Beautiful MYANMAR [Book (1)]

ရခိုင်ပြည်(၂)

အမ်းတောင်ကြောကားလမ်း‌အကွေ့‌အကောက်များထက်တွင် ခမ်းနောင်တို့ကားကလေး ရိပ်ရိပ်ပြေးနေ၏။ အဆင်းအတက် အကွေ့အကောက်များသော်လည်း ချင်းတောင်တွေပေါ်ဖြတ်သန်းခဲ့ရဖူးသော ခမ်းနောင် ကားမူးမနေတော့ပေ။
ခမ်းနောင် အနည်းငယ် စိတ်ကြည်နေပုံရသည်အား စိုင်းလုံသတိထားမိသည်။ ကားအတွင်းရေဒီယိုမှ ပျံ့လွင့်နေသော သီချင်းတို့အား တိုးတိုးလိုက်ညည်းနေသကဲ့သို့ တစ်ခါတရံ ဖွဖွကလေးပြုံးလို့နေသည်။

" ဟိုမှာ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းပိုင်တဲ့ အိမ်ရှိတယ်။ သူတို့ကတော့ ရန်ကုန်မှာနေတာ၊ ဒီမှာ ဘယ်သူမှမနေဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့် အကူအညီတောင်းထားတယ်။ သတိထားမိသလောက် ရစ်ချက်က သီးသန့်ဆန်တာကို ကြိုက်သလားလို့။ "

အင်းတော်ကြီးနှင့် ချင်းပြည်နယ်က ဟိုတယ်တွင်မတည်းပဲ သူတို့နှင့်အတူ အသိအိမ်၌ လိုက်တည်းခဲ့ဖူးသည့် အကြောင်းအား သတိရ၍ စိုင်းလုံပြောလိုက်သည်။

" သီးသန့်ဆန်တယ်ရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီတိုင်း ဆက်တိုက် ဟိုတယ်ကြီးပဲက ရိုးနေပြီလေ"

"ဟဟ အမြဲတည်းနေရတဲ့သူဆိုတော့လည်း ပြောအားရှိတာပေါ့ဗျာ"

စိုင်းလုံနှင့် ရစ်ချက်၏ရယ်သံတို့ ကားထဲလွှမ်းသွားသည်။

" ပင်လယ်နားမှာလား ကိုစိုင်း"

နောက်ခန်းရှိ ခမ်းနောင်ဆီမှ အမေးရှိလာသောအခါ စိုင်းလုံခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

"ဟုတ်တယ်၊ ဟိုတစ်ခါ သီဟ ပုံပြဖူးတယ်လေ ။ အဲ့အိမ်"

" ဒီလိုဆို လှမှာပဲ။ ဆရာသိလား ကျွန်တော် အဲ့အိမ်ကိုပုံထဲမှာပဲ မြင်ဖူးတာတောင် အတော်သဘောကျတာ။ အိပ်ခန်းကလှမ်းကြည့်လည်း ပင်လယ်ကိုမြင်ရတယ်တဲ့၊ အုန်းပင်တွေလည်းရှိသေးတယ်၊ လင်းလင်းချင်းချင်းလည်းရှိတယ်"

" ခမ်းနောင်တောင် သဘောကျတယ်ဆိုတော့ အတော်လှမယ်ဆိုတာ ကိုယ်ယုံပါတယ်"

ထိုအခါ ခမ်းနောင်ပြန်ငြိမ်သွားပြန်သည်။
သူတို့သည် မိုးချုပ်ခါမှ ငပလီသို့ရောက်ရှိခဲ့ကြသည်။
လဆုတ်ရက်နီး၍ လရောင်ပျောက်နေသောကြောင့် သူတို့ ပင်လယ်အားမမြင်ရ။ အသံသာကြားရသည်။ ခြံကလေးထဲ ကားကွေ့ဝင်လိုက်သည့်အခါ လှိုင်းသံတရွေ့ရွေ့မှာ ပို၍ပင် ပီသလာသည်။
စိုင်းလုံသည် အိမ်ထဲသို့ ဦးဆုံးဝင်ကာ မီးများဖွင့်လိုက်သည်။ လင်းချင်းသွားသော အဖြူရောင် တစ်ထပ်တိုက်ကလေးသည် ချစ်မြတ်နိုးစရာလင်းလို့လာသည်။