POV VINCE
De volgende ochtend word ik wakker om 7u. Emma ligt nog half op mij, te slapen. Ik sta voorzichtig op zonder haar wakker te maken. Ik leg een kussen onder haar hoofd en dacht even dat ze wakker werd, maar ze slaapt als een roosje. Ik ga naar de keuken en zoek wat door de kasten. Pancakes met wat aardbeien en bosbesjes. Een lichte Smoothie erbij en ik kan alles op tafel zetten. Het is ondertussen 7u30 en om 9u begint onze shift, nog tijd genoeg dus. Ik ga de schone slaapster wakker maken met dit mooie ontbijtje.
Tijdens het ontbijt hebben we niet veel gezegd. We kijken naar elkaar en glimlachte. Het is ondertussen 8u, om 8u30 zouden we moeten vertrekken. "Oh shit, tis al 8u en ik moet nog langs thuis voor andere kleren.. ik ga nog te laat komen" zegt Emma haastend terwijl ze al haar spullen pakt. "Rustig, ik heb hier ook nog wel wat kleren liggen die je wel zullen passen, dan kom je niet te laat, je hebt hier voor de rest toch alles?" Zeg ik om haar gerust te stellen. Ik ga naar de slaapkamer om een trui voor haar te halen. "Serieus, Vince? Dat is toch veel te groot?"
"Ma nee, je zal daar wel inpassen, allee ga u klaarmaken straks komt ge nog te laat"
"Ja dak er ga inpassen is zeker, maar of ik er ni in zal verdrinken is de vraag" roept ze terwijl ze de trap op loopt. "Voortdoen Mevrouw Claes!" Roep ik nog na terwijl ik tafel begin af te ruimen.
Een tijdje later komt ze weer naar beneden in mijn trui. "Is dit echt niet veel te groot voor mij" zegt ze bloed serieus. Stiekem vind ik het haar wel heel schattig staan. "Maar nee Emma, staat je beeldig." Lach ik. "Bon, ik ben blij dat ik vandaag in uniform werk" zegt ze nog en vertrekt al naar het kantoor, want het zou niet realistisch als we daar samen aankomen... ik ben nooit op tijd.
YOU ARE READING
Silent romance
FanficVince en Emma groeien meer en meer naar elkaar toe, tot ze meer dan 'close' worden. Maar hoe zal Vince reageren als hij hoort dat Emma hier niet kan blijven. Kan hij haar tegen houden? Of gaat hij zelf mee? En naar waar gaat de reis?... Als ze maar...
