The Night We Met-TaeJin

6-Ephemeral

"Niye bu mezarın başında ağlıyorsun?"

"Ben. Bilmiyorum.." 

"Evine gitmen en iyisi."

"Evim nerede?"

"Bana mı soruyorsun?" 

"Kendime soruyorum."

"Tuhaf. Hangi civardasın? Belki biliyor olabilirim."

"Arkadaşımı aramalıyım."

Cebinden çıkardığı telefonu titreyen elleriyle kullanmaya çalışıyordu. Namjoon'un numarasını bulduğu an aradı.

"Namjoon, neredesin?"

-Kimsiniz?

"Ne? Namjoon, ben Seokjin.."

-Kusura bakmayın sanırım yanlış aradınız. Seokjin adında bir tanıdığım yok.

"Ben senin arkadaşınım!-"

Telefon kapandığı an korkuyla düşünmeye çalıştı. Her gittiği zamanda onu tanıyan insanlar kendisini hatırlamıştı. Şimdi ne değişti?

"Beni hatırlamıyor..."

"İyi misin? Taksi çağırabilirim."

Ağlamaya başlayan gençle sustu Taehyung. Bakakaldı öylece. Onun için ne yapabilirdi ki?

"Tanrım.. Neden duymuyorsun beni? Kurtulmak istiyorum artık bundan."

"Her ne olursa olsun hayata tutunmak için savaşmalısın, Seokjin."

" Gücüm kalmadı..."

Omzuna dokunan ellerle sustu. Ufak bir dokunuş bile güvende hissettirebilir miydi insanı?

"Ne yaşadığını bilmiyorum ama hepsi geçecek."

"Taehyung."

Arkadan gelen sese yöneldi ikisi de.

"Gitmiyor muyuz sevgilim?"

Genç kızın söyledikleriyle gözyaşlarını silerek gülümsedi Seokjin. 
Taehyung anlayamadığı şekilde rahatsız olmuştu bulunduğu konumdan.

"Gidelim.. Seokjin evini hatırlıyorsan seni götürebilirim?"

Kendisine yabancı gibi bakan gözlere baktı birkaç saniye. Karşısında ağlamamak için elinden geleni yapıyordu. Titreyen sesini kontrol edemese de.

"Evimi biliyorum, teşekkürler."

"Pekala. Dikkatli ol."

Genç kızın elini tutup yanından ayrıldı Taehyung.  Onlar gözden kaybolana kadar tuttu kendisini. 
Gözündeki yaşlar süzülmeye başlamıştı.

"Tanrım... Ne yapacağım? Diğer zamanlarda az da olsa beni tanıyor, hatırlıyordu. Şimdi ne oldu?"

Mezarlıktan çıkarken nereye gittiğini umursamadan yürümeye devam etti.

"Namjoon bile hatırlamıyor beni. Kalbim çok ağrıyor.."

"Seokjin!" 

"Bu kim şimdi?"

Küçük evlerin olduğu sokakta dolaşırken arkasından gelen sese yöneldi.

"Rosa?" 

"Ah, sonunda buldum seni!"

"Beni mi arıyordun?" 

"Evet. Evden öylece çıkınca çok merak ettim."

"Evden mi?"

"Gözlerinin altı şişmiş. Yine ağladın mı sen?"

"Evet ama-"

"Eve gidelim sana bir sürprizim var! Eminim sevineceksin."