Silent romance

Sorry

POV EMMA

Ik werd wakker. Op een stoel. Vastgebonden. Ik doe mijn ogen open en kijk rond, ik weet niet waar ik ben het is hier zo donker. "Emma?" Hoor ik. Dat was Vince! "Vince!" Ik ben zo opgelucht zijn stem te horen. Ik zit hier niet alleen. Ik zit hier met Vince. Onze stoelen zijn vastgebonden tegen elkaar. We zitten rug tegen rug. Ik kan hem niet zien, maar ik hoor hem, ik hoor hem ademen. Het stelt me gerust.

Het is stil en ik begin stilaan in paniek te raken. Ik adem diep in en uit. Begin mijn vingers te bewegen. Een paar knokkels kraken, en trillen. Tijdens het tintelen van mijn vingers, bots ik tegen Vince zijn hand. Dan ging het vanzelf. Onze handen gaan stilaan dicht en dichter naar elkaar toe. Hij pakt mij voorzichtig vast en we knijpen een beetje. Ik voel zijn aanwezigheid, en het is zalig. Ik voel me nu écht op mijn gemakt. Terwijl onze handen elkaar stevig vasthouden laat ik mijn hoofd naar achter rusten, tegen zijn rug.

POV VINCE

Ik voel Emma tegen mijn rug. "Sorry" zeg ik "sorry voor gisteren, sorry voor vandaag, sorry dat ik niets zei, sorry dat je door mij hier zit." Ik vertel het verhaal aan Emma. Dat ik afgeperst werd, bedreigt werd, maar ik vertel er niet bij waarom. Dat kan ik echt niet zeggen. Ze vraagt waarom, maar die vraag ontwijk ik. Ik blijf haar hand stevig vasthouden en leg mijn hoofd op haar hoofd, die nog steeds steunde tegen mijn rug.

Tot dat ik plots voetstappen hoorde. Ik voelde dat Emma in paniek schoot,zij hoorde het dus ook. Ze kneep harder in mijn hand en begon rond te kijken. Zachtjes wrijf ik met mijn vinger over haar hand "rustig Emma, ik ben bij je, er gaat ons niks overkomen! Dat beloof ik jou!" Verzeker ik haar. En ik meen het ook. Ik zal haar altijd en overal beschermen. Wat er ook gebeurt.
Maar de voetstappen komen steeds dichter en dichten. En dan gaat de deur open.