𝙄̇𝘿𝙊𝙇 • 𝙏𝘼𝙀𝙆𝙊𝙊𝙆

𝚊𝚌̧𝚕ı𝚔

Yarım saattir koltukta oturuyordum. Taehyung gelmemişti. Muhtemelen şaka falan yapıyordu. Açlıktan artık gözüm kararıyordu ve başım dönüyordu. Umarım birşey olmaz. Umarım. Su içmek için ayağa kalktım başımım dönmesiyle yere düştüm.

Kafamdaki hissettiğim acıyla masaya vurduğumu anladım. Gözlerim karardı bilincim kapanıyordu. Sesim kesildi ve gözlerim kapandı.

Taehyung'tan

Sırf o gün konserine gelen adını dahi bilmediğim kişiyi görmek için stilist bahanesi uydurdum. Bu çocuk nedense beni kendine çekiyordu. Ah taehyung adını bilmediğin çocuğa söylediğin şeye bak.

Attığı konuma geldiğimde şoför arabayı durdurdu. Kapıya ilerlerken fanlar etrafta toplanmış video çekmeye çalışıyordu. Kapının önünde durup kapıyı çaldım. Açan olmadı telefonu çıkartıp aradım. Telefonu kapalıydı.

Birşey olma korkusuyla yardımcım yoongi'ye güvenlik çağırıp kapıyı açtırmasını istedim. Nası açtıklarını bilmediği kapıdan girince adımlarım durdu. Kanlar içinde yerde yatıyordu. "Yoongi! Çabuk arabayı hazırla" diye bağırdım.

Ve çocuğun yanına ilerledim. Teni kar gibi bembeyaz olmuş dudaklarının rengi solmuştu. Zaman kaybetmeden kucağıma alıp yüzünü ceketim ile kapattım. Kameralara görünürse iyi olmayacaktı.

Hızlı adımlarla arabaya ilerledim. Arabaya binmeden önğme gelen güvenliğe evin kapısını kapatıp en güvenli şekilde kilitleme lerini istedim ve arabaya bindim. "En yakın hastaneye en hızlı bir şekilde hadi!" şoför gaza bastı. Bende koltuğun altındaki ilk yardım çantasından bez alıp kanayan yerine bastırdım.

Annesi babası yokmuydu? Neden evde tekti. Biraz daha geç gitseydik ölme tehlikesi vardı. Çocuğun cebindeki telefonu alıp açınca fotoğrafımla karşılaştım kilit ekranına ve ana ekranında ben vardım o kadarmı çok seviyordu? Hemen kişilerden babasını aradım. 2.çalışta açtı.

"Efendim jungkook" dedi babası. Adının jungkook olduğunu öğrenmiştim.
"Merhaba efendim ben Jungkook'un arkadaşıyım adım taehyung"
"Birşey mi oldu?" dedi hafif telaşlanmış şekilde.
"Bakın sakın olun ve lütfen panik yapmayın" dedim sakinleşmesi açısından.
"Ne oldu söylermisiniz"
"Jungkook dengesini kaybetti ve düştü sert düştüğü için ufak bir baygınlık geçirdi. Hastaneye götürüyorum panik yapmayın ben size haber vereceğim" dedim panik yapmaması için kanadığını söylemedim.

"Tamam çok teşekkür ederiz ayılınca bana ulaşsın lütfen" dedi sakin olduğunu anladığım an derin nefes aldım. "Tamam efendim görüşmek üzere" karşılık verdikten sonra telefonu kapattım ve kendi cebime koydum. "Hadi biraz daha hızlı!" dedim. Kırmızı renge bürünen beze bakarken.

Hastanenin önünde durduk ve ben araba yavaşladığında arabanın durmasını beklemeden Jungkook'u kucaklayıp hastanenin içine girdim. Hemşirelere seslendiğimde sedye getirip Jungkook'u götürdüler.

...

