Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cenan... _
Evde soluk soluğa dolanıyordum, "of neden geç kalktım ki ben şimdi?" diye kendi kendime söyleniyordum koskaca evde.
Selim'in odasına doğru adımladım. "selim." diye kapıyı tıklattım.
Bir süre daha kapıyı çaldım, kapı açılmayınca direkt içeri daldım. "kahretsin, gitmiş beni beklemeden." diye sinirli sinirli söylenmeye başladım.
"Neyse hazırlanıp çıkarım şimdi bende."
odama geçip; üstüme yeşil tişört, altıma beyaz şort, saçıma da beyaz bandana taktım.
Bir kaç bileklik gözüme çarpıp direkt bileğime geçirdim. Ondan sonra üstüme bir mavi hırka alıp, ayakkabımı giyip dışarı çıktım.
Bir beş-on dakikalık yol vardı önümde sadece.
Bugün prova yapacaktık bol bol. Ama geç kaldım ilk defa oda benim suçumdu.
Küçüklüğümden beri benim dansa olan aşkımı kimse sorgulamadı. Zaten sorgulayan kimsem de yoktu selimden başka.
Selim'le beraber her gün prova yapardık, hemen hemen üç yıldır. Ama son günlerde çok garip, bunu onunla konuşup Çözerim zamanla.
Düşüne düşüne kursa vardım.
Hırkamı çıkarıp vestiyere astım ve içeriye doğru adımladım.
Karşımda ilk hocamla göz göze gelip duraksadım. Sinirli ve sinsi bir gülümsemeyle bana bakıyordu.
Bir kaç adım ileriye doğru atacakken, ışıklar birdenbire söndü. İlk affalasam da, sonradan gelen ses duygulanmamı sağladı.
"İyi ki doğdun Arif, iyi ki doğdun Arif." diye heryerden ses gelince gözlerim dolmuştu.
Evet, bugün ben doğdum. Bugün benim doğum günümdü. Ama unutmuştum tamamen.
Pastayı taşıyan selime döndü gözlerim. İlk birbirimize baksak'ta, sonradan "hadi üfle kanka pastayı, mum sönecek." diyip pastayı gösterdi.
Dediğini yapıp pastayı üfledim.
Alkışlamadan sonra ışıklar açılıp, her birine tek tek sarıldım. Son olarak'ta selim'e sarılacağım an cimcikledim. İlk başta irkilse de sonradan yavaşça tokat atıp, " İyi ki doğdun lan." diyip boynuma sarıldı.
"Sarılmanız bittiyse hadi provalara." arkadan gelen hocaya aitti. hiç sevmezdim kendisini.
Selim'den ayrılıp hocalara doğru adımlayıp, odaya doğru gidip başladık dansa.
kan ter içinde kalarak, hiç durmadan çalışıyorduk. "Arif, iki adım öne geleceksin." bana hareketi göstererek anlattı.
Gözlerimi hocaya döndürdüm," hoca, bence burası iki adım olmamalı, bir adım olmalı. Eğer ki iki adım atarsak hem karışık hemde hızlı olacak. Ve de aynı zaman da yorucu da olabilir." diye söylendim uzun uzun.
Hoca, "beni ilgilendirmez; karışık, hızlı, yorucu. İki adım
Hoca, "beni ilgilendirmez; karışık, hızlı, yorucu. İki adım atacaksın o kadar. Dediğimi yap, burada benim sözüm geçer." diye alaycıl bir şekilde gülerek anlattı.
Nefret ettiğim doğru. Kendisi buraya geldiğimden beri hep aynı ve hiç değişmemiş bile. İnsan biraz olgunlaşır ama bu adam da tık yok.
"Burası da beni ilgilendirmez hoca, dansı öğreten sizsiniz diye aynısını yapmak zorunda değilim. O yüzden bir adım tek atacam. Ha rahatsız oldunuz, gidin müdüre beni kovması için söylenin. Ama şöyle ki ben asla kaybetmem, burdan çıkıp başka yerde de çalışabilirim. Ama siz benim gibi bir öğrenciyi kaybedersiniz. Ve asla da bulamazsınız." diye anladığı dilden konuştum.
Böyle bir şey dememin sebebi, her zaman tartışırız ana hiçbir zaman beni kovacak bir gözle bakmadı. En son istifa dilekçemi bile getirdiğimde kabul etmeyerek yırtmış ve o gün sıkı sıkı prova yapmıştık.
Bilal hoca bana doğru adımladı. yüzünde bir gülümsemeyle tam dibimde durup çelme taktı. Bende dengemi kaybedip, yüzüne baktım. "Ne yapıyorsun lan." diye bağırarak söyledim.
Bana, "Neyse sen bir adım at o zaman, ikincisi fazlaymış neden olsa." Biraz duraksayıp gülüşünü doldurduğunda tekrar," kalk ayağa da kaldığımız yerden devam edelim." diyip yanağımdan makas alıp yanımdan uzaklaştı.
Kendisi benden altı yaş büyük. Saygısızlık yapmak İstemem ama çok psikopat adama benziyor şerefsiz. O yüzden alıştığım için aldırmayıp provalara devam ettik...
