zvezda | hyunlix

zvezda | on bir

...

"Artık uyan Lixie."

"Abi dersim yok bugün, uyuyayım ya."

Gece Minho'nun onu yatırdığı yatakta iyice yayılıp diğer yastığına yatırdı. Minho gece uyandığında Felix'in uyuduğunu görmüş, kucağına alarak odasına götürmüştü.

"Changbin geldi bebeğim, gitmeden seninle konuşmak istemiş."

"Ya ben bu adamdan ne zaman kurtulacağım?! Gidiyorsa gitsin, hayatımda yeri olmadığını söyledim ona."

"Gitmeden konuş en azından."

Felix oflayarak Minho'ya döndü. Changbin'i dünden sonra görmek istemiyordu.

"Ne diyecek abi? 'Chan'ın acısını sizin yanınızda yaşayamadım, gittim. Daha sonra da gelmek işime gelmedi, uzaktan izledim seni. Bu sırada da biriyle tanıştım, aşık oldum, evlenme kararı aldık ama önemli değil' mi diyecek? Siktirsin."

Tekrar arkasını dönüp uykusuna dönmeye çalıştı. Kalçasına bir şaplak yediğinde bağırarak kaçmaya çalıştı.

"Ben sana yanımda küfür etme demedim mi?"

"Ya ama abi! Ay!" Tekrar kalçasında bir şaplak hissettiğinde yataktan zıplayarak kalkmış, koşarak salona kaçmıştı.

"Amca kurtar beni!"

Hyoung gülerek onu arkasına aldığında Felix cüsseli bedenin arkasından Minho'ya baktı. Minho onun tatlı görünümüne gülümsemişti ki, dil çıkardığını gördü. O sırada Felix kafasını çevirmiş, onları buruk gözlerle izleyen Changbin'i görmüştü. Minho'ya dil çıkarmayı kesip tamamen ona döndü.

"Yine ne oldu? Gayet açık konuşmuştum ben halbuki."

"Son kez konuşmak istiyorum. Daha sonra Kore'ye dönmem gerekiyor."

Felix sırıtıp ellerini göğsünde birleştirerek amcasının arkasından çıktı. Hyoung, Minho ile odaya giderken Changbin ayağa kalktı. Felix'in dibine kadar girip kollarını bir anda ona sardı. Felix olduğu yerde kasılırken hareket edemedi. Minho dışında kimseyle sarılmazdı, buna amcası da dahildi. Ona bile sarılamıyordu.

Nefesleri hızlanırken kendini zorlayarak geri çekildi. Dolan gözlerini defalarca kırpıştırdı.

"Sarılma bir daha bana. Sarıldığında abimin sıcaklığını alıyorum. Bana sarılma. Dokuz yıldır bu sıcaklığı benden uzak tuttun, şimdi tekrar alıştırma. Yapma bunu bana."

"Bebeğim benim..."

Changbin de ağlamaya başladığında Felix bakışlarını kaçıracak yer arıyordu.

"Gelme bir daha. İletişim de kurma benimle. Yokluğuna alışkınım ben, şimdi gelip sıcaklığını bana hissettirme.."

"beni asla affetmeyeceksin değil mi?"

Gözlerinden akan yaşlarla kafasını iki yana salladı. Onu affetmesi çok zordu, ki affetmek istediğinden de emin değildi.

"Sana nişanlınla mutluluklar dilerim. Yıllardır yaptığın gibi yokmuşum, hiç olmamışım gibi davran."

Changbin geri geri gidince rahat bir nefes aldı. "Özür dilerim, sana çok geç geldiğim için, mutluyken hayatında sorun çıkardığım için."

"Tüm düzenimi altüst ettin." Kafasını iki yana salladı Felix. En son böyle ağlama krizine girdiği gün aklına geldi.

'Gelemez Felix. Abini annenin yanına gönderdim.'

'Mezarlığa gitmedi Felix, direkt olarak yanına gitti.'

Abisini kaybettiğini günü hatırladı. Kalbine bir ağırlık çöktü. Nefesinin kesildiğini hissetti.

"Gelme bir daha, görmek istemiyorum seni. Babamdan bir farkın yok senin. Babam nasıl annemi ve abimi benden aldıysa, sende abimi aldın benden."

Son iki cümle Changbin'in beyninde yankılandı.

'Babamdan farkın yok.'

'Sende abimi aldın benden.'

Changbin o zaman Felix'i tamamen kaybettiğini anladı. Hiç bir şey demeden çıktığında Felix dikleştirdi bedenini. Kendini kısa sürede toparlayıp odasına yürüdü enkaz yaşamış gibi.

✨

"Abi!"

Minho salonda kitap okurken kardeşinin bağırışını duydu. Kafasını kitaptan kaldırıp sanki görebilecekmiş gibi odasının olduğu tarafa baktı.

"Yeni aldığın ceketi bulamıyorum!"

"Bebeğim muhtemelen çamaşır odasındadır."

"Tamam!"

Hızla odasından çıkıp çamaşır odasına gitti. Çamaşır telinde asılan ceketi aldığı gibi üzerine geçirdi. Yakalarını düzeltti hızla. Minho'nun ceketlerini giymeyi seviyordu. Bu yüzden onun odasını karıştırıp bulmuştu sonunda.

Odasından telefonunu ve cüzdanını alıp Minho'ya öptükten sonra çıktı.

Biriyle buluşmayacaktı, sadece gezip kafa dağıtmak istiyordu.

...

abi. felixime çok üzülüyom ya.

-yeis