Silent romance

Angst

— de volgende ochtend —

POV FLOOR

Ik kom toe op kantoor en zie dat Emma haar spullen hier al staan. Emma zelf zie ik niet, maar die zal vast en zeker in de keuken of zo zitten. Daar is ze elke ochtend te vinden om haar eten van de middag weg te leggen en iets te nemen om te drinken. Dus ik ga naar de keuken, om met Emma te praten. Want na wat Vince gisteren tegen me zei maak ik me eerlijk gezegd ook wel een beetje zorgen. Ik doe de deur van de keuken voorzichtig open en daar zie ik ze. Emma. Ze ziet er niet gelukkig uit, alsof ze elk moment kan beginnen huilen, "Heyey Emmaatje, alles oké??" Vraag ik terwijl ik haar een stevige knuffel geef. Emma schudt voorzichtig haar hoofd. Ik weet hoe moeilijk ze het vindt om aan te geven dat het niet goed met haar gaat. "Kom, laten we even naar het zaaltje van Marco gaan, daar kunnen we rustig praten." Emma knikt en ik neem haar hand. We gaan samen naar het zeteltje en daar zetten we ons neer. "Vertel op, Emma. Wat gaat er in je om?" Ze is even stil, maar al snel legt ze haar gevoelens op tafel. "Ik heb gisteren een aanbod gekregen van de commissaris. Ik mag recherche werk doen, bij de nationale politie zone van Engeland."  "Maar Emma, dat is toch een mega mooi aanbod!" Ik zie de tranen die in haar ogen ontstaan. "Ik weet niet of ik dat kan, of ik alles hier kan achterlaten, mijn familie, julie,... v- Vince" ze kijkt me aan. "Ik ben gisteren naar Vince gegaan om het hem te vertellen, maar ik weet echt niet wat ik loet doen. Hij wou blij zijn voor mij, maar ik zag dat het niet lukt. En..." ik onderbreek haar. "Emma, Vince ziet jou graag he. Dat weet ik zeker en hij zal vast heel blij voor je zijn, maar hij ziet je waarschijnlijk niet graag vertrekken. Het is oké om even te twijfelen, maar laat je keuze niet afhangen van hem." Er verschijnt een klein glimlachje op Emma's gezicht, Een bedakings glimlachje. Ik geef haar nog een laatste knuffel en doe dan teken om terug naar de bureau's te gaan want de shift gaat bijna beginnen.

POV EMMA

Ik heb zonet echt een heel goed gesprek gehad met Floor. En ironisch genoeg werk ik vandaag al recherche samen met Brigitte.  We zitten samen in de auto. "Seg Brigitte, hoe heb jij eigenlijk de stap durven nemen naar full time recherche?" Want aan wie kan ik nu betere raad vragen dan aan de beste rechercheur die ik ken. "Oeii Emmaatje, das wel al effe geleden. Ik wou het heel graag en heb gewoon gesprongen." Ik knik. "En denk je dat ik dat zou kunnen?" Vraag ik. "Oh ma natuurlijk, ik heb zelden zo'n goede rechercheur gezien als jou, de manier waarop jij naar zaken kijkt is echt uniek, maar ik moet je wel onderbreken want we moeten vertrekken." Ik knik en volg haar naar de auto.

Ik heb vandaag extra veel geleerd, maar ik weet niet of ik wel durf te springen. Na een lange dag plof ik neer in mijn zetel *ping* hoor ik mijn gsm. Ik kijk om te zien wie het is. Het is Vince.

"Hey Emma, nog eens sorry voor gisteren. Ik had niet zo moeten reageren. Jij moet jouw dromen kunnen volgen en ik wil die niet in de weg staan. Als je ervoor kiest om het aanbod te aanvaarden en naar Engeland te gaan weet dan dat ik jouw, mijn favoriete collega, ontzetten hard ga missen maar dat ik jou dit wel écht gun! Want niemand verdient dit meer dan jij! Groetjes Vince x"

Ik staar naar het berichtje. Er ontstaan tranen in mijn ogen. Ik veeg ze weg en beslis. "Nu ik de 'toestemming' heb van Vince, wil ik naar Engeland.... Denk ik." Ik ga hem echt ontzettend hard missen, maar zoals Floor zei: ik moet mijn eigen beslissingen maken en mag dit niet laten afhangen van Vince. En ik voel dat Vince het enige was wat me hier hield.