VUSLAT

7. bölüm -deli gurur-

melikke111 adlı kişiye ithafen,

İyi okumalar...

"YETER...! ANLADIN MI YETER..! SEN NE SANIYORSUN, BEN MUTLU MU YAŞIYORUM. BELKİ BEN SENİN YAŞADIĞIN HİÇBİR ŞEYİ BİLEMEM AMA SENDE BENİM YAŞADIKLARIMI BİLMİYORSUN. SEN BİR GELİNİN İLK GECE SEVDİĞİ ADAM TARAFINDAN REDDEDİLMESİNİN VERDİĞİ ACIYI.. ÇARESİZLİĞİ.. EZİKLİĞİ.. BİLİYOR MUSUN? İŞTE SENDE BUNU BİLEMEZSİN.

YA BEN HER GECE AĞLIYORUM YAŞADIĞIM HAYATI DÜŞÜNEREK. ÇAĞLAR BENİ YOK SAYIYOR.. GÖRMÜYOR.. NEFRET EDİYOR..

BEN HEP MUTLU OLMAYI HAYAL EDERKEN ŞİMDİ MUTSUZLUK SEMBOLÜYÜM.. SEN SANIYOR MUSUN UĞUR SENİNLE EVLENİNCE ÇAĞLAR'DAN FARKSIZ OLACAK. DAHA DEMİN ÇAĞLAR BANA NE DEDİ BİLİYOR MUSUN? SEN BU EVDE BENİM GÖZÜMDE BİR HİÇSİN" dedim ağlamaklı sesimle.

Patladım sonunda, dayanamadım artık ama kendimi tutmam gerekti. Tamam! Herşeyi zaten anlatacaktım ancak bu şekilde değil.

Dolan gözlerimi kapatıp derin nefes alarak rahatlamaya çalıştım. Ağlayamazdım! Eğer ağlarsam geri kalan gururumda elimden alınırdı.

"Özür dilerim" dedi bana sarılarak.

Bu kadardı bizim tartışmamız. Bir iki kez bağırmaktı. Zaten biz birbirimize uzak duramazdık ki..

"Özür dilerim.. Ben.. Ben çok özür dilerim" dedi titreyen sesiyle.

Bir elimi sırtına diğer elimi saçına koyup saçlarını okşamaya başladım. Ben sinirlendiğimde yada böyle bir duruma geldiğimde babam saçımı okşardı. Ben de hep sakinleşirdim.

Gözlerimi açıp tavana baktım ağlamamak için. Tutmam gerekti kendimi.. Asla bu konu yüzünden ağlamamam gerekti.

"Tutma kendini, bağır, çağır, ağla, tüm nefretini kus, ben seni dinlerim" dedi titrek nefes aldıktan sonra.

İsyan etmek neyi değiştirecekti? Hayatımı mı yoksa duygularımı mı? Aşkımı mı yoksa nefretimi mi? Hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Aksine beni çıkmaza sürükleyecekti. Kendi yaptığım hatalar için neden isyan edecektim? Bendim bu olanların hatalısı ve tabi yaralısı..

"Ağlamak çözüm değil" dedim.

Ağlamak çözüm değildi. Ağlamak engeldi mutluluk için. Hayatım boyunca ağlamaktan nefret ettim ben.

Ben Aslı'nın yaptığını yapamazdım. Ben başkasının karşısında ağlayamazdım. Bu kişi en yakın arkadaşım bile olsa yapamazdım.. yapmamalıydım.. Ağlamak benim için acizlikti.

"Aybike, biliyorum! Ağlamayı acizlik olarak görüyorsun. Bu durumu da asla değiştiremem ama her şeyi içine atmana da izin veremem."

Acizlikti.. Ağlamak benim için en büyük acizlikti.. Bir nevi isyandı.. Evet! Tek başımayken ağladığımda bu bir iç dökmekti kendime. Ancak başkasının karşısında onun gözlerine bakarak ağlayamazdım. Eğer ağlarsam da o kişidir beni o şekle sokan ve o kişi o gün bitmiştir benim için..

"Neden ağlayacağım?" dedim.

Neden ağlayacaktım? Bu evliliği kabul ettiğim için mi yoksa Çağlar kötü davrandığı için mi?

"Yaşadıkların için" dedi.

Sahi ne yaşadım ki ben? Yaşadıklarımın suçlusu ben değil miydim? Annem ne kadar zorlarsa zorlasın evlenmemeliydim. Çağlar'ın beni asla sevmeyeceğini düşünmeliydim.