မောင်ကအရင်ကမှတ်ဉာဏ်ကိုမမှတ်မိတော့ဘူး.... သူအချိန်လွန်ပြီးအနာဂတ်ကမ်ဘာကိူရောက်လာတယ်ဆိုတာလဲမမှတ်မိတော့ဘူး သူ့ကိုသူဝမ်ရိပေါ်လို့ပဲမြင်တော့တယ်။
ဒါကနာကျင်စရာအတိတ်ကိုပြန်အမှတ်မရတာလဲကောင်းတာပါပဲ။
"ကော..."
နောက်ကနေခါးကိုသိမ်းဖက်ကာဆိုလိုက်တာကြောင့်...
"နိုးလာပြီလား "
"အွန်း ဘာတွေငေးပြီးဘာတွေတွေးနေတာလဲ မောင့်ကိုပြောအုန်း"
"ဟင့်အင်း...မောင့်အကြောင်းပဲတွေးနေတာပါ..."
"ဘာအကြောင်းတွေလဲ..."
"မောင့်ရဲ့အတိတ်ကို့"
"ကော မတွေးပါနဲ့ ခုလက်ရှိဘဝမှာ အသစ်တစ်ဖန်ပြန်ချစ်ကြရအောင်...ပြီးတော့ မကြာခင်လက်ထပ်ကြမယ်..."
"အွန်းးအဲ့အချိန်တွေကိုစောင့်နေခဲ့တာပါ"
"ကောက လှလိုက်တာ"
"ဟင် အဲ့စကားကယောက်ကျားလေးတစ်ယောက်ကိုပြောဖို့မသင့်တော်ဘူးလေ"
"မသိဘူး မောင့်အမြင်မှာကောကလှနေလိုက်တာ"
ခေါင်းကိုခါလိုက်ကာပြတင်းပေါက်ဆီပဲမျက်နှာပြန်မူလိုက်သည်။
ကောရဲ့ရှက်စိတ်ပိုနေတဲ့မျက်နှာလေးကြောင့်ခိုးရီလိုက်ရင်းဂုတ်သားလေးတွေကိုနမ်းရိူက်လိုက်တော့ ရီသံလွင်လွင်လေးထွက်လာပြန်ပြီ။
ကောရှိတဲ့နေ့ရက်တိုင်းက ကျွန်တော်အတွက်အရာရာဟာပြည့်စုံနေသလိုပါပဲ။
မောင့်ကိုချစ်တာကို တွေးစကြည့်တိုင်းကို့ကိူကိုအံ့သြမိတယ် ဘယ်လောက်တောင်ချစ်မိသွားသလဲ အဆုံးအစွန်ထိပါပဲ။
ဝမ်သူဌေးနဲ့ဝမ်သူဌေးမကနိုင်ငံခြားကိူပြန်သွားခဲ့တယ်။လက်ထပ်ပေးဖို့စီစဥ်ထားတဲ့မိန်းခလေးဟာလဲ သူတကယ်ချစ်မြတ်နိုးသူနဲ့လက်ထပ်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ဒါဟာကောင်းသောနမိတ်ပါပဲ။
မကြာခင် ရှောင်းကျန့် နဲ့ရိပေါ် အေးချမ်းတဲ့မဂ်လာပွဲလေးကို ကမ်ခြေလှလှလေးမှာဆင်နွှဲခဲ့တယ် ။ သူတို့အချစ်ကိုလက်ခံနိုင်တဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာသူတို့ရဲ့အချစ်ကျောက်တိုင်လေးကိုစိုက်ထူခဲ့ကြတယ်။
