Silent romance

Afscheid

— 2 weken later —

POV EMMA

Ik sta klaar aan mijn voordeur met mijn valies. Het is nu voor echt. Ik stap in mijn auto en passeer eerst nog langs het kantoor om afscheid te nemen van iedereen. Ik kom binnen en alles is zo mooi versierd. Iedereen is er; de chef, Stan en Floor, Eric en Brigitte, Vic, Hugo en ook Vince. We maken er een gezellig feestje van. Er is goeie muziek en lekkere hapjes. Maar dan... "Het is echt tijd om te vertrekken nu, Emmaatje" hoor ik de commissaris zeggen. En hij heeft gelijk. Ik kijk op mijn horloge, als ik nu niet vertrek mis ik misschien mijn vlucht.

POV VINCE

Ik hoor de commissaris zeggen dat ze nu echt moeten vertrekken. Nu is het officieel. Geen weg terug. Ik zie hoe Emma nog even persoonlijk afscheid neemt van iedereen. Er ontstaat wat tranen, ook bij mij. Ik krijg een lichte stress. Ik dacht dat ik het wel zou aankunnen, afscheid nemen van Emma, maar het is zwaarder dan ik denk. Ik kan het niet. Ik denk dat het beter is als ik nu ga. Terwijl iedereen druk bezig is met Emma probeer ik ongezien weg te gaan. Het is te vroeg op afscheid te nemen... als ik hier blijf wil ik Emma misschien tegen houden, maar dat mag niet. Ze moet gaan. Dit is haar droom.

POV EMMA

Ik heb iedereen een knuffel gegeven, en persoonlijk afscheid genomen, maar... ik zie Vince niet. "Weet jij waar Vince is?" Vraag ik gebroken aan Stan. Stan kijkt even rond zich en schud zijn hoofd. "Ik weet zeker dat hij van je houdt." Het stelt me gerust om dat van iemand te horen, maar het liefst van al had ik het nu van Vince gehoord. "Stan, zeg hem dat... dat ik..." Stan knikt. Meer woorden heeft hij niet nodig om te begrijpen wat ik wil zeggen. "Kom Emmaatje, we moeten echt door nu." Hoor ik de chef zeggen terwijl ik zijn hand op mijn schouder voel. Ik volg hem en net voor ik het kantoor verlaat kijk ik nog even om. In de hoop dat Vince daar staat, maar... niet... geen Vince. Ik glimlach nog even naar mijn collega's en sluit dan de deur achter me dicht.

POV STAN

Emma heeft het kantoor net verlaten. En Vince nog altijd nergens te bespeuren, maar ik denk dat ik wel weet waar hij zit. Ik verlaat het kantoor langs achter. Ik een hoekje achter het gebouw zie ik Vince zitten, hij kijkt naar zijn gsm waar Emma staat ingesteld als achtergrond. ik ga naar hem toe en zet me naast hem. Ik zie zijn tranen over zijn wangen vloeien.  "Is ze weg?" Vraagt hij en ik voel de pijn in zijn stem. "Waarom heb je niets meet gezegd?" Zonder elkaar aan te kijken. "Ik kan het niet, dit is haar droom. Ik mag haar geluk niet in de weg staan.". "Je ziet haar toch graag? Wat als ze hier gelukkiger is, met jou?"
Traag keert hij zijn hoofd naar mij en ik  ga voor hem zitten. "Vince, als jij jouw hart nu niet volgt en verdomme achter haar aanrent, ga je daar de rest van je leven spijt van hebben en dat weet je. Jullie horen bij elkaar. Geef dat nu toch eindelijk is toe." Er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht achter al die tranen. "Stan ik..." ik onderbreek hem. "Vince, Emma houdt van jou."

POV EMMA
ik ben aangekomen op de luchthaven en heb al zeker honderd keer achter me gekeken in de hoop dat Vince toch nog zou komen. Ik besef stilaan dat mijn verwachtingen te hoog liggen, misschien heb ik me vergist en heb ik alles ingebeeld.

POV VINCE
Ik pak m'n gsm en scroll in mijn contacten lijst naar de E, de E van 'Emma ❤️' ik bel haar. De telefoon gaat over. Ik begin zenuwachtig rond te stappen. "Hallo met Emma, ik ben er even niet. Spreek iets in na de biep" "FUCK!! Voicemail." Ik zit met m'n handen in m'n haar zucht even en denk na. "Is ze al lang weg?" Vraag ik aan Stan. Stan kijkt op zijn horloge. "Een klein uurtje geleden ongeveer." Ik loop naar de auto, maar Stan haalt me in. "Vince zo kan je echt niet rijden. Ik zal rijden."

We rijden snel, maar niet snel genoeg. Als ik nu te laat ben... ben ik Emma voor goed kwijt. "Komaan Stan, sneller!", "ja ja Vince tis hier bebouwde kom he." Ik heb Emma nog 30 keer proberen bellen maar altijd voicemail. Na lang rijden en veel filles zijn we er bijna. Stan rijdt de parking op en gaat recht voor de ingang staan. Ik spring uit de auto en ren naar binnen terwijl Stan verder rijdt naar de parking. Ik zoek waar Emma haar vlucht opstijgt tussen de borden en volg de pijlen. Ik ren naar de bali "mevrouw, de vlucht naar Engeland, hoe laat vertrekt die?" De vrouw tokkelt wat op haar computer maar ik wordt hier enkel nerveus van, kan ze nu niet een beetje sneller kijken. "De vlucht vertrok normaal om 17u30 maar deze heeft 10 minuten vertraging." Ik kijk op mijn gsm naar het uur. 17:31 als ik nu loop kan ik haar misschien nog inhalen al weet ik dat het nipt wordt, het moet.

Als de bliksem cros ik door de luchthaven tot er een arm rond mijn borst mij tegen houdt. "U mag hier niet door zonder uw ticket." Ook dat nog. "Mevrouw, ik moet door tis voor de liefde van m'n leven!" Ik smeek haar echt om door te mogen. "Sorry, meneer ik kan u echt niet doorlaten." Ik weet echt niet wat ik nu moet doen. Ik zie het vliegtuig daar staan. Binnen minder dan 5 minuten stijgt ze op. Ik pak m'n gsm en bel naar Stan. "Stan, het is voor niets geweest. Ik zie de vlieger van Emma hier staan, maar ik mag niet verder omdat ik geen ticket heb."
Door de telefoon klinkt Stan "jawel Vince, jij bent van de politie je mag dat wel!" Ik steek mijn gsm weg en begin als een gek mijn batch te zoeken. Ik fouilleer mezelf. M'n broekzak, m'n jas zak, overal zoek ik maar... ik vind hem niet.  "Mevrouw u moet me geloven, ik ben van de politie... hier mijn collega is aan de telefoon hij kan het bevestigen." Zeg ik stresserend terwijl ik mijn gsm laat zien aan de vrouw. "Sorry meneer, zonder batch of ticket kan ik u echt niet doorlaten."

Het is te laat. Ik zie hoe het vliegtuig opstijgt en ik stort in elkaar. Tranen vloeien over mijn gezicht en ik kan ze niet stoppen. Het is voorgoed voorbij nu. Alles is voorbij. Emma is weg. Voor goed. Ik hoor en stem echter mij "Vince?" De stem komt me bekend voor. Ik draai me om en ik had wel degelijk  gelijk over wie het was.