POV VINCE
Emma is zonet bij de commissaris geroepen. Ik heb geen idee waarom, maar stel me er ook niet al te veel vragen bij. Ik zit hier goed met m'n koffie koeken. Normaal hoor ik vanaf mijn bureau wel stemmen uit het kantoor van Roger komen, maar deze keer niet. Het is muisstil. Binnen 10 minuten is de pauze gedaan en moeten Emma en ik weer op patrouille vertrekken, ik kan dan wel vragen wat er gezegd werd.
— op patrouille —
"Seg Emma, waarom moest jij daarnet naar de commissaris?" Ze heeft amper iets gezegd sinds ze buiten kwam. We hebben enkel een paar woorden gewisseld over de cases, maar verder niets. "Oh, niets speciaals" zegt ze. Maar op de toon dat ze het zegt voel ik dat er wel iets was en dat ze me het niet direct wil vertellen. "Emma... niets speciaals? Je hebt nog geen woord gezegd sinds je daarbuiten bent"
"Ik wil er niet over praten, Vince" blokt ze het onderwerp af. Ik denk dat het beter is dat ik nu zwijg, maar ik wil het echt weten "is het iets ergs? Je wordt toch niet ontslagen?" Lach ik. Maar Emma kijkt bloed serieus. "Emma?" Vraag ik, ze zou toch niet echt ontslagen zijn "Nee Vince, ik ben niet ontslagen en hou er nu alsjeblieft over op."
De rest van de dag is er weer heel weinig gezegd. Er is iets met Emma maar ik weet niet wat, ik ben ongerust.
YOU ARE READING
Silent romance
FanfictionVince en Emma groeien meer en meer naar elkaar toe, tot ze meer dan 'close' worden. Maar hoe zal Vince reageren als hij hoort dat Emma hier niet kan blijven. Kan hij haar tegen houden? Of gaat hij zelf mee? En naar waar gaat de reis?... Als ze maar...
