Kırmızı Şeker

°Yeni Başlangıçlar İçin Yeni Adımlar.°

“Evet, eve gidelim baba!”Kızının sözlerinden ne istediğini anlayan Kartal güldü. Boynuna kafasını koyan kızın kafasına öpücük kondurdu. Kartal'ın göz işaretiyle kenarda bekleyen korumalar etraflarına toplanmıştı. Çoğu insanın gözleri önünde arabaya bindiler.

••••

Kapıyı küçük tıklattı sarı saçlı küçük beden. İçeriden yorgun bir "Gelebilirsin.” sesiyle içeri girdi. Koca yatakta yatan küçük beden boş gözlerle camdan dışarıya bakıyordu. Eskiden up uzun kızıl saçlarından geriye hiçbir şey kalmamıştı. Bu görüntü Hira'nın canını o kadar acıtmıştı ki dolan gözlerini kırpıştırarak geri göndermeye çalıştı.

“Feride'm!” Cansız gözlerle dışarıyı izleyen beden tanıdık sesle kafasını kaldırmış ve gülen gözlerle ona yaklaşan bedene bakmıştı.

“Hira abla!” Hira yüzündeki maskeyle Feride'nin yanına geldi ve Feride'nin ellerini elleri arasına aldı.

“Feridee, çok özledim seni ben!”

“Bende!”

“Ve Hira biliyor musun ben iyileşecek mişim! Doktor 2 gün sonraya amiliyat günü verdi.”Hira'nın gözleri sevinçle  doldu.

“Sana iyileşeceksin dedim ben. ”

Feride'nin gözlerindeki hayranlık ve mutluluğu dışarı yansıtarak Hira'ya baktı.

“Kardeşlik sözünü tuttun sen abla, bana hayat verdin…” Feride akan yaşlarını silerek Hira'nın şapkasının altında sakladığı saçlarına elini uzattı.  Bilerek Hira'nın saçlarını sakladığını biliyordu ve ona ne kadar gerek olmadığını söylese de Hira her seferinde saçlarını bir şapkanın ardına gizlerdi. Feride o sıra eski bir anı hatırladı. Hastalığının başlarında, saçlarının bir kısmını kaybettiği bir gün, Hira eline makası almış kesecekti saçlarını Feride için. O gün Feride, onu öyle gördüğünde o kadar ağlamıştı ki Hira vazgeçmişti. O gün Feride, Hira'ya bir söz verdirdi.

“Bir daha saçlarını kesersen seni bir daha asla sevmem ve görmeye bile  gelmem. Şimdi söz ver bana abla.!”

“Söz!”

Hira her daim yetimhanede büyüyünce annesinin gelip saçlarını okşayacağını söyleyip kestirmezdi. Feride de kıyamamıştı ki ablasına.

Bazen bazı durumlar da erken büyürdü çocuklar.

“Yine saklamışsın.” Feride'nin şapkasındaki eli alıp maskeli ağzıyla öptü ve ellerinin arasına aldı.

Hira hemen lafı değiştirdi ve başka konu açtı.  Hira her zaman Feride'yi güldürecek konular bulmuştu.

“Aslında buraya sana veda etmeye geldim ben.” diye mırıldandı zorla Hira. Feride duyduklarıyla gözleri dolsa da titrek bir gülüş bıraktı hastane odasına.

“Bir daha hiç görüşmeyecek miyiz yani?”

“Hayır görüşeceğiz tabi ki de akıllım, ben seni görmeden yapabilir miyim?”

“Ama gideceksin…”

“Yine geleceğim Feride. Kardeşimi, ablamları bırakmam ben!”

“Söz ver demiyorum ki sana. Sen her daim verdiğin sözleri tutarsın ama unutma abla. Bizi, yaşadığımız anıları...” Hira titreyen gözleriyle kafasını salladı ve gülümsedi.

“Asla!”Hira zar zor Feride ile vedalaşmış ve doktorun gelmesiyle odadan çıkmıştı. Kapıda onu bekleyen ablaları, abileri ve babasıyla karşılaştı. O sıra ne kadar şanslı olduğu çarptı suratına. Bir ailesi vardı, hep vardı. Gördüğü görüntü kanıtıydı bunun. Ağlamaktan rengi açılan gözlerini hırkasını koluyla zar zor sildi ve yürüdü. Kendini ilk Erva ablasının kollarına attı kendini. Kendini tutamadan hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Bu kadar zor olduğunu bilmiyordu. Ailesinden, güvenli alanından ve yeni bir hayata geçiş yapmak düşündüğünden katbekat zordu.