The raindrops can be heard through the 4 corners of her room, the cool heat coming from her window shamelessly fanning through her hair and felt on her tanned skin. A beautiful morning indeed, the sounds of the rain flashes memories of her happy yet missed childhood. She slowly opened her brownish eyes, her long, thick eyelashes can be felt by her puffy cheeks. She smiled weakly.
She left her bed and did her morning routines. And then, she went to her cassettes and played acoustic music.
Nagtungo siya sa balkonahe, tanaw mula rito ang makukulay na bulaklak at naglalakihang sanga ng puno. She's carrying a book on her right hand and a cup of coffee on the other. A typical morning except for the rain; pero ito ang paborito niyang panahon.
Malamig, kalmado and only the sounds of acoustic music playing and the raindrops can be heared.
The memories of him spreads on her head like wild fire after seeing the rain. It's that day, the same weather, the same scenario.
Flashback 7 years ago
"My books are getting wet!!" Anezka says scrumbling. Yumuko siya para kuhanin ang nagpatakang mga libro sa kanyang paanan, hindi siya magkanda-ugaga sa paglimot dahil pumapatak na ang malakas na ulan, nagtatakbuhan na rin ang karamihan upang makahanap ng masisilungan.
Patuloy ang paglakas ng ulan at ang kaniyang paglilimot ng libro pero tumigil ang pagtulo sa kanyang katawan ng ulan. Kita niya ang pagtigil ng pares ng sapatos sa kanyang harapan. Kaya agad siyang tumingala upang makita kung sino iyon. Matagal siyang natigilan sa pagkuha ng libro at tumitig lang sa lalaki.
"Uhm miss, alam kong hindi natural makakita ng gwapo pero pwede bang paki bilisan mo sa paglilimot diyan kasi gusto man kitang payungan ng matagal e baka hindi kayanin ng payong ko kasi lumalakas na ang ulan." ngingisi-ngising sabi ng lalaki
"Huh?, Oh, sh*t sorry" nabalik ang pagkataranta ni Anezka nang marinig ang sinabi ng lalaki
Natapos na sa paglilimot ng libro si Anezka kaya naghanap sila ng masisilungan.
"Hi, I'm Gavril Alexander Lodge, Gavril for short or anything you want to call me even husband, I don't mind" pakilala ng lalaki at naglahad ng kamay
"I'm Anezka Chaste Jackson, Anezka for short and you're funny to be honest." tatawa-tawang pakilala niya sa lalaki saka nakipagkamay
End of Flashback
Pumikit siya at dinama ang kalmadong paligid. It's been 3 years, 3 years without his warmth, 3 years without his scent, his love and presence.
Hanggang ngayon, hindi parin siya nawawalan ng pag-asa na babalik siya, pag-asa na makakapiling niya pa si Gavril.
Alam niyang may dahilan pero hindi niya alam kung ano. Pero kahit gaano kaliit ang rason niya para mawala, wala na siyang pakialam kasi ang gusto niya lang, bumalik si Gav, That's how much he love him.
Ding* Ding* Ding* the sounds of her phone coming from her bedroom ang nagpabalik sa kanya sa realidad.
She went back inside and made it to her bedroom. 3 messages from her best friends one from Elettra, one from Aracelli and lastly from Verena. She opened the messages with a smile seen on her face but that smile didn't last long.
Shocked is an understatement on what she's feeling at that moment. She almost dropped her phone after she read the messages of her friends, The messages are composed of exactly the same texts.
'We found him.' the message says.
The tears together with the sounds of raindrops outside echoes on her room; the music from the cassette long forgotten. She can't believe it. She can't move. The infinite tears, streaming down her face. She can't do anything other than sob non-stop. Nanlambot ang kanyang pakiramdam at napasalampak sa sahig dahil sa labis na pagkahina dala ng kanyang pag-iyak. Hindi na niya namalayan kung ilang oras na siya iyak nang iyak. She knew she's awake. She knew she's not dreaming anymore but it's too good to be true.
Ding-Dong* Ding-Dong* Ding-Dong* ang tunog ng doorbell sa kanyang apartamento ang nagpabalik sa kanya sa realidad, sa realidad na ayaw niyang harapin. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ni Anezka sa oras na iyon ngunit nangingibabaw ang saya at takot. Saya na pagkatapos ng mahabang paghihintay, mahabang pagtitiis at pangungulila, sa wakas makikita niya na si Gav pero ang takot sa mga mangyayari pagkatapos ng mga nangyari ay hindi niya rin pwedeng ipagsa walang bahala.
Nanghihinang tumayo si Anezka para buksan ang pinto ng kanyang apartamento, sinalubong siya ng yakap ng 3 niyang kaibigan, They looked like a kid throwing tantrums, but who cares, right? Nanatili sila sa ganoong posisyon.
"We found him." wika ni Elettra, lalong lumakas ang iyak ni Anezka na tila wala ng bukas, hindi siya makapagsalita at hindi alam kung anong gagawin kaya nanahimik siya sa loob ng ilang minuto. Naupo sila sa sofa sa may living room at pilit na kinakalma ang mga sarili.
