Συναυλία

Τα 14 ποστ-ιτ του πόνου.

Τα 14 ποστ-ιτ του πόνου:

Μπορείς σε παρκαλώ να πάψεις να στοιχιώνεις τα όνειρά μου και τις σκέψεις μου?

Κάθε τι που συμβαίνει το ταυτίζω αυτόματα με 'σένα.

Πονάει.

——

Θα γράψω ολόκληρο βιβλίο για 'σένα.

Μ'αρέσει που λέω κάτι τέτοιο, είναι λες και δεν το 'χω ήδη κάνει.

Αυτό τουλάχιστον, για επίλογο δεν θα καταλήγει με ένα δάκρυ, ένα εκατομμύριο ποστ-ιτ και μια φαντασίωση.

Μόνο θα αρχίζει.

Η μέση του θα σκοτώνει, ακριβώς όπως με δολοφονείς εσύ με κάθε σου ματιά.

Το φινάλε του θα καθηλώνει, έτσι όπως με εντυπωσίασες εσύ από την πρώτη στιγμή.

Και τέλος, η αρχή του θα δακρύζει έτσι ακριβώς όπως με προκάλεσες εσύ να κάνω.

Δυστυχώς ωστόσο, κάποιες λέξεις μένουν για μια ζωή πάνω σ'ένα ποστ-ιτ και άλλες έχουν την πυμγή να πάρουν πνοή και σάρκα ώστε να φανερωθούν στα μάτια ενός μέσου αναγνώστη.

Τι άλλο μπορούν άλλωστε να κάνουν πέρα από αυτό?

ΈΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ...

——

Βλέπω κάτι κόκκινο.

σκέφτομαι εσένα.

Ακούω μοτοσικλέτες.

σκέφτομαι εσένα.

Γέρνω το κεφάλι μου σ'ένα μαξιλάρι.

σκέφτομαι εσένα.

Γράφω για 'σένα.

Ακούω για σ'ένα.

Πεθαίνω για σ'ένα.

——

Ημέρα 45η,

ούτε με τις λέξεις μου δεν μπορώ

πια να εκφραστώ.

να κλαψώ.

να καώ.

Όλα κατοικούν μόνιμα στο μυαλό μου.

Φοβάμαι να μιλήσω.

Σε ποιον να τα πώ και τι να του πω?

Ένα σετ ποστ-ιτ είχα και ένα μπλε μελάνι και μεχρί κι αυτά με έχουν προδώσει.

Κανένας στίχος τραγουδιού δεν με έχει νιώσει πέρα από τη συναυλία.

Ακόμη και τα βιβλία μου δεν φαντάζουν ίδια στη σκέψη τη δική σου.

Βγάλε με από αυτό το κόκκινο νέφος σου, σε εκλιπαρώ.

——