Dusk Till Dawn (Martensen Series #1)

Chapter 22

I brushed the hair of my Kerby Fil Martensen as I watched him peacefully sleep. His new hair cut looks good on him, and it makes him hotter because of that. Ang mga pilik-mata niyang matataas at makurba, ang matangos niyang ilong, ang makurba at maarko niyang mga mapupulang labi, and those little freckles in his cheeks.

Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi habang pinagmamasdan ko ang kabuuan ng kaniyang mukha. I memorized everything. I memorised everything. I memorised every inch, every angle of his face, and the way God created him in all of the structures. He is almost perfect in all ways.

I can't believe that this guy is my boyfriend. This man is madly in love with me—with all of me. I am proud of him and always will be when it comes to him. I know him very well; I know his soul; I know his love. I know when he's mad, and I know when he's clouded in happiness. I know the way his expressions turn dark and ruthless and hard as an iron fist and the way his brows furrow when he's mad. When he's happy, his face will eventually show gentleness and care, and a smile will appear on his curved lips while his eyes are on me. Ang mapupungay niyang mga mata. I love it. I love all of it. I love all of him.

Nabalik lang ako sa realidad nang biglang may pumasok sa loob ng kwarto ni Fil. We are still here in the clinic, buti na lamang at on duty ang dalawang nurse rito sa clinic. The doctor of this school has schedules for his visit here. Nagkataon na wala ang doktor na iyon ngayon, kaya si Ma'am Nurse muna.

"Good morning, Sir, Ma'am." Pagbati ng isang nurse sa amin.

Unti-unting nagising si Fil sa kaniyang pagkakatulog at napaayos sa kaniyang pagkakahiga.

"Nurse, ano po ang resulta?" Pagtatanong ko sa kaniya at napatingin muna siya sa kaniyang record bago ngumiti sa aming dalawa.

Fil was searching for my right hand, kaya kinuha ko ang kaniyang kamay at ipinagsalikop ang mga kamay naming dalawa.

"There are no injuries or fractures in the results. Namamaga lang ang iyong binti nang dahil sa malakas ang pagkakabagsak mo, pero huwag ka nang mag-alala dahil may gamot naman kaming ipapainom sa'yo para gumaling ka kaagad. I highly suggest that you stay at home for a couple of days until it heals." Pagpapaliwanag ng nurse sa amin at sumagot naman kaagad si Fil sa kaniya.

"Yes, Nurse, I will."

Pagkatapos niyang sabihin ang resulta ay umalis na ito sa aming harapan at tinignan akong muli ni Fil.

"Narinig mo siya, hindi ba? I will be staying at home for a couple of days."

Kumunot ang aking noo habang nakatingin sa kaniya. Oo nga, ano naman ngayon?

Unti-unti akong tumango sa kaniya kahit na naguguluhan ako.

"Tapos?" Pagtatanong kong muli sa kaniya.

He tilted his head like he's observing my reactions. Napapailing ito habang nakangiti.

"That means... no one will take care of me. Kailangan mo akong alagaan." Umawang ang aking bibig sa kaniyang mga sinabi.

I don't have problems with that, but, how about his parents? Hindi rin naman siguro nila mahahalata iyon, hindi ba? 'Edi magpapaalam akong kaibigan niya. Tutal, student nurse na rin naman ako, kaya, pwede ko rin sabihin na pinag-aaralan ko kung paano humawak ng pasyente.

Bullshit! That's ridiculous idea, Paige!

"Marami naman kayong katulong, kaya na nila iyon." Napatigil siya at tinignan ako ng masama.

Pinaglaruan ko ang mga kamay niya habang nakahawak ang mga ito sa aking kamay.

"Why? Papayag ka lang ba na iba ang mag-aalaga sa akin?" He said in a husky voice.