Συναυλία

Το ποστ-ιτ του τέλους

Σε ξεπέρασα, έτσι ακριβώς όπως σε ξεχώρισα, βυθισμένο στο άψυχο και άμοιρο σκοτάδι σου.

Μα εγώ δε θέλω σκοτάδι τ'ακούς; Δεν το αντέχω.
Οπότε κάνω μερικά βήματα πίσω... ή μάλλον μπροστά.
Σε προσπερνάω, παίρνω μια βαθιά ανάσα και εκπνέω την ελευθερία.
Ελευθερώθηκα.

Μια λάμψη ωστόσο με τυφλώνει. Όχι! Με φωτίζει, προκαλεί το μυαλό μου να κάνει σκέψεις χαζές και τα μάγουλα μου να κοκκινίσουν σαν χαμογελάω σαν παιδί.

Μπορεί εσύ λοιπόν να ήσουν η φλόγα στην ήδη ζέστη καρδιά μου (κάτι που σε κάνει αχρείαστο πια ), αλλά αυτός φαντάζει σαν χρυσή ακτίνα του ηλίου που ολοκληρώνει τη ψυχή μου.

Ο ήλιος δεν παύει ποτέ να λάμπει, να ζεσταίνει, να αγκαλιάζει την όψη μου.
Η φωτιά όμως ασθενεί και μόλις την λούζεις με νερό, σβήνει.

Για αυτό και εγώ,
σε αφήνω πίσω,
σε λούζω με κρύο νερό και σβήνω το συναίσθημα που 'χει χαραχτεί στο όνομα σου.
Προσπερνώ τη μορφή σου με το κεφάλι ψηλά κοιτάζοντας τον ήλιο με μια προσμονή για το καλύτερο.

Αυτός ο ήλιος·

τελικά είμαι εγώ.