"How is he? Where did you find him? How-" sunod-sunod na tanong ni Anezka sa mga kaibigan
"Chaste, calm down, take it easy and God, please stop crying." pagkakalma ni Araceli kay Anezka habang hinahagod ang likod
"How the f*ck can I calm down?! It's been 3 years Araceli, 3 years for fcksake!!!" sumisigaw na ani ni Anezka
"Okay, okay, just shut up and we'll tell you." sabi naman ni Verena, tumigil naman sa pagsigaw si Anezka at parang batang pinapangaralan ng magulang na nakinig sa mga kaibigan.
"Okay, so we went to this coffee shop near Uni and then habang umoorder sina Araceli, naiwan ako sa table, may naupo sa tabi ng table namin, and you know me I don't mind other people's business but the waiter says Mr. Lodge so I automatically look at my side and the moment I saw the man, I'm shocked and I can't believe it but I knew it's Gav, your Gavril." paliwanag ni Elettra
"So, what do you mean? Is he okay? do you think he's doing good? Nandoon pa ba siya? Pwede ba nating puntahan yung coffee shop? It's just 15 minute drive here. Come on let's go!" ani ni Anezka at nagmamadaling tumayo higit-higit ang kamay ni El
"Come on, bakit hindi kayo tumatayo? Baka umalis na si Gav!! Hindi natin siya maabutan." - Anezka
"No, Chaste we can't go there. " nakatungong paliwanag ni Verena
"What do you mean we can't? Of course we can, I'll drive-" natatarantang sabi ni Anezka
"No Chaste, I don't think he can remember any of us. Hindi niya ako nakilala, nilapitan ko siya para sana itanong kung nasaan siya sa loob ng 3 taon, but based on how he looked at me, It seems like, first time niya lang ako nakita, I'm sorry Chaste." - nanghihinang paliwanag muli ni El
"But do you talk to him? Hindi naman di ba? Pa'no natin siya makakausap ulit? Pa'no natin malalaman kung nasan siya? Kung okay lang ba siya? Kung-" -Anezka
"Chaste, the coffee shop is beside Uni, and tomorrow is our 1st day of school. Our school, the school your family own. Are you getting my point?" - Verena
"What do you mean? I'll check his record?" naguguluhang tanong ni Anezka
"YES!!"- sabay-sabay na sabi ng tatlo.
"Yeah, of course, right"- Anezka
Dali-daling dinial ni Chaste ang kanyang magulang upang ideretso sa dean ang tawag. Hindi alam ni Chaste kung ano ang dapat na maramdaman o kung ano ang kanyang nararamdaman. Paano kung hindi sa University nila nag-aaral si Gav? Paano kung hindi na niya makita pang muli si Gav? Paano kung totoong hindi nga nakaka-alala si Gavril? Maraming katanungan ang pumapasok sa kanyang isip at hindi niya alam kung anong tanong ang kanyang aanyayahan.
Tila tumigil naman ang kanyang mundo nang marinig ang sinabi ng dean sa kabilang linya.
"Yes mam, Gavril Alexander Lodge enrolled last week, 3rd year college." sabi ng dean sa linya
Lumipas ang tanghalian at meryenda. Hindi iniwan ng tatlo si Anezka, hindi nila pwedeng iwan si Anezka.
Simula ng dumating ang mga kaibigan ni Anezka, hindi na ito mapakali at hindi malaman ang gagawin. Tila haharap siya sa paglilitis na walang dalang patunay na wala siyang kasalanan. Ang tanging pinanghahawakan niya lang ay ang kumikinang na ginto sa kanyang palasing- singan.
Yes, they're engaged. After that beautiful and memorable night, he disappeared.
No call, no text, no goodbyes just the ring.
Sariwa pa sa kaniyang isipan ang eksaktong mga salitang binitawan ni Gavril bago sila magkahiwalay, hindi niya na napigilan ang muling pagtulo ng mga luha sa kanyang mga mata habang inaalala ang gabing hinding-hindi niya makakalimutan. Ang gabing hindi niya alam kung nag pabago sa buhay niya sa magandang paraan o nagbigay bangungot sa kaniyang hinaharap.
"Anezka Chaste Jackson, you know how much I hate speeches cause I'm not good at expressing my feelings through words, but I just want you to know that I love you so so much, and I want to spend the rest of my life with you baby.
So, will you marry me?"
"Of course, yes, I'll marry you, Gavril Alexander Lodge."
The night she'll never forget. That one unforgettable night. Ang gabing huli niyang nakasama si Gavril. Ang gabing nagpasimula ng lungkot at pasakit sa kanyang buhay.
Hindi niya alam ang sunod na mangyayari. Hindi niya kontrolado ang mga pwedeng kahinatnan ng bawat araw na dadaan pero ang alam niya, masaya siya kasi sa wakas makikita na niya ang taong laman ng gabi-gabi niyang panalangin, Gavril Alexander Lodge.
