Kademelerden ibaret bu hayat. Her bir seviye seni diğerlerinden öne geçiyor, yani öyle diyorlar. Her kademe, bir diğer insanı memnun etmekle alakalı. Karamsarlık paralel evrenin konusu. Benimkisi gerçeklik. Kendini kurtarmalısın. Her anlamda. Ki zaten senden bunu beklerler. Hep çukurun dibinde bulunan biri, kendisini kurtarmak ister mi? Sanırım tüm mesele bu. Hayır sana kendini diğer insanlarla ayrıştır dediğimden değil. Ki bu insana çok başka kapılar açar. Karanlık, derin kapılar. Bunu yapma. Temelde kast ettiğim sürekli iniş çıkışlar yaşayan biri tekdüze yaşam ister mi? Ki biliyorsun isteklerimiz sadece gerçeklere ulaştıktan sonra son bulur, onu o an istemediğimizi fark ederiz. Bana sorarsan hayatım hep inişli çıkışlıydı. Ve benden hep beklenilen standart bir yolda gitmemdi. Beklentiler de çürütüyor insanı. Kendi kararlarını vermeye başladığında da o çürük bütün vücuduna yayılmış oluyor. Tedavisi olmayan bir şeyi, tedavi etmeye bile derman bulamıyorsun. Çözüm devam etmek oluyor. Sabahları metronun camına yasladığım kafamı başka alemlere gidiyormuşcasına sallıyorum ağır ağır. Kısa süreli bir kurtuluş bu. Uzun kurtuluş için ne yapacağıma karar veremedim. Belki de yaşarken manasız olanlardan olabilirim. Neyse ki yalnız değilim. Arkamda ki kişiyle metro camından göz göze geldik, daha demin uzun bir yolculuktan gelmiş gibiydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parya
غير روائيDeneme kitabıdır. Bazı cümlelerin altını çizdiğinde, onu yaşadığından mı çizersin? Yoksa seni yaraladığı için mi? Umarım ortak noktalarımız seni zamanında nefessiz bırakan tatlar hatırlatmaz. Lakin hayat yeterince düz, oysa önceleri dünyanın düz old...
