1.Bölüm
^Karanlıktakı aynalar^
⚠︎
Yine yeni bir gün kendimle kalacağım bir başka saniyeler...
Gözlerimi ovuşturarak yavaşça araladım.
Ellerimi karnımın üzerinde birleştirdim ve boş tavanı izlemeye başladım.
Tavanda hiçbirşey yoktu fakat gözlerim orda takılı kaldı.
Benim garipliklerimden biri...
Tavanı izlemeyi bıraktım başımı çalışma masamın olduğu yere çevirdim masanın üzerindeki kırmızı saat daha sabahın dördü olduğunu gördüm.
Derin ve titrek bir nefes aldım. Yatağımda huzursuzca kıpırdandım.
Gözlerimi kapattım ama uyuyamadım olduğum yerde oturur pozisyona geçince yatağımın önündeki ayıcıklı kahve rengi terliklerimi geçirdim ayağıma.
üzerimdeki siyah buluz ve bol bileği lastikli eşofman beni üşütmüştü dolabıma yönelip ordan krem rengi uzun bir depresyon hırkası aldım ve giydim.
Odamda bulunan çatıya çıkıcaktım sonbaharın serin rüzgarını tenimde hissetmek istiyordum. Bu gün 2023 25 ekimm çarşamba sadece bir günün başlayış ve bitiş günü.
Benim hikayem bu kadar kısa işte...
Ben Parla Bilgir on sekiz yaşına bu gün geçen bir genç kızım.
Çatı katındaki geniş odamda genellikle vakit geçiririm. Yaşadığım şehir ne kadar kalabalıksa ben kalabalıktan o kadar kaçarım geçirdiğim major depresyon ailemi telaşlanırıyordu ama ben
Hiç umursamıyordum.
Gerçekler beni yoruyordu insanlar beni kırıyordu. Hayat kendini bana zindan ediyordu söyleyin kim böyle bir hayatta yaşamak isterdi ki? Ben söyliyiyim.
Kimse...
Kimse istemez ama ben bunu yaşamak zorundayım.
Ayakta öylece dikildiğimi fark edince çatının kapısına doğru ilerledim. Kapıyı açınca yüzüme vuran soğuk rüzgar çok hoşuma gitmişti.
Büyük bir hazzla gülümserken gülümsediğim nadir anlardan biriydi.
Derin bir nefes alıp verdim. Yağmurun toprağa karışınca etrafa yaydığı koku inanılmaz güzeldi.
Kollarımı ürkekçe kaldırdım gözlerimin üzerinde bir ağırlık hissedince mecburen kapattım. Ve bir damla göz yaşın yanağıma süzüldü.
Gözlerimin önüne yine o gün geldi belkide beni hayata bağlayan tek his.
1 yıl önce
Gözlerini aralayamıyordu uyku bastırmıştı ama uyumak istemiyordu. Alışmaya çalışıyordu.
Yeni hayatına garipleşen ruhuna aslında alışmamayı deli gibi istiyordu bu yüzden elinden geleni yapıyordu aynen şu anki yaptığı gibi son bir kaç aydır günde üç saatlik uykuyla ayakta kalabilen kıza on üç saat bile az geliyordu tamda Bunlar aklından geçerken gözlerini açtı.
Işıkları hala parlamakta olan sokak lambaları dikkatini çekti
gün aydınlanıyor ve sokak lambaları etkilerini kaybediyordu. Aynı onun gibi... lakin tek bir fark vardı onlar parladıkları için aydınlıkta etkisini kaybediyorlardı.
O günden güne söndüğü için karanlıkta seçilmez oluyordu.
Sitelerinin ön bahçesindeki mor çiçeklere bakıyordu.
Birden o kısımda bir hareketlilik farketti.
8.Bloktan çıkan kırmızı bereli biri...
Acelesiz tavırlarla etrafına bakınıyordu sitenin bahçesindeki bir banka kurulurken etrafını kolaçan etti ama parla ile göz göze gelmedi oysa parla onun tamda gözlerinin içine bakıyordu