Yarım saat sonra doktor çıktı. "Jeon Jungkook yakınımısınız" diye sordu bana. Başımı salladım. Ayağa kalktım. "Uzun süre aç kalmış gibi görünüyor. Kafasında derin olmasada tehlikeli bir yara açılmış 5 dikiş atıldı. Ayrıca kendisi yaşına göre çok zayıf yemesine dikkat edin lütfen"

Her sözü içimi acıtıyordu. Ben onun hiç birşeyi değilim ama neden içime ağrı oturuyordu? "İçeri girebilir miyim?" başını sallayıp gülümsedi. "Hastayım fazla yormayın" içeri girdiğimde kolunda serum başı sarılı bir şekilde olan Jungkook'u gördüm.

Baş ucundaki koltuğa oturdum. Yavaşça gözünü açtı. "Anne?" hayır yapma sakın ağlama taehyung! "Jungkook benim taehyung" gözünü geri kapatıp burnundan güldü. "Komik şakaymış ben onun umrunda değilim" dedi tane tane

Ne demek bu yeni tanışmış olabiliriz ama ben sanki 2 yıldır arkadaşmışız gibi hissediyorum. "Şaka değil Jeon gerçek" zorlukla elini kaldırdı. Ve parmağını hayır anlamında salladı. Gözünden bir damla yaş aktı. "O beni benim onu sevdiğim kadar sevmez"

Birşey söylemeden dikkatlice başını kollarım arasına alarak sarıldım. "O beni fark etmiyor bile" dedi boynumda ıslaklık hissettim. "Hayır seni fark etmesem burda olmazdım jeon ağlama lütfen" geri çekilince yüzüme baktı. "Sen Taehyung'sun" dolu gözlerle bana bakınca gülümseyerek başımı salladım.

"Ta kendisi" tavşan gibi gülümsedi. "Annemi istiyorum" böyle söyleyince haber vermediğim aklıma geldi cebimdeki Jungkook'un telefonunu çıkarttım ve babasını görüntülü aradım. Telefonu Jungkook'u gösterecek bir şekilde tuttum.  Telefonu açınca annesi telaşlı bakışıyla babasının arkasında telefona bakmaya  çalışıyordu.

"Merhaba canım ailem" babası birşey söylemedi. "Seni yanlız bırakalı 1 gün olmadı be evladım" dedi annesi. "Demekki neymiş bensiz tatile gidilmezmiş" dedi jungkook dalga geçerek. "Anne sen bana ne diyordun hatırlıyormusun" annesi kaşlarını çattı ve başıyla red etti. "Hani ben bi tane adamı dinliyordum. Sen bana sürekli sıkılmadınmı falan diyordun"

"Evet hatırladım hani şu yakışıklı bir çocuktu değilmi" jungkook başını sallayıp telefonu bana çevirdi. Annesi şok içinde bana bakıyordu. "Merhaba efendim nasılsınız" annesi hala bana bakıyordu. "Merhaba iyiyiz çok şükür sen nasılsın" dedi babası. "İyiyim teşekkür ederim"

Babası sohbeti devam ettirdi. "Şimdi sen kimsin delikanlı?" Jungkook'a baktım gülümseyerek bana bakıyordu. Ona baktığımı görünce 'sen bittin' diye fısıldadı. "Belki duymuşsunuzdur ben kim taehyung idolüm yani şarkıcıyımda denilebilir"

Babası başını salladı. "Bayan Jeon size birşey sorabilirmiyim acaba?" annesi daha yeni farketmiş gibi birkaç saniye bekledikten sonra başını salladı. "Jungkook'un yeme düzeni nasıl bunu en iyi siz bilirsiniz diye düşündüm"

Jungkook elimden telefonu çekip alınca şok içinde ona baktım. "Baba hemşire kontrole geldi ben sizi sonra ararım" dedi ve telefonı kapattı. "Neden böyle birşey yaptın" dedim kaşlarım çatık. "Sanane bundan?" diye nefret edercesine bağırınca kırılmış hissettim.

Odanın kapısı birden açıldı. İçeriye 4 kişi girdiler. "Jungk-" diyecekken beni görünce ağzı açık kaldı. Kısa boylu çocuğun ayağa kalktım. "Ben gideyim bana kızdı sanırım jungkook size emanet" diyerek kapıdan dışarı çıktım.

Evet kendi yazdığım sahneye sinir olmuş olabilirim.
Senden beklemezdim jungkook öyle yazmak aklıma geldi.
Birdahaki bölümde görüşürüz.