°•𝘏𝘸𝘢𝘯𝘨𝘪𝘦𝘮𝘮•°// Hwang Hyunjin ile Hayal et

Ya da Haemin beni kendine aşık ediyor...

Selam yeni bölüm ile karşınızdayım. Bu bölüm biraz tatlı ve romantik bir bölüm olsun diyorum. Belki bazı olaylarda karıştırırım araya bilemiyorum. Ellerim ne yazarsa.

Keyifli okumalar~•°☆
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

[00.57]

Yola çıkalı 5 dakika olmuştu. Şu ana kadar Haemin'den ses gelmemişti. Bende sadece yola odaklandım. Arada bir göz ucuyla onu kontrol ediyordum. Çocuksu bir gülümseme ile yolu izliyor. Arada bir de esniyordu.

Yolu yarıladığımızda bir süredir gözlerimi ondan ayıramadığımı ve salakça sırıttığımı fark ettim.
Sonra kendime gelmeme yetecek kadar büyük bir biçimde silkelendim. Ama bu silkelenmeyi dışarıdan görseniz "Sadece gözlerini yola çevirdi." dersiniz.

Sanırım bu silkelenme sadece bana göre büyüktü.

"Sevgilim, ne kadar kaldı eve?"

"Az kaldı birtanem."
Bekle ne!? Hyunjin topla kendini!

"Yaa sonunda bana içten bir sevgi sözcüğü söyledin. Çok sevindim!"
Dur, dur, dur. Neden seviniyor ki? Beni istemiyordu bile.

"Sevindin mi gerçekten?"

"Evet, neden sevinmeyeyim?"

Ah Hyunjin! Hikayenin aptal ve aşık olduğu hâlde belli etmeyen başrolü gibisin.
Kapat çeneni artık. Benim gibi biriyle yalandan da olsa sevgili olduğu için tabi ki sevinmeli. Beni herkes ister ama alması zordur.

"Hiç, sordum sadece..."

~15 dakika sonra~

Evimin önüne iyice yaklaşmıştık. Aradan geçen süre boyunca ise hiç konuşmamıştık.
Benim aklım ise hâlâ bugün olanlardaydı.
Haemin'in bana sarılmasını düşündükçe kalbim çarpıyor, nefessiz kalıyordum.
Hem neden sarılmıştı ki? Yoksa bana gerçekten aşık olabilir miydi?
Bekle eğer öyleyse onca zaman neden bana birşey demedi?
...
Ya da herneyse ya, bunu neden düşünüyorsam bende.

"Kang, geldik. Hadi in."
...

"Kang diyorum, insene arabadan."
...

Haemin'e arabadan inmesini söyledim ama ses gelmedi. Neden mi ona bakmıyordum? Göz göze gelmek istemiyordum.
Ama mecbur yanıma dönmek zorundaydım.
Ve döndüm. Dönmem ile beraber öylece kalakaldım.

Haemin... koltukta uyuyakalmıştı. Kafası cama yaslı bir biçimde duruyordu.
Şimdi onu ben mi indireceğim arabadan?
Ahh, mecburum!

Arabadan indim ve hemen diğer tarafa geçtim. Sağ elimle kapıyı açıp sol elimle Haemin'in serbest kalan kafasını narince tuttum. Yeniden bir bebek gibi mızmızlanır gibi oldu. Aldırış etmedim.
Onu bir şekilde arabadan indirmeyi başardıktan sonra ayakta olduğumuz hâlde kafasını omzuma yasladığını gördüm. Nasıl yürüyecekti? Uyanmıyor da.

Sanırım bunun tek bir yolu vardı; ona destek olmak.
Sol elimi Haemin'in beline doladım. Onunla yakın olmak yeniden kalbimi çarptırdı. Olabildiğince aldırış etmemeye çalıştım. Boşta kalan elimle arabamı kitledim. Ve evimin bahçesinden içeri yürümeye başladık.

Düzgün bir şekilde yürüyebilmesi için elimden geleni yaptım. Yanımda sanki bir sanat eseri varmış gibi hissediyordum. Ah! Neden böyle hissediyorsam...