ABİS

5. ÖĞRENİLEN GERÇEKLER

"Eski beni öldürdüm,
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Metro istasyonunda, bekleme banklarından birinde oturmuş klâsik bir kitap okuyorum. Kalın, bitmeyecekmiş gibi gelen bir kitap... Arkamdan yüksek bir şekilde kavga sesleri geliyor. Fakat kafamı kitabımdan kaldırıp o tarafa bakmıyorum, bakamıyorum. Kitabıma o kadar odaklanıyorum ki dönüp bakamıyorum bile.

Daha sonra bir his geliyor.

Israrla kafamı çevirmemi, o tarafa bakmamı söylüyor bana. Ben de kendimi tutamayıp istemsiz bir şekilde arkama dönmek için hamle yapıyorum.

Fakat kafamın dönmesi yarı yolda kesiliyor..

Çünkü yan tarafımda, birkaç metre ilerimde, aynı hizada oturduğum bir çift elâ göz ile kesişiyor gözlerim. Bana dalmış gibi bakıyor elâ gözlerin sahibi koyu kahve saçları olan, yuvarlak yüzlü kız.

Onu bir yerde gördüğümü hatırlıyorum, yakın bir zamanda. Nerede olduğu yok.

Ve ikimiz de bir anda sanki sözleşmişiz gibi nedensiz, sebepsiz yere ayağa kalkıyoruz. Nereden tanıdığım hâlâ aklıma gelemiyor.

Ağzından bir kelime çıkıyor. Bir isim...

Duyamıyorum.

Daha yüksek bir ses ile bir kelime daha söylüyor. Belki de yine bir isim.

Yine duyamıyorum. Fakat her anıda olduğu kadar boğuk olmuyor bu sefer.

Vucüdum sanki kutuplarda bir gece geçirmiş gibi davranıyor, kanım akmıyor sanki, nefes alamıyorum, düşünemiyorum, duyamıyorum gibi. Fakat etrafımızdan kurşunlar geçtiğini idrâk edebiliyorum. Belki de birkaç tanesi kollarımı, bacaklarımı sıyırıyor.

Elâ gözlü kız bana adım atacakken yanındaki kolonun arkasından bir adam çıkıyor, koyu yeşil gözleri ve uzun boyu ile dev gibi geliyor gözüme çelimsiz ve savunmasız kızın arkasında durduğu an. Tanıyorum o adamı, ağzımdan bir zehir gibi dökülüyor küfürler O'na karşı.

Kolundan tutuyor kızın, sertçe ve acımasızca. Yanına koşacağım sıra kollarım tanımadığım insanlar tarafından aynı şekilde tutuluyor, sertçe ve acımasızca. Tek fark tutan kişilerin sayısı.

Korkusuzca tehditler savuruyorum, hepsi çok tehlikeli. Kulaklarımdaki buğu azalıyor yavaştan yavaştan.

"...saçının teline zarar gelirse kül ederim hepinizi, yapmadığım şey değil!"

Ve enseme gelen bir sıcaklık ile bilincim kapanıyor ve her şey karanlığa esir düşüyor.

•••••••••••••••••

Bugün hayatımın dönüm noktası olabilirdi!

Hemen açıklıyorum. En son Arya ile lunaparka gittiğimizde dönme dolaptayken ona rüyalarımı, yavaş yavaş geçmişimi hatırlamaya başladığımı söylemiştim. Şey... Bir de duramayıp gördüklerimin bir kısmını anlatmış bile olabilirdim.

O da bana, beni baygın halde bulunduğum sokağa götürüp araştırma yapma teklifini sunmuştu. Söyleyeceğim şeye şaşırır mısınız bilmem, havada kapmıştım tabii ki ben de.

Birkaç hafta sonra bunu yapalım diye anlaşmıştık. Ben de o zamana kadar kendime bir ev tutmuş, kendime taksitlerle beni idare edecek bir telefon almış ve düzenimi yavaştan yavaştan kurmaya başlamıştım, iyi gidiyordum.