruh halinde olduğunu ve hayatının zor geçtiğini anladığım gibi.Tek kelime etmesen de anlarım,mimiklerini ezberledim.Artık seni okuyabiliyorum."
Kelimeleri'nin altında eziliyor gibi hissediyorum.O sevgisini böyle süslü kelimelerle ifade ederken,ben yanında yavan kalıyorum.İç çektim,alnımı omuzuna yasladım ve fısıldadım.
"Seni seviyorum Taehyung,sevgimi sözcüklerle dile getiremem belki fakat seni seviyorum."
Derken bir kolunu belime dolamış,boşta kalan eliyle de saçımı okşuyordu.
"Söylemene gerek yok yoongi,ben anlarım.Dedim ya,mimiklerini ezberledim senin,sevgini göstermesen de,o güzel kalbinde benim çok büyük bir yerim olduğunu biliyorum."
Taehyung'un bu sözlerinden sonra ikimizde sessiz kaldık.Kendi kendime gülümsedim,ilk defa şanslı olduğumu hissediyorum.Bazen hayata şanssız başlayan insanlar,hayatlarına girecek bir ışık,umut ve daha nicelerini ararlar.Bu yolda kendilerini yıpratıp,harap olurlar.Sonra bırakırlar ışık aramayı,karanlık mağaralarında
oturmayı tercih ederler.
Tam o anda birisi girer hayatına,sana ışık olur.İlk başta tuhafına gider bu ışık.Çünkü,karanlığa alışan insan,ışığı görünce rahatsız olur.İşte ben de tam anlamıyla böyleydim.Hayata şanssız birisi olarak başladım,ışığı ararken yorulup mağarama çekildim.Tam o esnada Taehyung geldi.Ve ben,ışığımı asla kaybetmeyeceğim.
**************
Günler,haftalar,hatta aylar geçmişti.Üniversiteden de mezun olmuştum.Hala bir pizzacı da kurye olarak çalışmaya devam ediyordum.Şimdiyse motorla bir eve sipariş götürüyordum.Bugünler de aklım çok karışık,dalgın bir ruh halindeyim.
Acaba bir gün bu zorlu günler aklıma geldiğinde acı acı gülümseyerek;"Geçmiş zordu,fakat şimdi iyi bir durumdasın yoongi."diyebilecek miyim?ya da yılan gibi sürünmeye devam mı edeceğim?"kediden aslan olmaz."denir hep.Peki ya olabilenler nasıl oluyor?geleceğim hakkında çok karamsarım.Sanki,gelecek hiç gelmeyecekmiş gibi veyahut gelecekse kötü gelecekmiş gibi.
Ben bunları düşünürken,motorla gittiğim yoldan çıktığımı farketmemiştim.Ve bir arabayla çarpışıp,motorun üstünden fırladım.Yerde yatarken gözlerim gökyüzüne bakıyordu.Yağmur yağacağa benziyordu,göz kapaklarım yetisini kaybetmiş kapanıyorlardı.
Kulaklarım,insanların telaşlı sesiyle doluyordu.Gözlerim kapanırken duyma yetimi kaybettim sanki,sesler uğultulu geliyor.En son duyduğum cümle "motor kazası oldu lütfen çabuk gelin!"cümlesiydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dance of the moon(Taegi)
Fanfic"Sana bakıyorum da,birçok zorluk atlatmana rağmen ayakta duran birisin.Bir tarafın aydınlık,diğer yanınsa karanlık.Tıpkı...tıpkı bir ay gibi.Bir parçan güneş ışığına doymuş,bir parçansa o ışıktan mahrum.Sana ışık tutabilecek daha büyük güneş,hatta k...
