Elif Wattys2015

Bölüm 1

Elif Güneş

17 yaşında lise öğrencisiyim.Hayata hep gülerek bakmayı seven,her masalın mutlu sonla bitecegine inanan,kötülüğün icinde iyiliğin de olabilecegini umut eden genç kızım..

Babamla birlikte yaşıyorum.Annem ise ben iki yaşındayken ölmüş.Nasıl öldüğünü nerde öldügünü bilmiyorum.Kimse bana bu konuda bir şey söylemiyor.Babama sordugumda bana kızıyor ve konuyu kapatmam gerektiğini söylüyor.Neden böyle yaptığı hakkında bir fikrim yok.Annemin nerde,ne zaman nasıl öldüğünü bilmek benim de hakkim degil mi??

Annem öldükten sonra ben yedi yaşıma kadar İstanbul da oturduk.Yedi yaşıma gelince babamın işi için İzmire taşındık.Sekiz sene İzmirde oturduk.Babamın işi icin tekrardan İstanbula döndük.Ve iki senedir İstanbuldayiz..

Üvey anneme gelicek olursak onu hic sevmiyorum oda beni sevmiyor zaten.Babamla bir sene önce iş yerinde tanışıp evlendiler.Birde üvey ablam var.Onunla birlikte iyi anlaşıyoruz ara sıra tartışsak bile onu seviyorum.

Kapının çalması ile kulağımdaki kulaklıkları çıkarıp kapıyı açmak için aşağıya indim.Gelen kişi babamdı dosyasını unutmuş ve onu almaya gelmişti.On on beş dakika sonra babam gitti ve bende tekrar odama kulaklıklarımın yanına döndüm.

Şarkı dinlemeyi seven birisiyim.Evde yanlız kaldığımda telefondan şarkıyı son ses açar günlüğümü yazarken dinlerim.

Evet günlük tutuyorum ama hergün yazmıyorum.Yazmak istediğim zaman yazıyorum.Bir derdim olduğunda,bir sıkıntım olduğunda, canım sıkkın olduğunda, anlatmak isteyip anlatamadığım bir olay olduğunda yazıyorum.Günlüğüm benim sırdaşım,arkadaşım gibi...Aslında haksız da sayılmam evde bunları anlatacağım bir dert ortağım,sırdaşım,beni anlayan birisi yok.

Babama anlatmak istesem sadece akşam evde,evde olduğu zamanlarda üvey annem ile uğraşıyor onunla zaman geçiriyor..Üvey ablama anlatcak olsam onunda genelde dersleri,yapıcak işleri oluyor ve gün boyunca odasından çıkmıyor.Üvey annemede ben anlatmak istemiyorum,zaten anlatmak istesem beni dinlemezde...

Bazen diyorum ki keşke..keşke annem hayatta olsaydı keşke ölmesiydi.O beni dinler, benim yanımda olur, beni yanlız bırakmazdı. İstediğim zaman onunla konuşurdum...Annemi çok özlüyorum...Onsuzluk çok kötü birşey..Onu hiç görememek,onu hiç tanıyamamak,ona hiç sarılamamak,ona hiç anne diyememek...Çok kötü birsey...Keşke annem burada yanımda olsaydı.
Gözümden akan göz yaşlarına engel olamıyordum.Hıçkırarak aglamaya başladım.Annemi gerçekten çok özlemiştim...

Odamin kapısının tıklanması ile gözümden akan göz yaşlarını elimle sildim.Ve "girebilirsiniz"dedim sesimin normal çıkmasını umarak..Gelen kişi ablamdı akşam yemeği için beni çağırıyordu."Tamam geliyorum" deyip ablamı gönderdim.Oturduğum yatağımdan kalktım önce saate baktım saat 8.30 du babam işten geç gelmişti heralde yoksa akşam yemekleri bu saate kalmazdı.Sonra hemen odamdaki banyoda yüzümü yıkadım ve aşağıya indim..

Masaya geldiğimde masaya ben hariç herkes oturmuştu.Bende"afiyet olsun" deyip oturdum.Yemek yenilirken kimse konuşmadı.Babam yorgun ve biran önce uyumak isteyen bir tavırla yemeğini hızlıca yıyordu.Ablam ise yavaş yavaş ağır ağır acelesi yokmuş gibi yıyordu. Uvey annem ise yemegini yemiyor tabagindaki yemeklerle oynuyordu. Heralde babama birsey soyledi babamda kabul etmeyince surat asıyordu. Bende biran once kalkabilmek için yemegimi hızlıca yeyip "elinize sağlık" deyip sofradan kalktım..

Odama çıktım.Dişimi fırçaladım pijamalarimi giydim.Bugun hem erken kalktığım için uykum gelmişti ve yorgundum hemde yarın okul vardı.Okulun ilk günü..Koskoca yaz tatili bitmişti..Çok heyecanlıydım arkadaşlarımı özlemiştim.Bunun icin biran önce yattım..

Meraba arkadaşlar bu benim ilk hikayem ve sizin desteğinize ihtiyacım.Bana yardimci olmak için yapmanız gereken tek şey hikâyemi kütüphaneye ekleyip okumak ve votelemek..Birde eğer bir yanlışımı görürseniz yorum atarak yanlışımı düzeltmeme yardimci olabilirsiniz..Sizi seviyorum şimdiden hepinize tesekkur ederim...